Η Ιωάννα Κλεφτόγιαννη γράφει κριτική για την παράσταση «Θείος Βάνιας» που παρουσιάζεται στο θέατρο Χορν σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ.

«Γύρω σου παράξενοι, αλλόκοτοι άνθρωποι. Δεν περιμένουν  τίποτα. Αραγε, αυτοί που θα ζήσουν 200 ,300 χρόνια μετά από μας θα μας θυμούνται με ένα καλό λόγο;». Τα λόγια του γιατρού Αστρόφ, με την ώριμη, κουρασμένη φωνή του καλού Στέλιου Μάινα εκτοξεύουν απ΄τη σκηνή του θεάτρου Χορν τον Τσέχοφ στο δικό μας άθλιο, αλλόκοτο παρόν. Τι θα θυμούνται, αναρωτιέται ο θεατής του «Θείου Βάνια» που βιώνει  την ποταπή προεδροεκλογολογία και  τον αμοραλισμό των  πολιτικών εκβιασμών, 300 χρόνια μετά για τη σημερινή χώρα; Τι θα είναι άξιο να μνημονεύσουν; Δυσάρεστες σκέψεις.

Διαχρονικά και γλυκόπικρα, με μια πρέζα κωμικότητας περισσότερη απ΄το μέσο όρο της ελληνικής παραστασιολογικής τσεχωφικής παράδοσης που υπερεκτιμά την πτυχή του δράματος, αναδεικνύονται τα υπαρξιακά αδιέξοδα των αγέραστων ηρώων του Θείου Βάνια στη στρωτή, αρκετά καλοκουρδισμένη, κλασικής λογικής παράσταση της Λιλλύς Μελεμέ, που εστιάζει στις λεπτές αποχρώσεις των ερμηνευτών της. Παίζει με τους υπαινιγμούς. Δεν υπήρξε με όλους ωστόσο τυχερή.

Στην παράσταση κυριαρχούν η καλή μετάφραση της Χρύσας Προκοπάκη και τα εμπνευσμένα σκηνικά της Αριάδνης Βοζάνη (μια τεράστια, βαριά κι αραχνούφαντη συγχρόνως, ευκίνητη, μεταλλασσόμενη γεμάτη ορατές κι αόρατες κρύπτες βιβλιοθήκη που χωράει τα πάντα και μετατρέπεται σε πόρτες ή παράθυρα), αλλά αστραποβολάει η Σόνια της έξοχης Αλεξίας Καλτσίκη, εν αντιθέσει με την θαμπή Ελενα της Μαρίνας Ψάλτη. Είναι η Σόνια –Καλτσίκη, που σπαρταρά για ζωή και έρωτα  με το σώμα, τη φωνή, τις εκφράσεις της, μαζί με τον Στέλιο Μάινα -Αστρόφ οι ερμηνευτές που μεταγγίζουν  το ρίγος του αδιεξόδου της ανθρώπινης κατάστασης. «Θα  ζήσουμε (ασφαλώς), θείε Βάνια». Το ζήτημα είναι πώς. Ο Βάνιας- Γιάννης Φέρτης έχει καλές εσωτερικές στιγμές, αλλά όταν εκρήγνυται είναι αδύναμος. Δεν πείθει απόλυτα. Το ίδιο ισχύει και  στα εύκολα ξεσπάσματα της Μαρίνας Ψάλτη. Σαν από άλλο θίασο κι άλλη παράσταση μοιάζει  να έρχεται η έμπειρη Μελίνα Βαμβακά. Ο Γιάννης Βόγλης κουβαλάει την κούραση που ζητάει ο ρόλος του. Ο συνθέτης Σταύρος Γασπαράτος αποδεικνύει ακόμη μια φορά ότι αποτελεί κοιτίδα για το θέατρο.

Ιωάννα Κλεφτόγιαννη