Με αφορμή την βράβευση της Ιωάννας Παππά με το θεατρικό βραβείο "Μελίνα Μερκούρη", θυμόμαστε τη συνέντευξη που μας είχε παραχωρεί για την παράσταση «Με τα δόντια» δυο χρόνια πριν.

Φωτογραφίες: Χρυσαφένια Μόσχου

Η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε την Ιωάννα Παππά σε κωμωδίες. Και κάπου είναι λογικό. Είναι ένα είδος που δύσκολα γίνεται σωστά στο θέατρο και όταν αποφασίσεις να στηρίξεις τις επιλογές σου αψηφώντας τις σειρήνες του «εμπορικού», οι δρόμοι σου με το είδος είναι εύκολα να χωρίσουν. Αυτό το διάστημα πάντως δοκιμάζει τις ικανότητές της σε ένα περίεργο είδος κωμωδίας, στο ανέβασμα της παράστασης «Με τα δόντια» από τον Γιάννη Μόσχο (απλή συνωνυμία με τον γράφοντα) στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης.

Πρόκειται για μια αρκετά σουρεαλιστική ματιά πάνω στην (μη) εξέλιξη του ανθρώπου μέσα από τρεις πράξεις, με χαλαρή αλλά ταυτόχρονα ουσιαστική σχέση μεταξύ τους. Η σκηνοθεσία του Γιάννη Μόσχου είναι ακόμη πιο αφηρημένη, δίνοντας στο έργο και μια σύγχρονη υπόσταση που ανταποκρίνεται στα στερεότυπα της ελληνικής κοινωνίας του σήμερα. Μπορείτε να διαβάσετε την κριτική μας για την παράσταση εδώ.

Εμείς με αφορμή την παράσταση συναντήσαμε την Ιωάννα Παππά και είναι δίκαιο που για ένα έργο που καυτηριάζει τη σχέση της τεχνολογίας με την εξέλιξη χρειάστηκε λόγω τεχνικών προβλημάτων η συνέντευξη να πραγματοποιηθεί σε δύο δόσεις. Βρεθήκαμε λοιπόν στο Αλεξανδρινό στα Εξάρχεια, ένα cozy café με αύρα από Παρίσι, και η κουβέντα ήταν εφ’ όλης της ύλης, ξεκινώντας από την παράσταση με κατάληξη –τι άλλο;- την Ελλάδα της κρίσης και τις συνιστώσες της.

Πώς είναι από ένα καθαρά δραματικό έργο όπως η «Οδός Πολυδούρη» να περνάς κατευθείαν σε κωμωδία; Είναι αναζωογονητικό ως αλλαγή ή υπάρχουν συγκεκριμένες απαιτήσεις;

Είναι μια ευχάριστη αλλαγή γιατί το κλίμα της κωμωδίας έχει πάντα πολύ έντονη την αίσθηση του παιχνιδιού. Χρησιμοποιείς με άλλον τρόπο τα εκφραστικά σου μέσα. Υπάρχει εγρήγορση. Στην κωμωδία γίνεσαι αρκετά ευρηματικός για να ανταπεξέλθεις στο ζητούμενο. Ο ρυθμός παίζει πάρα πολύ σημαντικό ρόλο,  η καλή συνεννόηση μεταξύ των ηθοποιών και φυσικά ένα καλό κείμενο. Στις πρόβες καταφέραμε να συνεννοηθούμε γρήγορα σκηνικά, να είμαστε ευφάνταστοι.Αποκτήσαμε κοινή γλώσσα και ύφος, αν και οι περισσότεροι δεν έχουμε ξαναδουλέψει μαζί. Με τον Γιάννη Μόσχο (σκηνοθέτης της παράστασης) συνεργάζομαι για τρίτη φορά.Στο παρελθόν παρουσιάσαμε στο θέατρο Πόρτα το έργο "Ένα αλλιώτικο καλοκαίρι" και στο θέατρο Αμόρε το έργο "Η παρέλαση" της Λούλας Αναγνωστάκη.Η κωμωδία έχει ανάλογες απαιτήσεις με ένα μονόλογο. Όπως και στην «Οδό Πολυδούρη», απαιτείται καλή αίσθηση του ρυθμού, πολλή ενέργεια, και απόλυτη συγκέντρωση καθόλη την διάρκεια της παράστασης. Είναι μια παρόμοια συνθήκη. Δεν απέχει πάρα πολύ. Ο τρόπος προσέγγισης υποκριτικά εξαρτάται από το ύφος του κειμένου και την σκηνοθετική γραμμή. Στο συγκεκριμένο έργο παρουσιάζεται μια πραγματικότητα πολύ θλιβερή και ζοφερή με καυστικό τρόπο.

Ο Θόρντον Γουάιλντερ πίστευε ότι η ανθρωπότητα δεν πηγαίνει μπροστά μέσω της τεχνολογίας αλλά μέσω των τεχνών και της λογοτεχνίας. Κατά πόσο ενστερνίζεσαι αυτή την άποψη;

Είμαι από τους ανθρώπους που δεν έχουν μεγάλη σχέση με την τεχνολογία.Θα έλεγα ότι γνωρίζω τα βασικά, έτσι ώστε να μπορώ να τη χρησιμοποιώ ως εργαλείο για τα πολύ απλά καθημερινά πράγματα που χρησιμεύουν κυρίως στη δουλειά μας. Όπως επίσης και για την ευκολότερη επικοινωνία. Από εκεί και πέρα ναι, είμαι ένας άνθρωπος που νιώθει ότι τα πράγματα προχωρούν μέσα από την τέχνη και δυστυχώς ή ευτυχώς φαίνεται ότι είναι και ο μόνος δρόμος. Τουλάχιστον εγώ νιώθω ότι εκφράζομαι εκεί και συναντώ μια πραγματικότητα που με αφορά και που με πηγαίνει παρακάτω. Που με βοηθά να αντέχω τη ζωή. Δυστυχώς είμαστε σε πολύ δύσκολη στιγμή οικονομικά και πολιτικά. Είναι ακόμη αναγκαιότερο το να υπάρχει διάλογος με άλλους τρόπους, πέρα από τους προφανείς. Γιατί όταν δεν μπορεί να βρεθεί λύση για τα προφανή, τότε πρέπει να βρεθούν άλλοι τρόποι. Και η τέχνη βοηθάει σε αυτή την διαδικασία.

Η ιστορία έχει δείξει ότι είναι μια συνθήκη που διαρκώς επαναλαμβάνεται. Αυτή είναι και η άμεση σχέση με τις αναφορές του έργου. Είναι πολύ εύκολο για τον άνθρωπο να περάσει στην άλλη όχθη. Νομίζω έχει να κάνει με το πώς έχει διαμορφωθεί η ανθρώπινη κοινωνία και ο δυτικός πολιτισμός. Βλέπουμε ότι πέρα από τη θρησκεία, πέρα από τη φιλοσοφία ενός λαού, όταν κλονίζονται συμφέροντα και υπάρχει προσωπική κρίση, διαπράττονται εγκλήματα εις βάρος των ανθρώπων με μια ευκολία που είναι πάρα πολύ επικίνδυνη. Εγώ πάντα σκεφτόμουν ότι για τη συνθήκη με το ΝΑΤΟ, ότι ουσιαστική προστασία όταν ένας λαός βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση δεν υπάρχει. Τα ανθρώπινα δικαιώματα καταπατώνται και τα δικαστήρια που γίνονται στη συνέχεια δε σταματούν το κακό. Απλώς αφού ολοκληρωθεί μια πολύ καταστροφική πράξη, μετά απλώς αξιολογείται και μπορεί να τύχει να υπάρξει και μια σχετική τιμωρία και… αυτό.

Κάποια στιγμή πρέπει να γίνει η αποδοχή του τι είμαστε και πού έχουμε φτάσει και ποια είναι η στάση του ανθρώπου απέναντι στα κοινωνικά ζητήματα. Να δούμε την πραγματική μας εικόνα. Ο καθένας ξεχωριστά να αξιολογήσει σε τι κοινωνία ζει, με τι λαό συναναστρέφεται, αν είναι αυτό που πραγματικά πιστεύει ότι πρέπει να συμβαίνει γύρω του. Αν λοιπόν ο καθένας καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν είναι αυτό που επιθυμεί, μετά την αποδοχή πρέπει να υπάρξει μια έμπρακτη προσπάθεια αλλαγής. Καταρχήν σε προσωπικό επίπεδο να εκφραστεί η επιθυμία του καθενός με τον τρόπο που εκείνος πιστεύει ότι μπορεί να προτείνει αυτό που αναλογεί στην ουσία της ύπαρξης του ανθρώπου. Και νομίζω ότι θέλει μια επιμονή και όχι παραίτηση στα κοινωνικά θέματα. Τώρα δεν ξέρω αν η λύση είναι να ασχολείται κανείς ενεργά με την πολιτική, υπάρχουν πάρα πολλές δραστηριότητες και πολλοί τρόποι να συμβάλλεις στην εξέλιξη. Αρκεί να γνωρίζεις ο ίδιος αν θες να είσαι μέρος αυτής της αλλαγής και τι σημαίνει πραγματικά αλλαγή.

Σχετικά με την οικογένεια του έργου, κατά πόσο σχετίζεται με την ελληνική;

Εμείς ασχολούμαστε κυρίως με το μέσο όρο σε αυτή την παράσταση. Δηλαδή σχολιάζουμε αρκετά στερεότυπα και ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας που έζησε λίγο μέσα στην ευκολία επιζητώντας την άνεση, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς προβληματισμούς, κοιτώντας τα προσωπικά συμφέροντα. Που λίγο βολεύτηκε, που είπε «δεν μπορώ να σώσω όλο τον κόσμο», που κοίταξε να επωφεληθεί από αυτό που χάριζε απλόχερα η εποχή, που ήταν όμως μια φοβερή πλάνη. Επέλεξε με ευκολία να ζήσει μια ζωή πολυτέλειας που ήταν όμως ανακόλουθη με αυτά που είχε ο καθένας για να τη στηρίξει. Μπήκαμε οι περισσότεροι στη διαδικασία του δανεισμού, ακριβώς για να μπορέσουμε να υποστηρίξουμε ένα πρότυπο ζωής υπερβολικό. Όσα περισσότερα μπορούσε να κατέχει ο καθένας ως προσωπική περιουσία κάπως ήταν σαν να έδινε πόντους στο κοινωνικό του προφίλ. Και μπήκε ο κόσμος στη διαδικασία να προσδιορίζεται από αυτή την κατάσταση που ήταν αρκετά επιφανειακή και ήταν μια υποκριτική συνθήκη. Δεν αναλογούσε στην πραγματικότητα της χώρας και των δυνατοτήτων της. Όλο αυτό λοιπόν συνέβαινε για καμιά εικοσαετία και νομίζω ότι παρέσυρε ένα μεγάλο μέρος του κόσμου.

Σε αυτό το έργο λοιπόν σχολιάζεται ακριβώς αυτό που έπαθε ο ελληνικός λαός, σχολιάζεται η κατάσταση της ζωής του νεοέλληνα, του νεόπλουτου, του ακαλλιέργητου που θεωρεί ότι είναι γραφικό να ασχολείσαι με τα κοινά, θεωρεί ότι είναι γραφικό να βλέπεις ότι έρχεται μια καταστροφή σαν αλυσιδωτή αντίδραση από μια κακή διαχείριση, που ακόμη και τώρα επιμένει και ίσως να μην παραδέχεται ότι είμαστε στην απόλυτη φθίνουσα πορεία και σίγουρα πρέπει να μετακινηθούμε όλοι από ένα πλαίσιο ζωής που έχουμε χτίσει. Αυτό έχει γίνει και λίγο αναγκαίο βέβαια. Δεν είναι μόνο ότι πρέπει να πάρει κάποιος την πρωτοβουλία από μόνος του. Αυτή τη στιγμή ο περισσότερος κόσμος βρίσκεται σε πολύ δυσκολότερη κατάσταση απ’ ό,τι βρισκόταν μέχρι πριν από 5-6 χρόνια. Άρα έχει γίνει αναγκαίο πια. Δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς.

Αυτό δεν μπορώ να το γνωρίζω γιατί δε συμμετείχα ποτέ σε αυτές τις δραστηριότητες, οπότε δεν ξέρω τι έχει συμβεί ακριβώς. Αλλά νομίζω ισχύουν και τα δύο. Δηλαδή μπορεί να έχει μπει και σε μια παύση αλλά σίγουρα έχει αλλάξει και ο τρόπος ζωής. Δεν μπορεί να έχει τόση επιτυχία αυτό το μοτίβο πια. Δεν είναι αυτή η πραγματικότητά μας. Δεν ξέρω αν επιφέρει αυτό κάποια αλλαγή επί της ουσίας. Ο κόσμος που βρισκόταν ήδη κάπου νομίζω έχει βοηθηθεί να πάει ακόμη παραπέρα. Και υπήρχε και ένα μεγάλο ποσοστό του κόσμου από την άλλη που είχε επιλέξει την ευκολία και την άνεση. Δουλειά-διασκέδαση-δουλειά διασκέδαση, έτσι ίδια. Δεν είναι κακό, όλοι έχουμε το δικαίωμα της επιλογής, απλώς δεν μπορείς να απέχεις πολύ από αυτό που συμβαίνει γύρω σου ή δίπλα σου γιατί αν έχεις απόσταση, δε σημαίνει ότι όταν τα πράγματα ανατραπούν, δε θα σε πλησιάσει η οποιαδήποτε δυσάρεστη εξέλιξη. Δηλαδή μια πραγματικότητα που αλλοιώνεται και γίνεται δύσκολη θα αφορά όλους. Και αυτό έχει συμβεί αυτή τη στιγμή.

Σε κάποια φάση του έργου η Σαβίνα απευθύνεται στο κοινό και δηλώνει ότι απεχθάνεται τα λόγια που βάζει στο στόμα της ο Γουάιλντερ, στηρίζοντας τον κανόνα «ο σώσον εαυτόν σωθήτω». Πώς κρίνεις το χαρακτήρα;

Η Σαβίνα είναι ένα πρόσωπο που εκφράζει ακριβώς αυτή τη φιλοσοφία ζωής και λειτουργεί αρκετά εγωιστικά απέναντι στην υπόλοιπη κοινωνία. Την γοητεύει πάρα πολύ η εξουσία, δεν έχει ηθικούς φραγμούς, δεν έχει όρια, είναι ένας άνθρωπος που είναι αρκετά κενός και το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να επιβιώσει η ίδια και σε όσο καλύτερες συνθήκες γίνεται. Είναι ένας άνθρωπος που είναι αρκετά μονοδιάστατος και πολύ πραγματικός κιόλας, γιατί υπάρχουν πάρα πολλοί τέτοιοι άνθρωποι που γαλουχήθηκαν ανάλογα.

Διαπαιδαγωγήθηκαν με αυτόν τον τρόπο. Οικογένεια και εκπαίδευση. Ο τρόπος της εκπαίδευσής μας μπορεί να μας δίνει λάθος κατευθύνσεις σε σχέση με το πώς διαχειριζόμαστε μετά τη ζωή μας, τους ανθρώπους και τον εαυτό μας. Όλος αυτός ο αγώνας να πετύχεις και να κάνεις κάτι σπουδαίο και να είσαι ο πρώτος γιατί αλλιώς δεν έχεις καμία αξία, σε απομακρύνει από τις ανθρώπινες πτυχές σου. Από την ευαισθησία σου, από τη μεγαλοσύνη σου, τη γενναιοδωρία σου… Γιατί πρέπει να είσαι βασικά ανταγωνιστικός. Και αυτό είναι προϊόν του δυτικού πολιτισμού. Πολύς κόσμος νομίζω πέφτει σε αυτή την παγίδα και φτάνουμε στο σημείο να δημιουργούνται κενά δοχεία. Είναι πάρα πολύ επιτυχημένοι άνθρωποι στη δουλειά τους αλλά για εμένα προσωπικά δεν προσφέρουν κάτι πολύτιμο κοινωνικά.

Φυσικά, ο χαρακτήρας που ερμηνεύω με βρίσκει ιδεολογικά αντίθετη. Στο έργο παρουσιάζονται τα πρόσωπα με τα χαρακτηριστικά τους διογκωμένα ακριβώς γιατί λειτουργούν ως σχολιαστικά και το έργο και η παράσταση.Καυτηριάζεται η στρεβλή δομή της κοινωνίας.Το κείμενο αλλά και η παράσταση διαμορφώνουν την εικόνα αυτή στην υπερβολή. Πρόκειται άλλωστε για κωμωδία. Μια σουρεαλιστική κωμωδία, κάπως άναρχη. Η παρουσία λοιπόν αυτών των προσώπων όσο καλύτερα υπηρετηθεί από εμάς, με αυταπάρνηση και αποδοχή ενός χαρακτήρα που δεν ταιριάζει καθόλου στην προσωπική μας ιδεολογία, τόσο καλύτερα θα επιτευχθεί ο στόχος του έργου και της παράστασης. Εγώ δηλαδή δεν μπορώ να λειτουργώ με κριτική σκέψη απέναντι στο ρόλο. Πρέπει να αποδεχτώ ότι είμαι αυτός ο άνθρωπος που αν τον συναντούσα στην προσωπική μου ζωή και τον συναναστρεφόμουν, θα ήθελα να φύγει από μπροστά μου μέσα στα επόμενα πέντε λεπτά.

Δηλαδή όταν μπαίνεις σε ένα ρόλο σταματάς να είσαι η Ιωάννα Παππά εκείνη τη στιγμή που βρίσκεσαι στη σκηνή;

Πρέπει να είναι καθαρά τα χαρακτηριστικά του προσώπου που παρουσιάζει ο ηθοποιός. Και όταν υπάρχουν έργα στα οποία οι χαρακτήρες  είναι αρκετά τολμηροί, πρέπει να είναι καθαρό το σήμα τους και δεν πρόκειται για έργα που προτεραιότητα έχει ο λόγος, αλλά προτεραιότητα έχει η ιδιοσυγκρασία του ήρωα, εκεί πρέπει να είναι πολύ καθαρή η πρόταση του ηθοποιού σε σχέση με το πρόσωπο για να είναι πιστευτό, να είναι υπαρκτό. Να το αναγνωρίζεις όταν βλέπεις τον ηθοποιό πάνω στη σκηνή. Τον χαρακτήρα να τον έχεις δει να κινείται έξω. Να έχεις μιλήσει με έναν τέτοιο άνθρωπο και να αναγνωρίζεις τον τρόπο σκέψης του και λειτουργίας του.

Μέσα στα 4 χρόνια της κρίσης έχει βγει τελικά κάτι καλό; Ο κόσμος δείχνει να ασχολείται περισσότερο με αξιόλογες δουλειές.

Νομίζω ότι έχει ξεκαθαρίσει κάπως η εικόνα όσον αφορά στο κοινό. Επιλέγει πολύ προσεκτικά τι παράσταση θα δει, τι ταινία θα δει, τι παράσταση χορού θα δει, σε ποια αίθουσα ζωγραφικής θα πάει… Υπάρχει ανάγκη να είναι καθαρό το σήμα της καλλιτεχνικής πρότασης . Δεν έχει το περιθώριο ο κόσμος να δει όλες τις πειραματικές δουλειές όπως γινόταν πριν και από εμάς δεν υπάρχει πλέον και το περιθώριο. Μετά τον τερματισμό των επιχορηγήσεων η κατάσταση έχει γίνει πάρα πολύ δύσκολη και για θέατρα που έκαναν τόσα χρόνια εξαιρετική δουλειά και χρησιμοποιούσαν την κρατική επιχορήγηση με πολύ σοβαρό τρόπο. Ενδεικτικά θα αναφέρω το Πόρτα γιατί είναι και ένα θέατρο στο οποίο έχω δουλέψει και κάνει μια δουλειά ανάλογη με το Θέατρο Τέχνης αυτή τη στιγμή. Βρισκόμαστε στην ίδια οικονομική συνθήκη οι συντελεστές των δύο θεάτρων. Είναι πολύ δύσκολη η κατάσταση, ίσως είναι και η δυσκολότερη χρονιά η φετινή. Εμείς από την πλευρά μας προσπαθούμε να προτείνουμε κάτι το οποίο έχουμε οι ίδιοι ανάγκη να παρουσιάσουμε στο κοινό.

Δηλαδή δεν είναι απαραίτητο να είναι πολιτικό κάποιο έργο ή να αναφέρεται μόνο στην κρίση. Υπάρχουν χιλιάδες έργα που είναι πάρα πολύ σπουδαία και σημαντικά και έχουν μιλήσει για αυτά τα 4-5 ζητήματα που αφορούν τον άνθρωπο, αλλά η ουσία είναι ο τρόπος που έχουν γραφτεί τα κείμενα που τα κάνει σπουδαία και μετά φυσικά η δική μας προσέγγιση, σκηνοθετικά και υποκριτικά. Που από εδώ και στο εξής ακριβώς επειδή και εμείς ως καλλιτέχνες έχουμε δει αρκετά και το κοινό πια έχει εκπαιδευτεί και αυτό, είναι αναγκαία η πρόταση στα πράγματα. Και η πρόταση προκύπτει μετά από αρκετή σκέψη και δουλειά με άξονα και στόχο να επικοινωνήσει κάτι και να βοηθήσει στο να μετακινηθεί έστω και για λίγο ο κόσμος που θα δει μια παράσταση. Όχι να διασκεδάσει απαραίτητα μόνο, να μετακινηθεί και σε σχέση με τον τρόπο που σκέφτεται, υπάρχει, διαχειρίζεται τη ζωή του και το χρόνο του.

Είχα τα ίδια κριτήρια από την αρχή. Πρώτα για μένα το πιο σημαντικό ήταν οι συντελεστές. Δηλαδή ο σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί. Μετά  το έργο και ο ρόλος. Αυτά είναι τα κριτήρια. Το οικονομικό δυστυχώς έρχεται πάντα σε δεύτερη μοίρα, αλλά το ρεπερτόριο στο οποίο κινούμαι και ο τρόπος με τον οποίο υπάρχει καλλιτεχνική επικοινωνία, εγώ τη συναντώ σε θέατρα που οι οικονομικές απολαβές δεν είναι πολύ μεγάλες. Αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό και δεν παραπονιέμαι γιατί πολύς κόσμος βρίσκεται σε ανάλογη κατάσταση με εμάς που κάνουμε θέατρο και μας αφορά η έκφρασή μας να έχει κοινή αισθητική, κοινά κριτήρια και κοινή στόχευση.

Όσον αφορά το σινεμά, θα σε ενδιέφερε να ασχοληθείς περισσότερο στο μέλλον;

Ναι, βέβαια. Θα συμμετέχω την άνοιξη σε μια ταινία μεγάλου μήκους . Είναι δύσκολο να συνδυαστεί με τους θεατρικούς χρόνους ο χρόνος που απαιτείται γαι να συμμετέχεις σε μια ταινία. Τυχαίνει να κάνω τρεις και τέσσερις διαφορετικές παραστάσεις μέσα στη σεζόν οπότε είμαι συνεχώς σε αυτή τη ροή πρόβα-παράσταση και με τις ταινίες πάντα επειδή είναι και λίγο αβέβαιο το πότε θα ξεκινήσει μια παραγωγή, ειδικά τα τελευταία χρόνια, πρέπει να έχεις ένα περιθώριο χρονικής ευελιξίας που είναι δύσκολο στις μέρες μας. Δεν μπορείς να κάτσεις έξι μήνες να περιμένεις αν θα γίνει μια ταινία. Και αν πρόκειται για ρόλο που θα διατρέχει όλη την ιστορία, σημαίνει τουλάχιστον δύο μήνες γυρίσματα με 10ωρο πρόγραμμα. Πρέπει να έχει προηγηθεί όλο αυτό το διάστημα της προεργασίας που μια καλή ταινία όπως και το θέατρο απαιτεί σημαντική εμπλοκή.

Ποια είναι η κινητήρια δύναμη που σε κάνει να συνεχίζεις καθημερινά με το ίδιο πάθος αυτό που κάνεις;

Έχει τύχει μια σειρά παραστάσεων και συνεργασιών που νιώθουμε μαζί με τους υπόλοιπους συντελεστές ότι μπορούμε να πηγαίνουμε κάθε φορά και ένα βήμα παραπέρα. Και αυτό ενισχύει συνέχεια την επιθυμία για μια επόμενη προσπάθεια. Και το γεγονός ότι κάθε φορά ξεκινάς από την αρχή είναι πάρα πολύ γοητευτικό. Ασχολείσαι με έναν καινούριο κόσμο, με καινούρια πρόσωπα, με καινούριες ιστορίες, με καινούριες σκέψεις, έχεις ερεθίσματα για μελέτη σε σχέση με τη θεματολογία του έργου… Κάθε φορά είναι μια διαδικασία που σε ταξιδεύει και γεμίζει αρκετά τις ώρες της ημέρας με έναν τρόπο που δεν είναι καθόλου κουραστικός και είναι αυτό που τουλάχιστον εμένα με μαλακώνει και με κάνει ήρεμη και ισορροπημένη και να έχω έναν προσωπικό ρυθμό και να αντιστέκομαι στην καθημερινότητα που είναι κάπως αγριευτική και σχετικά τρομακτική.

Μελλοντικά σχέδια για την υπόλοιπη σεζόν;

Συνεχίζω στο Υπόγειο στο έργο του Μαριβώ«Το νησί των σκλάβων», σε σκηνοθεσία Μαριάννας  Κάλμπαρη. Θα  επαναληφθεί επίσης τέλη Μαρτίου η παράσταση «Οδός Πολυδούρη» της Ρούλας Γεωργακοπούλου, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη στο θέατρο Θησείον.

Η ταινία που ανέφερες πριν;

Η ταινία είναι του Γιώργου Γεωργόπουλου.

Ταυτότητα της παράστασης

 Επιμέλεια μετάφρασης: Γιώργος Δεπάστας. Διασκευή - Σκηνοθεσία: Γιάννης Μόσχος. Σκηνικά - Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου. Σκηνοθεσία κινματογραφικού υλικού: Χρήστος Δήμας. Κίνηση: Ανθή Θεοφυλίδου. Μουσική επιμέλεια: Άγγελος Τριανταφύλλου. Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου.

Παίζουν (αλφαβητικά): Φωτεινή Αθερίδου, Αντίνοος Αλμπάνης, Θανάσης Δήμου, Ιωάννα Μαυρέα, Άγγελος Μπούρας, Ιωάννα Παππά.

Πληροφορίες: «Με τα δόντια» στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, Υπόγειο, Πεσμαζόγλου 5, Αθήνα. Εορταστικό πρόγραμμα παραστάσεων παραστάσεων: Τετάρτη 20:00 (με γενική είσοδο 10 ευρώ) Παρασκευή και Σάββατο 21:15 και Κυριακή στις 20:00. Εισιτήρια: Δευτέρα έως Παρασκευή: 15 ευρώ γενική είσοδος, 10 ευρώ φοιτητές, άνεργοι με κάρτα ΟΑΕΔ, ΑΜΕΑ, νέοι κάτω των 23 ετών, συνταξιούχοι άνω των 65 ετών και groups 8 ατόμων και άνω. Σάββατο και Κυριακή: 16 ευρώ γενική είσοδος, 12 ευρώ μειωμένη. Τηλέφωνο ταμείου: 2103228706, προπώληση: www.viva.gr.

Γιάννης Μόσχος
[email protected]