Η Ελένη Πετάση γράφει κριτική για την όπερα «Cendrillon» που παρουσιάζεται στο θέατρο Skrow σε σκηνοθεσία Θέμελη Γλυνάτση.

Ποιος δεν γνωρίζει το κλασικό παραμύθι «Σταχτοπούτα» του Σαρλ Περό. Μια ιστορία που παρόμοια στοιχεία της έχουν βρεθεί σε κινέζικα χειρόγραφα (χρονολογούνται από το 850 μ.Χ.), καθώς και σε μια έκδοση του μύθου από την αρχαία Αίγυπτο. Και όχι μόνο.

Αυτό το παραμύθι, που η κόρη ενός πλούσιου εμπόρου υποβιβάζεται σε υπηρέτρια από τη μητριά της και τις ετεροθαλείς αδελφές της, αλλά που κατορθώνει με τη βοήθεια της νεράιδας-νονάς της να πάει στον απαγορευμένο χορό και να κατακτήσει την καρδιά του πρίγκιπα, έχει διασκευαστεί σε μπαλέτο από τον Σεργκέι Προκόφιεφ και τον Γιόχαν Στράους και σε όπερα από τον Ροσίνι, τον Μασενέ και άλλους συνθέτες.

Μια λιγότερο γνωστή εκδοχή του ανήκει στην Pauline Viardot -διάσημη μέτζο σοπράνο, πιανίστρια και συνθέτιδα (1821-1910), μαθήτρια του Σοπέν και ερωμένη του Turgenev- και παρουσιάστηκε στις αρχές του 20ού αιώνα στο περίφημο σαλόνι της στο Παρίσι. Η δική της όπερα δωματίου μένει πιστή στην ιστορία του Περό με μικρές παραλλαγές (την κακιά μητριά αντικαθιστά ένας αδιάφορος πατέρας προς την εξώγαμη κόρη του, προστίθεται ο ρόλος ενός υπηρέτη και η νεράιδα-νονά εμφανίζεται στο χορό και διασκεδάζει τους καλεσμένους με ένα τραγούδι).

Αυτό το «πνευματώδες, bel canto, σεμνό» έργο, όπως έχει περιγραφεί από τους κριτικούς, άγνωστο στο ελληνικό κοινό, σκηνοθέτησε ο Θέμελης Γλυνάτσης προσθέτοντας ένα μικρό διαμαντάκι στις πρόσφατες δημιουργίες του. Η παράσταση είναι πραγματικά χάρμα οφθαλμών σε όλα τα επίπεδα. Αρχίζοντας από το ευφάνταστο σκηνικό χώρο (Αδριανός Ζαχαριάς-Θ. Γλυνάτσης), χωρισμένο σε δύο επίπεδα και πλημμυρισμένο με μικροσκοπικές κούκλες από βαμβάκι, τα εκκεντρικά, γιαπωνέζικης έμπνευσης κοστούμια (Μαργαρίτα Δοσούλα), τα μικρά αντικείμενα (για παράδειγμα το γυάλινο γοβάκι εδώ είναι ξύλινο) και τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς (Ντίνος Νικολάου) που μεγεθύνουν με μαγικό τρόπο τη μικρή σκηνή του θεάτρου Skrow.

H επταμελής Ομάδα Λυρικού Θεάτρου Ραφή (ιδρύθηκε το 2012), από την άλλη πλευρά, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τους τραγουδιστές της Λυρικής Σκηνής. Ολοι τους, όχι μόνο διαθέτουν θαυμάσιες φωνές αλλά υπακούουν υποδειγματικά στις απαιτητικές οδηγίες της στιλιζαρισμένης σκηνοθεσίας. Με τη συνοδεία πιάνου (Μιχάλης Παπαπέτρου) εκτελούν άρτια τις άριες της όπερας, ενώ ταυτόχρονα κινούνται σαν σπαστικές κούκλες, θυμίζοντας μαριονέτες και πραγματοποιώντας με απόλυτη ακρίβεια μια μεταμοντέρνα, άκρως ενδιαφέρουσα, στατική «χορογραφία». Η εκφραστικότητά τους, οι μικρές -μελετημένες από το σκηνοθέτη- λεπτομέρειες που διανθίζουν κάθε στιγμή τη δράση, η διόγκωση στις χειρονομίες τους συμβάλλουν στη δημιουργία μιας εξαιρετικής όσο και ιδιόρρυθμης -τουλάχιστον για την όπερα- παράστασης που πρέπει να επαναληφθεί.

Παίρνουν μέρος οι: Χρήστος Δεληζώνας, Κωνσταντίνος Ζαμπούνης, Χρήστος Κεχρής, Αναστασία Κότσαλη, Μιράντα Μακρυνιώτη, Γιώργος Ματθαιακάκης, Κώστας Μαυρογένης, Λητώ Μεσσήνη και Μάιρα Μηλολιδάκη.

Ελένη Πετάση - [email protected]