Η Ιωάννα Κλεφτόγιαννη γράφει κριτική για την παράσταση «Συγχώρεσέ με» που παρουσιάστηκε στο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Ακύλλα Καραζήση.

Έχοντας παρακολουθήσει αρκετά στενά τη δραματουργική εργασία του Αντώνη και του Κωνσταντίνου Κούφαλη, στο σκέλος  που βρήκε το δρόμο έως τη σκηνή,  θα έλεγα σχεδόν με σιγουριά όχι μονάχα ότι το «Συγχώρεσέ με» είναι το πιο φιλόδοξο  μέχρι σήμερα κείμενό τους –διαχειρίζεται το ανείπωτο, το μεταφυσικό, τη ζωή στο μεταίχμιο πριν το θάνατο, την ανθρώπινη ασυννενοησία και ανθρωποφαγία- αλλά ότι είναι και το σημαντικότερο. Με ελάχιστες αντιρρήσεις. Για την  έλλειψη οικονομίας στις σχεδόν αυτοτελείς σεκάνς- σκηνές( υποθέτω ότι τις δουλέψαν αυτόνονα και εκ των υστερών λυπήθηκαν να τις  ψαλιδίσουν) και στην τελική ολίγον χαωτική σύνθεση των επιμέρους ψηφίδων-σκηνών. Πολλοί θεατές αποχωρούσαν με κάπως θολή κι αδιευκρίνιστη τη σχέση μεταξύ των ηρώων.

Ο σκηνοθέτης Ακύλας Καραζήσης στην παράσταση που έστησε πάνω στο εξαιρετικά δύσκολο υλικό που του δόθηκε (στη Νέα Σκηνή του Εθνικου Θεάτρου) τράβηξε τις καταστάσεις και τους χαρακτήρες  στα άκρα.  Λύση που απέδωσε. Η Μαρία Σκουλά είναι μια υστερική σκύλα που σφάζεται ανηλεώς με τον κατατονικό σύζυγό της Κωνσταντίνο Αβαρικίωτη στη πρώτη σκηνή. Ακόμη τίποτα δεν διαφαίνεται, όμως, τίποτα δεν προδίδει ούτε καν ως υποψία αυτό που έρχεται. Εξίσου φωνασκούντες είναι και οι υπόλοιποι ήρωες που τρώγονται με το σκηνικό έτερο ήμισύ τους (εμφανίζονται στις σκηνές ανά δυάδες, μέχρι την τελική σύνθεση)  διατρέχοντας το μακρόστενο διάδρομο (lobby ξενοδοχείου ή αίθουσα αναμονής αεροδρομιού; Η αισθητική πάντως  κοπιαρισμένη από ταινίες του Λάνθιμου). Στο αδιευκρίνιστο αυτό τεταμένο σύμπαν  με τους ανθρώπινους δεσμούς σε αποσύνθεση ( μάνας και κόρης, αδελφών, συζύγων)τα πάντα ξεδιαλύνονται όταν πρέπει να ειπωθεί το τελευταίο αντίο, στο κατευόδιο για τον Αλλο κόσμο. Τα οκτώ πρόσωπα που πρωτογνωρίσαμε  ανά ζεύγη συναντώνται πια ομαδικά και πρέπει να διευθετήσουν  τους ανοικτούς λογαριασμούς τους. Τότε μαθαίνουμε ότι η φωνακλού σύζυγος έχει δολοφονηθεί από το σύζυγό της επειδή τον απατούσε,  μαζί με όλα τα αποτρόποια κι απάνθρωπα  που διαμείφθηκαν στην επίγεια κόλαση.

Με δομή  αριστοτεχνικά χτισμένη και  διαλόγους κέντημα,   ο συνδετικός κρίκος,  ο άνδρας κλειδί, αποκαλύπτεται λίγο πριν το τέλος. Οταν κάθε μια ψηφίδα έχει μπει στη θέση της, η ανθρώπινη απαiσιοδοξία κι η ανθρώπινη ματαιότητα θριαμβολογούν. Ωριμο, βαθύ κείμενο που χτυπά στον πυρήνα της ανθρώπινης κατάστασης, ή, καλυτερα, της ανθρώπινης κατάντιας, χωρίς επιτήδευση και ψέματα. Αλλά και τι ωραίοι ηθοποιοί. Ενας κι ένας. Μαρία Σκουλά (αγνώριστη), Μαρία Καλλιμάνη, Ηρώ Μπέζου, Λαέρτης Μαλκότσης, Πηνελόπη Τσιλίκα, Κων/νος Αβαρικώτης, Ελενα Τοπαλίδου. Με εξαιρετική υπερκόσμια πινελιά, τους δυο μουσικούς αγγέλους Ελένη Μπούκλη και Γιώργο Κατσή.

Θα ήθελα παρόλα αυτά να ξεχωρίσω μια πολύ νεαρή ηθοποιό που με είχε καταπλήξει και στη Δυτική Αποβάθρα του Κολτές ( σε σκηνοθεσία Ζαν Λυκ Λαγκάρντ, ξανά στη Νέα Σκηνή του Εθνικού). Λέγεται Αναστασία- Ραφαέλα Κονίδη  Τις πρώτες στιγμές της εμφάνισής της νομίζεις ότι είναι αγόρι. Κι αναρωτιέσαι ποιος μπορεί να είναι. Εχει τη γλώσσα του σώματος, την οργισμένη φωνή ενός νεαρού εφήβου. Δεν υποκρίνεται, δεν καμώνεται. Είναι! Και έχει ένα ψυχικό βάθος που συνταράζει.

Ιωάννα Κλεφτόγιαννη