Η Ελένη Πετάση γράφει κριτική για την παράσταση «Ο δικηγόρος Ντάροου» που έριξε την Κυριακή 7 Δεκεμβρίου αυλαία στο θέατρο Δημήτρης Χορν.

Πιστεύοντας ότι «δεν υπάρχει δικαιοσύνη - ούτε μέσα ούτε έξω από τα δικαστήρια», ο φημισμένος δικηγόρος Κλάρενς Ντάροου (1857-1938) αφιέρωσε την καριέρα του στην υπεράσπιση των αδυνάτων, υποστήριξε πως η εγκληματικότητα οφείλεται στη φτώχεια και την άγνοια, πολέμησε για την κατάργηση της θανατικής ποινής (ο ίδιος υπερηφανευόταν ότι είχε σώσει 102 κατηγορούμενους) και πήρε μέρος σε θρυλικές δίκες, όπως στη «Δίκη των πιθήκων» στην οποία υπερασπίστηκε τη θεωρία του Δαρβίνου.

Αυτήν τη σημαντική προσωπικότητα, την οποία έχουν ενσαρκώσει μια σειρά από εξαιρετικοί ηθοποιοί τόσο στο θέατρο όσο και στη μεγάλη οθόνη (από τον Ορσον Ουέλς μέχρι τον Χένρι Φόντα και πιο πρόσφατα από τον Κέβιν Σπέισι στο λονδρέζικο Old Vic) υποδύεται τώρα ο Σταμάτης Φασουλής με την καθοδήγηση του Νίκου Χατζόπουλου. Αν και προσδίδει στον χαρακτήρα το δικό του προσωπικό στίγμα, ερμηνεύει τον μακροσκελή μονόλογο (1973) του Ντέιβιντ Ρίντελς χωρίς να αλλοιώνει την ουσία του και καταφέρνει να μεταφέρει το πάθος, την ευαισθησία, την ένταση, ακόμα και το χιούμορ ενός ανθρώπου που δεν δέχτηκε συμβιβασμούς στη ζωή του. Μιλώντας σε πρώτο πρόσωπο για τις εμπειρίες του αλλά και δίνοντας ανάγλυφα στιγμές από την ταραχώδη πορεία του στα δικαστήρια, υιοθετεί συχνά -με αποτελεσματικό τρόπο - την άμεση απεύθυνση στο κοινό πείθοντάς το ότι αποτελεί ένα σώμα ενόρκων.

Ο Φασουλής διασχίζει τη σκηνή αλλά και τον κεντρικό διάδρομο της πλατείας, βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τους θεατές, «παίζει» με τα συναισθήματά τους καθώς το έργο, μέσα από τη δική του απόδοση, πέρα από τις ειδικές οπισθοδρομικές συνθήκες στη θρησκόληπτη Αμερική εκείνης της εποχής, φτάνει στα αφτιά μας σαν κραυγή αγωνίας για τη σημερινή κατάκτηση της παγκόσμιας δικαιοσύνης.

Το ωραίο σκηνικό του Μανόλη Παντελιδάκη -πλημμυρισμένο από θεόρατες βιβλιοθήκες- αντικατοπτρίζει το γραφείο του Ντάροου αλλά, παραμένοντας ως φόντο στα τεκταινόμενα, μένει αναξιοποίητο, τα κοστούμια της Ντένης Βαχλιώτη ανταποκρίνονται στην εποχή και οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου δημιουργούν τη δέουσα ατμόσφαιρα.

Ελένη Πετάση - [email protected]