Ο Γιάννης Μόσχος γράφει κριτική για την παράσταση «Όλα τα μανιτάρια τρώγονται (αν και ορισμένα μόνο μία φορά)» που παρουσιάζεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου από την ομάδα 4Frontal.

Μία από τις τάσεις που ορίζουν την επιτυχία της σύγχρονης πορείας του Θεάτρου του Νέου Κόσμου είναι οι δουλειές των 4Frontal. Έχουν αναδειχθεί σε μια από τις πιο δραστήριες θεατρικές ομάδες, κάτι που το αποδεικνύει το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή παίζονται τρεις παραστάσεις τους στο εν λόγω θέατρο. Ο «Μουνής» της Λένας Κιτσοπούλου που συνεχίζει για δεύτερη χρονιά την επιτυχία του, η «Αντιγόνη» για εφήβους κάθε Κυριακή και η νέα προσθήκη έχει τον παραισθησιογόνο τίτλο «Όλα τα μανιτάρια τρώγονται (αν και ορισμένα μόνο μία φορά)».

Η παράσταση είναι βασισμένη πάνω στο ομώνυμο κείμενο του Ερβέ Λε Τελιέ και προσπαθεί να δώσει απαντήσεις στη δεύτερη πιο συχνή ερώτηση που απευθύνουμε σε κάποιον: «τι σκέφτεσαι;». Και μπορεί η πιο συνηθισμένη απάντηση να είναι «τίποτα», ας είμαστε όμως ειλικρινείς: δεν το εννοούμε ποτέ. Κάθε άτομο είναι μοναδικό και ως εκ τούτου ο τρόπος σκέψης του δε γίνεται να μπει σε κουτάκια, αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι δεν έχουμε τους ίδιους προβληματισμούς ή ότι δε νιώθουμε τα ίδια συναισθήματα. Πάνω σε αυτή τη βάση πατάει η νέα δουλειά των 4Frontal και φιλοδοξεί μέσα στους πέντε χαρακτήρες και τις εκατοντάδες απαντήσεις να μας κάνει να αναγνωρίσουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας.

Δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη δομή και η αφήγηση ακολουθεί μια αρκετά αφαιρετική πορεία, αλλά τα 70 λεπτά ρέουν πολύ ευχάριστα και ανάλαφρα ώστε δεν καταλαβαίνεις πότε μπήκες στην αίθουσα και πότε φεύγεις (εντάξει, ίσως και να το καταλαβαίνεις, χάρη όμως στην εφευρετικότητα της ομάδας που σπάει τα όρια με το κοινό λέγοντάς του ανά τακτά διαστήματα την ώρα). Δεν υπάρχουν νεκρά διαστήματα και η ροή διακατέχεται από τέτοια σπιρτάδα που σε κρατά διαρκώς σε εγρήγορση. Οι πέντε ηθοποιοί (Σταύρος Γιαννουλάδης, Θανάσης Ζερίτης, Ελένη Κουτσιούμπα, Νεφέλη Μαϊστράλη, Αριστέα Σταφυλαράκη) εκμεταλλεύονται πανέξυπνα την αρχιτεκτονική του Κάτω Χώρου του θεάτρου και τη φέρνουν στα μέτρα τους. Μέσα από διαρκή εναλλαγή ερωταποκρίσεων και μουσικών κομματιών καλύπτουν όλο το φάσμα των νοημάτων που κρύβεται μέσα σε όλα τα «τίποτα» που έχουν ειπωθεί ως απάντηση σε κάθε «τι σκέφτεσαι;».

Αυτό που έχει καταφέρει η συγκεκριμένη ομάδα είναι να μεταφέρει την αίσθηση της παρέας επί σκηνής, χωρίς να γίνεται εσωστρεφής ή να διακόπτει τις διόδους με το κοινό. Ίσα-ίσα που βάζει και αυτό στο κλίμα. Εκτός όλων των άλλων στόχων, η παράσταση πραγματοποιεί ένα meta σχόλιο πάνω στο μοντέρνο θέατρο και τις εμμονές του. Και δεν κρίνει αφ’ υψηλού μα το πράττει δίπλα στον κόσμο. Ξεχωρίσαμε λίγο περισσότερο την Ελένη Κουτσιούμπα για την ενέργεια και την άνεση κίνησης που έχει επί σκηνής, όλη η ομάδα πάντως είναι ένα καλοδουλεμένο σύνολο που περνά καλά και σε κάνει να διασκεδάζεις μαζί τους. Ξέρουν πώς να είναι τολμηροί δίχως να προκαλούν και αυτή η αρετή μόνο ευκαταφρόνητη δεν είναι στις μέρες μας.

Το κείμενο δίνει στους 4Frontal όσες ελευθερίες χρειάζονται για να αναδείξουν τις αρετές τους. Έχουν ανεπτυγμένη αίσθηση του χιούμορ, τόσο σε σωματικό όσο και σε λεκτικό επίπεδο και η κωμωδία τους διαθέτει πλέον ταυτότητα. Την ίδια στιγμή δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στο συναίσθημα. Χωρίς να βαραίνουν το περιεχόμενο, αναμοχλεύουν αναμνήσεις και συγκινήσεις από το υποσυνείδητό μας. Έρωτας και θάνατος, φοβίες και όνειρα, αλλά και μικρές καθημερινές παραξενιές, όλα έρχονται στην επιφάνεια και σίγουρα κάποια στιγμή θα θες να αναφωνήσεις «αυτό το έχω σκεφτεί και εγώ». Αν στο τέλος της παράστασης ρωτήσεις το διπλανό σου τι σκέφτεται και σου απαντήσει πάλι «τίποτα», θα ξέρεις τουλάχιστον ότι αυτό μάλλον θα σημαίνει «τα πάντα».

Γιάννης Μόσχος
[email protected]