Ο Γιάννης Μόσχος γράφει κριτική για την παράσταση «Τα μάγια της Πεταλούδας» του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα που παρουσιάζεται στο Σύγχρονο Θέατρο κάθε Σάββατο στις 18:00 και κάθε Κυριακή στις 15:00.

«Τα μάγια της Πεταλούδας» του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα ανήκουν σε μια σειρά έργων που απέτυχαν παταγωδώς την εποχή τους και η δικαίωσή τους ήρθε αρκετά πιο μετά, χωρίς οι δημιουργοί να προλάβουν να γευτούν την επιβράβευση. Είναι το πρώτο θεατρικό κείμενο του μεγάλου Ανδαλουσιανού ποιητή, στο οποίο εμφανίζονται όλα τα θέματα που απασχόλησαν τη μετέπειτα πορεία του. Αυτή την εποχή παρουσιάζεται για πρώτη φορά σε μορφή μιούζικαλ στο Σύγχρονο Θέατρο με 17 νέους ηθοποιούς να καταθέτουν τη δική τους εκδοχή του κλασικού αριστουργήματος.

Ο ίδιος ο Λόρκα ταυτίζεται με τον Σκαθαράκο, τον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα που αναζητά μια ελεύθερη και γεμάτη ποίηση ζωή την οποία δεν μπορεί να βρει δίπλα στις ταπεινές φιλοδοξίες των υπόλοιπων εντόμων της κοιλάδας. Και όταν έχει χάσει πια κάθε ελπίδα, εμφανίζεται μια πληγωμένη Πεταλούδα για να αλλάξει τους συσχετισμούς. Ο Σκαθαράκος την ερωτεύεται, αυτή στο τέλος φεύγει και έτσι η θεματική του τσακισμένου έρωτα που επανέρχεται στα γραπτά του Λόρκα παρουσιάζεται σε όλο το τραγικό μεγαλείο της.

Το ανέβασμα του έργου στο Σύγχρονο Θέατρο θεωρητικά απευθύνεται σε νέους, στην πράξη πάντως απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες ή τουλάχιστον σε όσους παραμένουν νέοι στην καρδιά τους. Αν το εξετάσεις επιφανειακά, η πλοκή είναι αρκετά απλή και συγκεκριμένη και πράγματι αποτελεί ιδανική εισαγωγή στο χώρο του θεάτρου για εφήβους. Από εκεί και πέρα όμως, υπάρχουν βαθύτερα νοήματα που είτε οι μεγάλοι αγνοούμε είτε ηθελημένα έχουμε ξεχάσει. Η γλώσσα είναι ποιητική, κατανοητή στα παιδιά και τους εφήβους ώστε να ακολουθήσουν την πλοκή και αφορμή για συνειρμούς ονειροπόλησης για όλους τους υπόλοιπους.

Η μουσική του Χρίστου Θεοδώρου πάνω στο λιμπρέτο του Μιχάλη Γελασάκη είναι από τα μεγάλα ατού της παράστασης. Το να μετατρέψεις σε μιούζικαλ αυτό το έργο δεν είναι τόσο απλό καθώς δεν υπάρχει μια πεπατημένη, το αποτέλεσμα είναι ωστόσο εξαιρετικό και αυτό πιστώνεται και στην προσπάθεια των ηθοποιών. Το γεγονός ότι ο θίασος απαρτίζεται από νέους ηθοποιούς (Χριστίνα Απαννά, Άννα-Μαρία Βέλλη, Βαγγέλης Γαβριήλ, Μαρτίνα Δημοπούλου,  Ισμήνη Κακούρα Βαρακλή, Άρης Κανέλλος, Ανδρέας Κανελλόπουλος, Μαρία Καρύδη, Ζωή Κατσαμάνη, Νίκος Κουρνιάτης, Χριστίνα Μαριάνου, Εμα Μαυρέλη, Παύλος Παυλίδης, Κατερίνα Πρωτονοταρίου, Μάριος Ράμμος, Άννα Χανιώτη, Βαρβάρα Χριστοφή) λειτουργεί στο μέγιστο δυνατό βαθμό, αφού δημιουργεί και μια επιπλέον σύνδεση με το χαρακτήρα του Σκαθαράκου. Κάποιοι είναι πιο γνωστοί, κάποιοι άλλοι θα γίνουν στο μέλλον, ωστόσο όλοι είναι γεμάτοι όνειρα για το μέλλον και καταθέτουν πάθος σε αυτό το πρότζεκτ.

Η σκηνοθέτιδα και χορογράφος της παράστασης Νικολέτα Ξεναρίου μας είπε ότι «ο έρωτας αποτελεί ύψιστη αξία ακόμη κι αν δεν έχει ανταπόκριση» και αυτό τονίζεται και στη σκηνή. Η επαναστατική φύση του Σκαθαράκου ξεχωρίζει και παρά το γλυκόπικρο τέλος, αυτό που μένει είναι ότι ο έρωτας μας παρακινεί να υπερβούμε την καθημερινότητα και να ανακαλύψουμε τα πιο ευγενή στοιχεία του εαυτού μας. Γιατί εν τέλει δεν μπορεί να υπάρξει έρωτας δίχως ποίηση, όπως και ποίηση δίχως έρωτα.

Αυτό που μας μένει από «Τα μάγια της Πεταλούδας» είναι ότι η φαντασία και η ονειροπόληση είναι το ζητούμενο μέσα σε μια πεζή πραγματικότητα. Γιατί κάπως έτσι μια low budget παράσταση δίχως σκηνικά καταφέρνει να γεμίσει τη σκηνή με φρεσκάδα και να παρακινήσει τις πιο ευαίσθητες χορδές του κοινού. Είναι σημαντικό η οπτική του Λόρκα να διατηρείται επίκαιρη μέσα από τους νέους και μια επίσκεψη τα απογεύματα του Σαββατοκύριακου στο Σύγχρονο Θέατρο, είτε οικογενειακώς ή με την παρέα σας, μπορεί να εξελιχθεί σε μια πολύ όμορφη εμπειρία που θα σας φέρει πιο κοντά με τη συναισθηματική σας νοημοσύνη.

Γιάννης Μόσχος
[email protected]