Η Ελένη Πετάση γράφει κριτική για την παράσταση «Δύο γυναίκες χορεύουν» που παίζεται για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Ιλίσια-Βολανάκης.

Μία δύστροπη ηλικιωμένη γυναίκα, μοναχική και εγκαταλειμμένη, ζει σε ένα ρημαγμένο διαμέρισμα με μοναδική ευχαρίστηση τη συλλογή της από παιδικά κόμικ, τη μουσική (ιδιαίτερα τον Φρανκ Σινάτρα) και το απατηλό όνειρό της να ταξιδέψει κάποτε στο Παρίσι. Μέχρι τη στιγμή που εμφανίζεται μια νέα γυναίκα που την έχει στείλει η -εξαφανισμένη - κόρη της για να τη φροντίζει. Αλλά και αυτή η νέα γυναίκα, εξίσου μοναχική και τραυματισμένη, δεν μοιάζει να μπορεί να την ανακουφίσει.

Στη συνέχεια, όμως, έπειτα από αλλεπάλληλες συγκρούσεις τα δύο αυτά προβληματικά άτομα θα πλησιάσουν το ένα το άλλο, θα μοιραστούν τις απογοητευτικές εμπειρίες τους, θα αποκαλύψουν τα θλιβερά μυστικά τους, θα βρουν έναν ανέλπιστο τρόπο να συνυπάρξουν.
Εναν τρόπο που καταλήγει στην αυτοκτονία. Η δραματική κομεντί «Δύο γυναίκες χορεύουν» του Καταλανού συγγραφέα Ζουζέπ Μαρία Μπενέτ Ζουρνέτ, που επαναλαμβάνεται για δεύτερη χρονιά στο «Ιλίσια-Βολανάκης», δεν διαφέρει πολλών αντίστοιχων έργων. Θυμίζει, μάλιστα, το «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκριν» του Τζεφ Μπάρον, όπου ένας νεαρός άνδρας έρχεται σε επαφή με έναν δύστροπο ηλικιωμένο με τον οποίο στο τέλος δένεται καθοριστικά.

Το κείμενο (γραμμένο το 2008 και αποσπώντας το βραβείο Μαχ το 2012) διαθέτει δραματικότητα και χιούμορ, αλλά δεν καταφέρνει να αναδείξει επαρκώς τους χαρακτήρες ούτε να δικαιολογήσει το απρόβλεπτο απαισιόδοξο τέλος, το οποίο αντί να είναι λυτρωτικό αναδίδει την αίσθηση της αυτοκατα­στροφής. Τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει στέκονται στην επιφάνεια και παρ’ όλο που η ανέλιξη της δράσης αιχμαλωτίζει το ενδιαφέρον, εν τέλει το έργο σε αφήνει μετέωρο.

Η Χρυσούλα Διαβάτη με τη σκηνική της εμπειρία πατάει γερά στο σανίδι, ιδιαίτερα στο δεύτερο μέρος που βγάζει έναν πιο τρυφερό εσωτερικό ψυχισμό. Σκιαγραφεί την ηλικιωμένη  ισορροπώντας ανάμεσα στην αγωνία, στην απόγνωση, στη στρυφνότητα, στην κωμικότητα, στην ανάγκη για προσφορά και αγάπη.

Η Θάλεια Ματίκα, λιτή και μετρημένη, κορυφώνει την ερμηνεία της -κάπως υπερβολικά- τη στιγμή που αποκαλύπτει με απελπισία το μυστικό της. Ο Τάσος Ιορδανίδης -συμπρωταγωνιστής του Γιώργου Μιχαλακόπουλου στον «Κύριο Γκριν» - σκηνοθέτησε την παράσταση εύρυθμα, χωρίς να δώσει ένα ιδιαίτερο στίγμα, με στόχο να διακριθούν οι πρωταγωνίστριές της.

Ελένη  Πετάση - [email protected]