Ο Γιάννης Μόσχος γράφει κριτική για την παράσταση «Bloom» της ομάδας Cheek-Bones που παρουσιάστηκε την περασμένη σεζόν στο Bios και επιστρέφει φέτος στο θέατρο 104.

Ένα από τα παρελκόμενα της κρίσης είναι και η επιμήκυνση της εφηβείας των νέων, οι οποίοι μέχρι και τα 30 συνεχίζουν να ζουν μαζί με τους γονείς τους σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε που τελείωσαν το σχολείο, και ξαφνικά βρίσκονται στο μεταίχμιο της ανωριμότητας και μιας πρόωρης κρίσης μέσης ηλικίας. Πρόκειται αναμφίβολα για ένα ορόσημο. Είναι εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιούν πως είναι μεν νέοι, αλλά όχι και… τόσο νέοι και σε όποιον τομέα και αν έχουν κάποιο ταλέντο, κανείς δε θα τους δώσει τα εύσημα αφού πλέον είναι μεγάλοι και οι υποχρεώσεις τους είναι δεδομένες. Και παρότι το όριο της «πραγματικής» ενηλικίωσης έχει ανεβει αρκετά, η κοινωνία συνεχίζει να έχει από τους 30άρηδες τις ίδιες απαιτήσεις με μια εποχή που φαντάζει αρκετά μακρινή και στην οποία 30 σου φάνταζες ήδη συνειδητοποιημένος και έτοιμος να κάνεις οικογένεια. Αυτά και άλλα πολλά απασχολούν την παράσταση «Bloom» της ομάδας Cheek-Bones που παρουσιάστηκε την περασμένη άνοιξη στο υπόγειο του Bios και επιστρέφει τώρα στη σκηνή του θεάτρου 104.

Η ιδιαιτερότητα της παράστασης είναι πως δεν παρουσιάζει γενικόλογα την κρίση των 30, αλλά το πράττει μέσα από τις ιστορίες δύο γυναικών, φωτίζοντας έτσι τις προσδοκίες που έχει η ελληνική κοινωνία και από το γυναικείο φύλο, όπως και όλα τα ταμπού που το ακολουθούν. Διότι πράγματι όσο και αν έχει εξελιχθεί η κοινωνία, η θέση της γυναίκας μετά τα 30 παραμένει βαλτωμένη σε κατάλοιπα του παρελθόντος. Αν για παράδειγμα δεν έχει δημιουργήσει μια δική της οικογένεια, είναι αρκετό για να θεωρηθεί από αρκετούς αποτυχημένη και ότι κοινώς κινδυνεύει να μείνει «στο ράφι». Οι γονείς τους και οι φίλες τους πολλές φορές αντί να βοηθούν επιτείνουν την κατάσταση και είναι σαφές πως η γυναικεία ενηλικίωση είναι πιο απότομη από την αντίστοιχη ανδρική.

Τη σκηνοθεσία του «Bloom» έχει αναλάβει ο Γιάννης Σαρακατσάνης των AbOvo και έχει κάνει πολύ καλή δουλειά με ελάχιστα υλικά, με κάποιες στέκες που ανθίζουν… κοινωνικές στρεβλώσεις να δίνουν τον τόνο της παράστασης. Βέβαια όλα τα εύσημα ανήκουν στις δύο πρωταγωνίστριες, την Εύη Δόβελου και την Αγγέλικα Σταυροπούλου.

Είναι δύσκολο το συγκεκριμένο είδος κωμωδίας μέσα από devised theatre να ευδοκιμήσει στο κοινό, εδώ ωστόσο ο κόσμος περνά περίφημα. Και οι δύο κοπέλες καταφέρνουν να μιλήσουν τη γλώσσα της εποχής και να κάνουν χιούμορ χωρίς βωμολοχίες, την ίδια στιγμή που αποφεύγουν περίτεχνα την κατηγοριοποίηση του «χίπστερ», στηλιτεύοντας όπου χρειάζεται και τα κακώς κείμενα της εναλλακτικής πλευράς της πόλης.

Μέσα σε μια ώρα η ομάδα Cheek-Bones κατάφερε να παρουσιάσει μια ολοκληρωμένη παράσταση, με ωραία και σωστή δομή και με δύο ιστορίες που είναι ουσιαστικά η καθημερινότητά σου. Η ενέργεια των κοριτσιών ξεχωρίζει και καταφέρνουν έτσι να πείσουν και για τα κωμικά κομμάτια, αλλά και για μερικές πιο σκοτεινές στιγμές που κάνουν τη γυναικεία ενηλικίωση των 30 να μοιάζει με ποίημα από την «Τέταρτη διάσταση» του Γιάννη Ρίτσου. Είναι όμορφο να βλέπεις ανθρώπους να έχουν αντιληφθεί την εύφλεκτη ύλη της εποχής τους χωρίς να επαναλαμβάνονται και το «Bloom» διαβάζεται τελικά και ως απλά «Boom».

Γιάννης Μόσχος
[email protected]