Η Ελένη Πετάση γράφει για την παράσταση «Drunk enough to say I love you» που παρουσιάζεται στο Από Μηχανής θέατρο.

Πλήθος αναφορών πολιτικής σημασίας και ερωτικής συμπεριφοράς εμπεριέχεται στο εμπεριστατωμένο πρόγραμμα του έργου που παρουσιάζεται στο «Από Μηχανής Θέατρο».

Σκέψεις του Σοπενχάουερ για τα πάθη του κόσμου μπλέκονται με οικονομικές αναλύσεις του Μπέρτραντ Ράσελ, η κατά Μαρκούζε έννοια της ελευθερίας συνδιαλέγεται με τις απόψεις περί τρομοκρατίας του Ζακ Ντεριντά και οι θέσεις περί ανεξέλεγκτου έρωτα του Μαρκούζε αντιπαρατίθενται στην ιστορία της σεξουαλικότητας του Μισέλ Φουκό.

Στο «Drunk enough to say I love you», της Κάριλ Τσέρτσιλ, εξάλλου, ο ομοφυλοφιλικός έρωτας είναι μόνο η αφορμή για να θιχτούν θέματα όπως η δημοκρατία, τα βασανιστήρια, η τρομοκρατία, το κυνηγητό των εκλογών, ο πόλεμος, οι οικονομικές διαπλοκές, η στρατιωτική διπλωματία, ακόμα και ο ρόλος που έπαιξαν οι Ηνωμένες Πολιτείες στη δική μας δικτατορία. Αλίμονο, όμως, στην παράσταση της Κατερίνας Μπερδέκα τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι ξεκάθαρο.

Και το ομιχλώδες αποτέλεσμα δεν οφείλεται βέβαια στην ελλειπτικότητα του κειμένου, ούτε στο γεγονός ότι δύσκολα μπορεί κανείς να αφομοιώσει ένα πλήθος από πληροφορίες μέσα σε 45 λεπτά. Η ενδιαφέρουσα αλληγορία για την αποπλάνηση μιας χώρας (της Ελλάδας στην προκειμένη περίπτωση) από την Αμερική, που παίρνει τη μορφή της αρρωστημένης σχέσης δύο αντρών, γραμμένη με ιδιαίτερη οξύτητα, σίγουρα χρειάζεται συγκέντρωση για να γίνει απόλυτα κατανοητή.

Με κανέναν τρόπο, όμως, δεν δικαιολογεί την αμείωτη σωματική και φωνητική ένταση των ηθοποιών (Ενκε Φεζολάρι, Γιώργο Ντούση), που τρέχουν ακατάπαυστα πάνω στη σκηνή (;), προφέροντας το λόγο δίχως οιανδήποτε εκφραστική εναλλαγή.

ΕΛΕΝΗ ΠΕΤΑΣΗ - [email protected]