Η Ελένη Πετάση γράφει κριτική για την παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα για 2» που παρουσιάζεται στο θέατρο Θησείον.

Μπορούν άραγε δύο ηθοποιοί μόνο να αποδώσουν πειστικά το θρυλικό έργο του Σαίξπηρ; Και όμως. Η Ομάδα Θεάτρου «Ιδέα» (Κώστας Γάκης, Αθηνά Μουστάκα και Κωνσταντίνος Μπιμπής) διασκευάζει και σκηνοθετεί ευφάνταστα αυτό το κείμενο-σταθμό που έχει εμπνεύσει πολλά θεατρικά ανεβάσματα, ποικίλες παραλλαγές και κινηματογραφικές μεταφορές. Ο Ρωμαίος και Ιουλιέτα (1595), πρώιμο έργο του ελισαβετιανού ποιητή, μετατρέπεται τώρα σε «Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο» και οι κεντρικοί ήρωες, συνώνυμοι του απόλυτου έρωτα, επιστρέφουν ως φαντάσματα στην εποχή μας για να αφηγηθούν την ιστορία τους. Μια ιστορία, ωστόσο, που δεν χάνει τίποτα από την ουσία του πρωτότυπου.

Με λιτά μέσα, χωρίς σκηνικό αλλά με τη χρήση ευρηματικών αντικειμένων από φτηνά υλικά και εξαιρετικών ατμοσφαιρικών φωτισμών (Σάκης Μπιρμπίλης), η παράσταση, βασισμένη στην έγκυρη μετάφραση του Διονύση Καψάλη και στην ενδιαφέρουσα συνοδευτική μουσική που ο Κώστας Γάκης παίζει ζωντανά (δικές του συνθέσεις, καθώς και του Κώστα Λώλου), κυλά αβίαστα σαν γάργαρο νερό. Αυτή η μικρή παραγωγή που ξεκίνησε από το Low Budget Festival, συνεχίστηκε στο «104» και τώρα παρουσιάζεται στο «Θησείο, Ενα Θέατρο για τις Τέχνες», ξεχειλίζει από μεράκι, πάθος, τόλμη, κωμικούς σπινθήρες, έξυπνους αυτοσχεδιασμούς και υψηλή ενέργεια. Οι δύο ηθοποιοί (Κωνσταντίνος Μπιμπής και Αθηνά Μουστάκα) ερμηνεύουν όλους τους ρόλους αλλάζοντας με εκπληκτική ταχύτητα τα πρόσωπα που υποδύονται και που υποδηλώνονται από μικρές ενδυματολογικές (αναγεννησιακές) λεπτομέρειες (κοστούμια Ελλης Λιδωρικιώτη), το ηχόχρωμα της φωνής και την κινησιολογία τους.

Με μια σμίξη θεατρικών τεχνικών (από κουκλοθέατρο μέχρι τη χρήση σύγχρονης τεχνολογίας) η ομάδα καταφέρνει να παρασύρει το κοινό σε ένα ταξίδι που εμπεριέχει το παρελθόν και το παρόν, μεταφέροντας την αθωότητα και τη χαρά που δωρίζει το θέατρο. Δίνοντας έμφαση σε ευφρόσυνα στοιχεία του έργου, χωρίς ωστόσο να το παρωδούν, δημιούργησαν έναν καλοσχεδιασμένο καμβά πάνω στον οποίο εξελίσσεται -έστω και με κάποιες ανώδυνες αστοχίες- το δράμα των ερωτευμένων. Το ανάλαφρο κλίμα, εξάλλου, διαδέχεται το γνωστό μελαγχολικό τέλος.

Πολλές είναι οι σκηνές που ενεργοποιούν τη φαντασία μας: η εξεζητημένη, απολαυστική παραμάνα του Κ. Μπιμπή, η σκηνή του μπαλκονιού στην οποία η Ιουλιέτα με φτερά στους ώμους και λευκή ομπρέλα στα χέρια, ανεβασμένη σε μια αλουμινένια σκάλα συνομιλεί με το Ρωμαίο ή αυτή που ο τελευταίος προσφέρει στην αγαπημένη του μια τεράστια διαμπερή συρμάτινη καρδιά κ.ά.

Οι δύο νέοι ηθοποιοί δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους. Αεικίνητοι και νευρώδεις, εκφραστικοί και παιγνιώδεις, αφοσιώνονται με πάθος σε ό,τι κάνουν. Ιδιαίτερα ο Κωνσταντίνος Μπιμπής εντυπωσιάζει με τις υπέροχες μεταμορφώσεις του και με την εκπληκτική σωματική του ευελιξία.

Ελένη Πετάση - [email protected]