Η Ελένη Πετάση γράφει κριτική για την παράσταση «Σκηνές από έναν γάμο» που παρουσιάζεται στο Θέατρο Πόλη σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολάρι.

«Είμαστε συναισθηματικά αγράμματοι... Μας διδάσκουν τα πάντα για το σώμα... αλλά ούτε μια λέξη για την ψυχή... Δεν του έκοψε κανείς να πει ότι πρέπει να μάθουμε κάτι για τον εαυτό μας και τα δικά μας αισθήματα. Το δικό μας φόβο, τη μοναξιά και τον θυμό. Καταλήγουμε χωρίς ελπίδα, αμαθείς και γεμάτοι ενοχές, ανάμεσα στα χαλάσματα των φιλοδοξιών μας».

Μ’ αυτά τα λόγια ο Ινγκμαρ Μπέργκμαν, επηρεασμένος βαθιά από τον Στρίντμπεργκ και τον Ιψεν, εκφράζει την άποψή του για το ανθρώπινο αδιέξοδο, που μία από τις συνέπειές του είναι και οι δυσλειτουργικές συντροφικές σχέσεις, έτσι όπως αυτές καταγράφονται με λεπτομερειακή ανάλυση στο έργο του «Σκηνές από έναν γάμο». Ενα έργο που αφηγείται την επώδυνη διαδρομή ενός ζευγαριού από την επίπλαστη ευτυχία έως την ανθρωποφαγική της εξέλιξη και από την κατάρρευση στην εκεχειρία, το οποίο αρχικά παίχτηκε στην τηλεόραση, για να καταλήξει στη θαυμάσια ταινία του 1973.

Μετά την εξαιρετική και πρωτότυπη θεατρική του διασκευή από τον Ιβο Βαν Χόβε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, που ανήγαγε τη φθορά του γάμου σε συλλογική εμπειρία, παρουσιάζεται τώρα στο Θέατρο Πόλη σε σκηνοθεσία Ενκε Φεζολάρι. Και παρότι πρόκειται για μία mainstream παράσταση, χωρίς εκπλήξεις, αυτό το υπαρξιακό θρίλερ, με κύριο συστατικό, όπως λέει και ο ήρωάς του, την ανυπαρξία νοήματος και με έμφαση στη δύναμη του λόγου, αναδύεται ουσιαστικά κυρίως μέσα από τις ρεαλιστικές ερμηνείες των ηθοποιών.

Δύο παλιές καρέκλες κινηματογράφου, που παραπέμπουν στο σινεμά του Μπέργκμαν, μετακινούνται συνεχώς (περισσότερο από όσο χρειάζεται) από τα εγκλωβισμένα στις κοινωνικές νόρμες πρόσωπα, υποδεικνύοντας τις συναισθηματικές εναλλαγές τους και τους «ρόλους» που παίζουν στην καθημερινότητά τους. Ο στέρεος Δάνης Κατρανίδης -αν και συχνά μας δυσκολεύει καθώς ταχυλογεί -   υποδύεται τον Γιόχαν με την αρμόζουσα κυνικότητα που μετατρέπεται σε αδυναμία και η εξελισσόμενη Παναγιώτα Βλαντή, ως Μαριάννα, τον συνοδεύει επάξια. Αδυναμία της παράστασης η μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη που όχι μόνο δεν δένει με την ατμόσφαιρα του έργου, αλλά συχνά καλύπτει και τον λόγο των ερμηνευτών. 

Ελένη Πετάση - [email protected]