Το ταλέντο της Αλεξίας Καλτσίκη έχει ακονιστεί δίπλα σε σημαντικούς σκηνοθέτες στο θέατρο και τον κινηματογράφο: από τον εικονοκλάστη Ανατόλι Βασίλιεφ, τον αξέχαστο Λευτέρη Βογιατζή και τον εκλεκτικό στις δουλειές του Γιάννη Χουβαρδά έως τον ανήσυχο Νίκο Παναγιωτόπουλο.

Κάνει και τα δικά της δειλά βήματα προς τη σκηνοθεσία («Το παγκάκι του κανένα» του Μισέλ Φάις και το «Είμαι αριστερόχειρ ουσιαστικά»-για τον Μανόλη Αναγνωστάκη).

Συνολικά η πορεία της ίσως εξηγεί την πετυχημένη αλλά και ριψοκίνδυνη επιλογή της που την έφερε στο Φεστιβάλ Αθηνών, σε ένα εκπληκτικό σόλο στο έργο του Γιάννη Μαυριτσάκη «Μετατόπιση προς το ερυθρό», σε σκηνοθεσία του Θάνου Παπακωνσταντίνου (παρουσιάστηκε στις 6 και 7 Ιουλίου, στην Πειραιώς 260).

Μια εξαιρετικά στημένη ως προς το εικαστικό της κομμάτι παράσταση (για την οποία θα επανέλθουμε σύντομα με ολοκληρωμένη κριτική) φέρνει στο προσκήνιο ένα ποιητικό, θέατρο «σκληρότητας».  Το έργο σουρεαλιστικό, όπως μπορεί να είναι ένας εφιάλτης, μιλά για την έλευση ενός νέου είδους που εξαλείφει την ανθρωπότητα.

Την τερατώδη γέννησή του, μέσω της μόλυνσης από έναν «ξενιστή»-θύμα, αφηγείται σε μια από τις τέσσερις σκηνές του έργου, η «πρακτικογράφος» Αλεξία Καλτσίκη. Υποδύεται τη μοναδική γυναίκα που επιβίωσε από ένα καπρίτσιο της τύχης. Στον  σπαρακτικό μονόλογό της κατορθώνει να φωτίσει τους ειρωνικούς υπαινιγμούς του Γιάννη Μαυριτσάκη για τη ματαιότητα και τις τερατογενέσεις της εξουσίας, δίνοντας παράλληλα μια «σωματική μάχη» με τον χαρακτήρα της.

Γιατί οι κοφτές, παράλογες σωματικές «ασκήσεις» της ηρωίδας, υπονοούν ότι έχει και η ίδια προσβληθεί από τον ιό και κυοφορεί ένα ακόμη  πλάσμα, τρομακτικό σαν την ανθρώπινη απληστία και αναλγησία. Απαιτητική η ποιητική γραφή του Μαυριτσάκη, στο συγκεκριμένο απόσπασμα, επαφίεται  σε έναν μόνο ερμηνευτή, για να την αναδείξει.

Η Αλεξία Καλτσίκη κατόρθωσε να κρατήσει αμείωτη την ένταση και την αγωνία, έχοντας δουλέψει σκληρά πάνω και στην τελευταία λεπτομέρεια.  Για παράδειγμα δεν μπορούσε, παρά να θαυμάσει κανείς, τις σπαστικές, βιαστικές κινήσεις, μιας ανθρώπινης-μαριονέτας-βίαια αποσπασμένης από τους οικείους, εντατικούς ρυθμούς του εργασιακού περιβάλλοντος που έρχεται αντιμέτωπη με τον ανείπωτο τρόμο. Τι κείμενο, αλλά και τι ερμηνεία…

Μάνια Στάικου