Η Ιωάννα Κλεφτόγιαννη γράφει κριτική για την παράσταση «Βάκχες», σε σκηνοθεσία της Άντζελας Μπρούσκου, μεταφέροντας τις εντυπώσεις της από την πρεμιέρα στην Επίδαυρο. Η παράσταση περιοδεύει σε μια σειρά θεατρικών φεστιβάλ.

Μια έντιμη, αρκετά εμπνευσμένη καταβύθιση  στις «Βάκχες», με αδυναμίες στην αισθητική και στη φόρμα, ήταν η  ενδιαφέρουσα επιδαυρική σκηνική ανάγνωση  της ευριπιδικής τραγωδίας που επιχείρησε η Άντζελα Μπρούσκου.

Δεν επεδίωξε να καπελώσει το κείμενο,  δεν κατέφυγε σε εντυπωσιοθηρικές λύσεις. Έσκυψε πάνω στον τραγικό στίχο  (στη λαγαρή και αρκετά σύγχρονη ακόμα και σήμερα μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά) επιχειρώντας να τον αποκωδικοποιήσει στο σήμερα.

Κι ενώ, σε γενικές γραμμές, απέδωσε και το πνεύμα και το περιεχόμενο του έργου, είχε έναν ανυπέρβλητο «εχθρό». Τον αδύναμο –στιγμές- στιγμές ερασιτεχνικό-  Χορό των Βακχών, ο οποίος δεν απέδωσε στο βαθμό που έπρεπε την πραγματική βακχεία , την έννοια του οργίου.

Σε  πρόβλημα αναδείχθηκε κι ο ανισοβαρής «διάλογος» μεταξύ Διονύσου- Αγλαϊας  Παππά και Πενθέα- Άρη Σερβετάλη . Η πρώτη, αγέρωχη και στατική, με πέτσινο παντελόνι και σακάκι που άνοιγε αποκαλύπτοντας μια ταινία περασμένη γύρω από το στήθος της, είχε το φωνητικό όργανο για  να αποδώσει με αυτοπεποίθηση –αν και από ένα σημείο και μετά, εξαιρετικά  μονόχορδα- το ρόλο της. Τον δεύτερο, με στρατιωτική στολή και καμτσίκι, σε  φωνητικό επίπεδο η επιδαυρική κλίμακα τον κατάπιε  παρότι πραγματοποίησε  μια εντυπωσιακή  και υπερβολική σωματική ερμηνεία -σωματικότερη κι από των ίδιων των Βακχών! 

Απορίες προκάλεσε και η κιτς, γκροτέσκα εμφάνισή του ως drag queen στη σκηνή  κατασκοπίας των Βακχών. Παρ’όλα αυτά η παράσταση είχε δυνατά σημεία : την  ερμηνεία-σταθμό  του Αγγελιαφόρου - Παρθενόπης Μπουζούρη, που δόνησε την Επίδαυρο με το σφρίγος, το βάθος, την εσωτερική  δύναμη.

Την εξαιρετική  Μαρία Κίτσου- Τειρεσία, τον ικανοποιητικό  Αργύρη Πανταζάρα, τη συγκινητική  φιγούρα του  Γιώργου Μπινιάρη – Κάδμου.  Αποκάλυψη ήταν ο θρήνος της Αγαύης-Αντζελας Μπρούσκου. Από τους πιο σπαρακτικούς, αυθεντικούς, βαθείς και σωματικούς που έχουν καταγραφεί στον τραγικό ρόλο.  

Στις αρετές της παράστασης καταγράφονται και οι  μουσικές του Δ.Καμαρωτού.  Υπερβολικά  κατακερματισμένο –«κουραστικό» στην όψη-  το σκηνικό από θρόνους,  πολυθρόνες και κρεβάτια ανάκλιντρα με τα οποία ο σκηνογράφος Στ.Λίτινας  έσπειρε  την Ορχήστρα.

Ιωάννα Κλεφτόγιαννη