Η Ελένη Πετάση γράφει κριτική για τον μονόλογο του Κώστα Σταματίου «Σταματία, το γένος Αργυροπούλου» παίζεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.

Η Σταματία, το γένος Αργυροπούλου, κόρη τμηματάρχη του υπουργείου Εμπορίου, ακραίων συντηρητικών πεποιθήσεων, που ο απόηχός τους έχει βαθιά ριζωθεί μέσα της, βαθιά εθνικόφρων, γεροντοκόρη από άποψη, καθώς στα νεανικά της χρόνια ο αρραβωνιαστικός της, λοχαγός του Εθνικού Στρατού, σκοτώθηκε άδοξα (πίνοντας τσίπουρα και πατώντας μια νάρκη), πιστεύοντας ακράδαντα στην κομμουνιστική κινδυνολογία και βρίσκοντας καταφύγιο στη θρησκεία, αφηγείται την ιδιωτική της ζωή, έτσι όπως αυτή έχει σαρωθεί βίαια από τα γεγονότα.

Μέσα από τον παραληρηματικό της μονόλογο αναδύεται το πρόσωπο της μετεμφυλιακής Ελλάδας και η εξέλιξή του μέχρι σήμερα - ως αυτή την αποπροσανατολισμένη νέα γενιά που οι πράξεις της αποτελούν και τη διάγνωση της αλλοτρίωσής της. Αν κάτι έχει ιδιαίτερη σημασία, είναι ότι όσα διαπιστώνουμε για τη διαμόρφωση των συνθηκών, με υπόλογο και τις δύο αντίθετες ιδεολογικές παρατάξεις, προέρχονται από ένα άτομο οικείο που ανήκει τους κόλπους της λεγόμενης «δεξιάς».

Ο Κώστας Σταματίου, με γλώσσα παιγνιώδη, αναμιγνύοντας απολαυστικά τη δημοτική με την καθαρεύουσα, σκιαγραφεί λεπτομερειακά την προσωπικότητα της Σταματίας εκμαιεύοντας το γέλιο μέσα από την αφέλεια και τις αμετακίνητες πεποιθήσεις που συνοδεύουν την τραγική ύπαρξή της.

Η Ελένη Ουζουνίδου εκμεταλλεύεται στο έπακρο τις σύνθετες πτυχές του κειμένου και ενδύεται έναν χαρακτήρα ανήμπορο να δράσει έξω από τα τείχη του μικροαστικού του κόσμου, μια περσόνα που υποφέρει τόσο για τις δικές της στερήσεις όσο και για το γεγονός ότι έγινε «μάρτυρ ζωής παντελώς αμαρτωλής». Ηθοποιός με ενεργειακή ακτινοβολία, ακροβατεί με άνεση ανάμεσα στο δράμα και την «κωμωδία», αλώνει τη σκηνή τραγουδώντας, επιβάλλεται με την πληθωρική ιδιοσυγκρασία της, επικοινωνεί με το κοινό, εκθέτει το ανικανοποίητο παρθενικό σώμα της ηρωίδας χωρίς αιδώ, κλείνοντάς μας το μάτι - ίσως λίγο περισσότερο από όσο χρειάζεται.

Αλλά αυτό είναι θέμα της σκηνοθεσίας του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που κατά τα άλλα την καθοδήγησε θαυμάσια. Eυρηματικό το σκηνικό της Μαγδαληνής Αυγερινού, ένας ύμνος στο σεμέν-σύμβολο μιας άλλης εποχής, αλλά και ευφυής έμπνευση η δαντελένια κουρτίνα που στο τέλος μεταμορφώνεται μαγικά σε νυφικό.

Ελένη Πετάση - [email protected]