Η Ιωάννα Κλεφτόγιαννη γράφει κριτική για την παράσταση «Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα Φον Καντ» που παρουσιάστηκε στο Rex του Εθνικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου.

Το τραύμα του έρωτα ή «Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα Φον Καντ». Ο αξεπέραστος κινηματογραφικός θρύλος του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, ένα μεγάλο,  παρακινδυνευμένο θεατρικό στοίχημα λόγω ακριβώς του μύθου που κουβαλάει η ταινία, έζησε μια σημαντική σκηνική αναβίωση στο υπόγειο του Ρεξ (στο χώρο που μεχρι πρότινος φιλοξενούσε την Παιδική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου).

Η παράσταση της Αντζελας Μπρούσκου, χωρίς να ναρκισσεύεται, ενώ διέθετε όλα τα υλικά (και τα έμψυχα) για να το κάνει, βουτώντας άφοβα στις ψυχές των ηρώων και σωματοποιώντας ανάγλυφα τους παλμούς τους, μετέδωσε το  υπαρξιακό ρίγος του θεατρικού και κατόπιν κινηματογραφικού έργου του Φασμπίντερ. Τα πλαταγίσματα  των ψυχών αναμφίβολα δεν θα κατόρθωνε  να τα αποδώσει με τόση ορμή αν δεν διέθετε  ηθοποιούς με  σκηνική γοητεία και χημεία, που απέδωσαν, με μέτρο και   ωμό ρεαλισμό,  την ολική κατάρρευση του ερωτευμένου ανθρώπου, τη σαρκοβόρα συναλλαγή που μπορεί και γίνεται μέσω του σεξ.

Η Μπρούσκου θα μπορούσε να κάνει μια θαυμάσια παράσταση απομακρυνόμενη από τον Φασμπίντερ, ξαναδιαβάζοντάς τον ή διασκευάζοντάς τον. Δεν θέλησε να  λοξοδρομήσει. Οπως κι ο μέγιστος Γερμανός σκηνοθέτης επικέντρωσε το φακό στον γυμνό, τον κενό , τον ακυρωμένο άνθρωπο μετά την ερωτική απόρριψη. Δεν έχουμε ξαναδεί επί σκηνής τόσο σπαρακτικό ‘' άδειασμα’’ ανθρώπου. Η  σκηνική ανάγνωσή της, με άλλα λόγια,  δεν διέφυγε από το κέντρο και πέτυχε να ανασυνθέσει ένα θεατρικό δοκίμιο για τα σπασμένα φτερά του έρωτα σε ένα σύμπαν απατηλά γυαλιστερό, όπου κυριαρχεί σε κεντρικότατη θέση, σχεδόν καταλαμβάνοντας τη σκηνή,  ένα πελώριο διπλό κρεβάτι. Η σκηνογραφία του Σταύρου Λίτινα,  που παραπέμπει στα λαμπερά 80’s, γίνεται κομμάτι της δραματουργίας. Πίσω απ΄το κρεβάτι, πεδίο μάχης, εξαγοράς κι επιβολής,  κυριαρχεί μια νέον επιγραφή με όνομα του πάσχοντος «Petra von Kant", ένας τεράστιος διάδρομος-πασαρέλα και μια τεράστια ντουλάπα γκαρνταρόμπα. Εκεί οι ηθοποιοί αλλάζουν ασταμάτητα σε όλη την παρασταση αμφιέσεις όπως το φίδι το δέρμα του (οι cult ενδυματολογικές επιλογές της Μπρούσκου με μια απόχρωση από άχρονο glam ).

Η Πέτρα είναι κορυφαία σχεδιάστρια μόδας, έχει τα πάντα. Ωσπου γνωρίζει την  Κάριν, ένα  νυμφίδιο, ένα αλάνι, ένα φτερό στον άνεμο που κουβαλά τραυματικά παιδικά χρόνια και  ξέρει να πουλά το σαρκίο της  χωρίς συναισθηματικές εμπλοκές. Η Πέτρα της Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, που τσαλακώνεται, αποσυντίθεται σπαρταρώντας από τον έρωτα και την  ακύρωση, και  μετατρέπεται από ατσάλινη γυναίκα βάμπ σε ένα ανθρώπινο κουρέλι, αλλά και η γεμάτη εκρηκτική ενέργεια Κάριν της Γιούλικα Σκαφιδά, που ξέρει και ‘ παίζει’’ με τους ερωτικούς υπαινιγμούς, θα μπορούσαν να είναι τα αρχέτυπα που ενέπνευσαν τον Φασμπίντερ. Ερμηνείες που διαπερνούν σαν ρεύμα το κοινό. Η Παρθενόπη Μπουζούρη,  ως βουβός υπηρέτης της Πέτρα, πλάθει έναν ολοκληρωμένο χαρακτήρα από το μηδέν. Μιλά με το πρόσωπο, με την κίνηση.  Αθλος.  Αδιόρατα αποστασιοποιημένη η  Σιντονί φον Γκράζεναμπ Αντζελα Μπρουσκου. Απολύτως  πειστική ως αθώα Γκάμπι η Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου. Βαλερί φον Κάντ άμα τη εμφανίσει της η Ρίκα Διαλυνά. Η μουσική της Nalyssa Green δημιουργεί το ιδανικό ψυχολογικό  ηχητικό κέλυφος. Από την καίρια  μετάφραση του Γιώργου Δεπάστα ούτε μια λέξη δεν περισσεύει.

Ιωάννα Κλεφτόγιαννη