Ιζαμπέλ Υπέρ, Ιζαμπέλα Ροσελίνι, Φιόνα Σω, Ανχέλικα Λίντελ: ήταν οι καλλιτέχνιδες διεθνούς ακτινοβολίας που πέρασαν από το Φεστιβάλ Αθηνών.

Συζητήθηκαν, προκάλεσαν, δίχασαν και τώρα μπορούμε να κάνουμε έναν πρώτο απολογισμό, για το τι νέο έφεραν στη φετινή διοργάνωση.

Ιζαμπέλ Υπέρ: Στην τρίτη εμφάνισή της με τις «Ψευδοεξομολογήσεις» του Μαριβώ, υπό τη σκηνοθετική μπαγκέτα του Λυκ Μποντί, δοκιμάστηκε σε έναν κωμικό ρόλο-παρότι το δυνατό σημείο της είναι το δράμα. Ωστόσο στην μοντέρνα, εκλεπτυσμένη εκδοχή ενός κλασικού έργου, η Ιζαμπέλ Υπέρ, με το «συγκρατημένο», στυλιζαρισμένο παίξιμό της μεταμορφώθηκε σε μια απρόσιτη fashion icon των καιρών μας, χωρίς να διολισθαίνει σε ευκολίες. Εμείς τη λατρέψαμε, ορισμένοι όμως δεν εκτίμησαν την λεπτεπίλεπτη ερμηνεία της, στο γλωσσικό κομψοτέχνημα του Μαριβώ. Μας πρόσφερε όμως ένα έξοχο παράδειγμα για το πώς μπορεί να ερμηνευθεί μια κλασική παρτιτούρα,  χωρίς παραφωνίες και υπερβολές…

Ιζαμπέλα Ροσελίνι: Στην έκτη δεκαετία της ζωής της- πιθανότατα απελευθερωμένη από τον βαρύ μύθο των διάσημων γονιών της, την εικόνα του πρώην αψεγάδιαστου μοντέλου και τις λαμπερές κινηματογραφικές εμφανίσεις της, αφήνει ελεύθερο το χιούμορ και τη δημιουργικότητά της, με συναρπαστικά αποτελέσματα, όπως απέδειξε και η παράστασή της «Green Porno».

Μεταμφιεσμένη σε μια σοβαροφανή «δασκάλα»-φυσιοδίφη, έχοντας στο φόντο του σκηνικού, αποσπάσματα από  τις ξεκαρδιστικές σκηνές των ομώνυμων ταινιών μικρού μήκους, μας παρουσίασε τις εκκεντρικές επιλογές του ζωικού βασιλείου στο θαυμαστό εργαστήριο της αναπαραγωγής. Απέδειξε πως η επιστημονική γνώση, αλλά και ο σχολιασμός των προκαταλήψεων μπορούν να διασταυρωθούν, σε ένα μοναδικό κωμικό θέαμα.

Φιόνα Σω: Η ολοκληρωμένη εκδοχή της παράστασής της που είχε ανέβει πριν δύο χρόνια στο Μικρό Θέατρο της Επιδαύρου, ήταν ένα από τα μικρά διαμάντια του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών. Η εκφραστικότητά της, η ιρλανδική φυσιογνωμία της, οι καλοζυγισμένοι χρωματισμοί της φωνής της ζωντάνεψαν το υπαρξιακό ταξίδι στο ποιητικό έπος του Σάμιουελ Κόλεριτζ «Η μπαλάντα του γέρο –ναυτικού». Κι αν αυτή ήταν η «φωνή» της παράστασης, δεν πέρασε απαρατήρητος ο «παρτενέρ» της επί σκηνής, ο Nτάνιελ Χέι Γκόρντον, με την αποκλειστικά σωματική ερμηνεία του.

Η Φιόνα Σω κατόρθωσε να αναδείξει την εγγενή θεατρικότητα ενός ποιητικού αριστουργήματος, θυμίζοντας πως η λιτότητα πρέπει να συνοδεύεται από μια προσεκτική δουλειά. Μπορεί να αποτελέσει το υπόδειγμα για πολλούς ηθοποιούς που τολμούν το βήμα προς το μονόλογο. Μακάρι η  επιτυχία της να δράσει ενθαρρυντικά για να αναμετρηθούν και οι Έλληνες καλλιτέχνες του θεάτρου, με ανάλογα λογοτεχνικά ορόσημα επί σκηνής.

Ανχέλικα Λίντελ: Η μικροσκοπική ισπανίδα, με τη δαιμονική ενέργεια ακολουθεί μεθοδικά εδώ και χρόνια το μονοπάτι της προκατόρικης πρόκλησης. Στην παράστασή της «Όλος ο ουρανός πάνω στη γη»-φύλαξε την σπαρακτική ανατομία ενός άρρωστου ψυχισμού που εξεγείρεται ενάντια στη σάπια πλευρά του οικογενειακού κυττάρου, στην αναπόφευκτη θνητότητα, στο σκοτεινό κομμάτι που παραμονεύει εντός μας.

Ορισμένοι μπορούν να αντιτάξουν-με πειστική επιχειρηματολογία-  ότι είναι πιθανότατα μια εξίσου συστημική φωνή που περιφέρει-την οργή και την ψυχοπαθολογία της σε διεθνή φεστιβάλ, ένα φαινόμενο της μεταμοντέρνας καλλιτεχνικής νομενκλατούρας. Κι όμως, διέθετε μια τέτοια ιδιαίτερη ποιότητα, η παρουσία της στη σκηνή που δεν μπορεί να την κατατάξει κανείς αβασάνιστα ως διάττοντα αστέρα. Αυτή η «Μαρίνα Αμπράμοβιτς» της Ισπανίας, όπως έχει χαρακτηριστεί, ζωγραφίζει στη σκηνή με το αίμα της…Και απέδειξε ότι η προκλητική αισθητική του ρεύματος in yer face theater στο σύγχρονο θέατρο, παραμένει ζωντανή.
 

Μάνια Στάικου