Η Μάνια Στάικου γράφει κριτική για την παράσταση «Η τριλογία της πόλης» (Η διανυκτέρευση-Η πόλη-Η παρέλαση) της Λούλας Αναγνωστάκη, που παρουσιάστηκε, σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Χατζή στο Φεστιβάλ Αθηνών.

Παρακολουθώντας ολόκληρη την τριλογία της πόλης της Λούλας Αναγνωστάκη στο Φεστιβάλ Αθηνών, στην παράσταση του νεαρού σκηνοθέτη Κωνσταντίνου Χατζή, δεν μπορεί παρά να σκεφτεί κανείς ότι το δράμα της Ελλάδας είναι μια χρονική λούπα: διαρκώς επαναλαμβάνεται με διαφορετικούς πρωταγωνιστές.

Από το 1965-όταν δηλαδή πρωτοανέβηκαν στο Θέατρο Τέχνης του Κουν τα εμβληματικά μονόπρακτα της Λούλας Αναγνωστάκη  (Η διανυκτέρευση-η Πόλη-η Παρέλαση) που συνιστούν την Τριλογία της πόλης-μέχρι σήμερα, οι ήρωες του θεατρικού τρίπτυχου, όχι μόνο δεν έχουν ξεθωριάσει, αλλά πλέον γίνονται περισσότερο οικείοι.

Ο Κωνσταντίνος Χατζής επέλεξε να υπογραμμίσει-περισσότερο πετυχημένα- το τελευταίο κομμάτι της τριλογίας, την Παρέλαση-ως μια παραβολή για τα εκκολαπτήρια του φασισμού και του συντηρητισμού, για τη βία που κουφοβράζει. Δεν θα μπορούσε να διαλέξει πιο καίριο κείμενο, όμως οι καλές προθέσεις του ναυάγησαν σε μια ανέμπνευστη, ξεκούρδιστη σκηνοθετική προσπάθεια στο σύνολό της.

Το πρόβλημα φάνηκε ήδη από τις πρώτες σκηνές της Διανυκτέρευσης: ολόκληρη η τριλογία της Αναγνωστάκη σε μια επιδερμική ανάγνωση, με γρήγορους ρυθμούς απώλεσε την απειλητική της αβεβαιότητα, στραγγίχτηκε από τους δραματικούς χυμούς της. Το αποτέλεσμα ήταν το κουαρτέτο των ηθοποιών  ( Γιάννης Χαρτοδιπλωμένος, Κίττυ Παϊταζόγλου, Γιώργος Συμεωνίδης, Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου) να διολισθήσει  σε παραφωνίες.

Στη Διανυκτέρευση-με ήρωες τόσο ανατριχιαστικά σημερινούς-ο Γιάννης Χαρτοδιπλωμένος έδωσε μια στομφώδη ερμηνεία, ενώ η Κίττυ Παϊταζόγλου, ήταν άνιση-με στιγμές που έδειχναν ότι έχει δυνατότητες αλλά και άστοχες εξάρσεις. Η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου-μια έμπειρη, καλή ηθοποιός ξεχώρισε στο πρώτο μέρος-παρά τις σύντομες ατάκες της-όμως οι αδυναμίες αποκαλύφθηκαν στο επόμενο μονόπρακτο: στην Πόλη, η Σακελλαροπούλου και ο Γιώργος Συμεωνίδης έκαναν φιλότιμες προσπάθειες, αλλά δεν έχτισαν ερεθιστικούς χαρακτήρες.

Πού χάθηκε άραγε η ένταση του συγκεκριμένου μονόπρακτου; Στους γρήγορους ρυθμούς και στην «ψυχολογική»-πλην απλοϊκή ερμηνεία των όσων λένε οι ήρωες.

Το φινάλε με την Παρέλαση, ήταν πιο δυνατό-με τις ομαδικές, δυσοίωνες επαναλήψεις. Η διαμόρφωση του σκηνικού χώρου της Κατερίνας Αθανασίου, με τις μετακινούμενες πλατφόρμες και τα μικρά ντουλάπια, ανέδιδε την αίσθηση μιας μιζέριας. Οι μετακινούμενοι προβολείς-(από μια ομάδα παιδιών) δεν αποδείχτηκε λειτουργικό αλλά απλοϊκό εύρημα. Θα περίμενε κανείς μεγαλύτερη τόλμη και φαντασία από έναν νεαρό σκηνοθέτη. Έχει όμως όλο τον καιρό μπροστά του, να δουλέψει σκληρά.

Μάνια Στάικου