Ο Γιάννης Μόσχος γράφει κριτική για την παράσταση «Ένας ήρωας με παντόφλες» που παρουσιάζεται το θέατρο Βρετάνια σε σκηνοθεσία Γιάννη Μπέζου.

Η κρίση της τελευταίας τετραετίας έχει γυρίσει την κοινωνία αρκετά χρόνια πίσω ώστε να μπορούμε να δούμε ξανά με διαφορετικό μάτι παλιές ταινίες του ελληνικού σινεμά με φτωχούς πλην τίμιους πρωταγωνιστές που πέφτουν θύματα του αδηφάγου κράτους. Μια τέτοια περίπτωση είναι ο «Ήρωας με παντόφλες» των Αλέκου Σακελλάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου που έγινε ταινία το 1958, με τον αείμνηστο Βασίλη Λογοθετίδη στο ρόλο του στρατηγού Δεκαβάλλα. 56 χρόνια μετά ο Γιάννης Μπέζος επαναφέρει το έργο στο θέατρο Βρετάνια και οι παραλληλισμοί του τότε με το τώρα αποδεικνύονται πολύ πιο έντονοι απ’ ό,τι θα έπρεπε.

Η ιστορία τοποθετείται το 1947 κατά την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου. Ο απόστρατος στρατηγός Δεκαβάλλας ζει μια φτωχική αλλά ήσυχη και ζωή μαζί με τη σύζυγό του και την κόρη του, αυτή η ηρεμία όμως ταράζεται όταν δέχεται την επίσκεψη του ξαδέρφου του ο οποίος τον πληροφορεί ότι η πατρίδα αποφάσισε να τον τιμήσει για τους αγώνες του στήνοντας ένα άγαλμα με τη μορφή του στην πλατεία μπροστά στο σπίτι του.

Φυσικά και ο ίδιος αναστατώνεται στο άκουσμα της είδησης και για το επόμενο διάστημα δεν τον ενδιαφέρει τίποτε άλλο, μέχρι τα όνειρά του να καταρρεύσουν με το χειρότερο τρόπο όταν μαθαίνει πως ο μόνος λόγος αυτής της «τιμής» ήταν για να τσεπώσουν κάποια εκατομμύρια από τον δημόσιο κορβανά οι «επιτήδειοι» που σκαρφίστηκαν την ιδέα του ανδριάντα. Και κάπως έτσι ο στρατηγός Δεκαβάλλας μένει μόνο με τη στολή και το σπαθί του να αγναντεύει ένα παγερό άγαλμα, με τα όνειρά του να πηγαίνουν κατευθείαν στο σάκο του παλιατζή.

Η ταινία του 1958 δεν είναι από τις πιο γνωστές και πολυπαιγμένες ταινίες του παλιού ελληνικου σινεμά, τουλάχιστον σε σύγκριση με άλλες, η υπόθεση όμως μιλάειστην καρδιά του κόσμου ώστε να μη χρειάζεται να είσαι εξοικειωμένος με την κινηματογραφική εκδοχή του έργου για να μπεις στο κλίμα. Υπάρχει ένας θίασος που συνδυάζει το ταλέντο με την αναγνωρισιμότητα και υπόσχεται να ικανοποιήσει το θεατρόφιλο κοινό, μα και αυτό που έρχεται για τα ονόματα.

Ο Γιάννης Μπέζος διαθέτει και το παράστημα και την εμπειρία για να «μπει» στη στολή του Δεκαβάλλα και καταφέρνει να βρει ισορροπία μεταξύ του σεβασμού στο ρόλο που ερμήνευσε ο Λογοθετίδης και κάποιων προσθηκών της μανιέρας του από γκριμάτσες και κινήσεις που τόσο τον έκαναν αγαπητό στο κοινό μέσα στα χρόνια. Είναι δικαίως το επίκεντρο και ο πόλος έλξης της παράστασης κάνοντας ένα ολόκληρο θέατρο να διασκεδάζει παρά την πικρή γεύση που σου αφήνει η ιστορία στο τέλος της.

Η Δάφνη Λαμπρόγιαννη είναι επίσης πολύ καλή και ταιριαστή παρουσία ως γυναίκα του Δεκαβάλλα και έχει αρμονική χημεία με τον Μπέζο, ενώ ο Τάσος Γιαννόπουλος στο ρόλο του εξαδέλφου του συνεχίζει να εξαργυρώνει την τηλεοπτική επιτυχία δίπλα στον Γιάννη Μπέζο και δε δυσκολεύται να κερδίσει το κοινό. Από τον υπόλοιπο θίασο ξεχωρίζουμε την Αμαλία Νίνου ως κόρη του Δεκαβάλλα για τη φρεσκάδα και την άνεση και τη φυσικότητα της κίνησής της, όπως επίσης και τον Κώστα Φλωκατούλα που προσφέρει γερή δόση κωμωδίας στην πιο κρίσιμη στιγμή του έργου.

Ως έργο, ο «Ήρωας με παντόφλες» είναι αρκετά συγκεκριμένο και δεν αφήνει χώρο για αυτοσχεδιασμούς, επιμηκύνσεις ή άλλες περίτεχνες προσθήκες. Αγαπήθηκε από το κοινό για συγκεκριμένους λόγους και το πνεύμα του παραμένει αναλλοίωτο στη μεταφορά στο θέατρο Βρετάνια. Τα σκηνικά είναι πολύ προσεγμένα και λεπτομερή σαν σε πλατό γυρίσματος , όλες οι ερμηνείες είναι εύστοχες και μετρημένες και όλα δημιουργούν μια παράσταση για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι καινούριοι που σκιαγραφεί τις σχέσεις απληστίας και καθήκοντος της Ελλάδας του Εμφυλίου με αυτή της κρίσης του σήμερα. Πρόκειται για εγγυημένη μαζική διασκέδαση σε μια εποχή που αυτή δεν είναι δεδομένη και είναι ό,τι πρέπει για μια θεατρική εξόρμηση απογεύματος Κυριακής παρέα με όλη την οικογένεια.

Γιάννης Μόσχος
[email protected]