Η υψίφωνος Τζίνα Φωτεινοπούλου μας μιλά για την όπερα «H πονηρή αλεπουδίτσα».

Αν χρησιμοποιείτε μέσα μεταφοράς στην πόλη, σίγουρα έχετε πετύχει κάπου την καλαίσθητη αφίσα της «Πονηρής αλεπουδίτσας». Η όπερα του Λέος Γιάνατσεκ, παρουσιάζεται - στα τσέχικα με ελληνικούς υπέρτιτλους - από την Εθνική Λυρική Σκηνή, στη θρυλική παραγωγή του Ντέιβιντ Πάουντνυ, σε αναβίωση της σκηνοθεσίας - χορογραφίας από την Ελέιν Τάιερ Χολ, στο θέατρο Ολύμπια, με τις παραστάσεις που απομένουν να πραγματοποιούνται στις 1, 3, 4 και 5 Απριλίου, στις 8 το βράδυ.

Στις παραστάσεις που θα πραγματοποιηθούν στις 1 και 4 Απριλίου στο ρόλο της αλεπούς θα συναντήσουμε την υψίφωνο Τζίνα Φωτεινοπούλου. Μέσα από την αλληγορική σχέση του ανθρώπου με τα ζώα υμνείται η ζωή και δοξάζονται πανανθρώπινες αξίες και διαχρονικά ιδεώδη.

Η Τζίνα Φωτεινοπούλου ανακάλυψε από μικρή την κλίση της στο λυρικό τραγούδι και έχει μια αξιοθαύμαστη πορεία σε παραγωγές της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών και του Φεστιβάλ Αθηνών. Το clickatlife.gr επικοινώνησε λοιπόν μαζί της και μας μίλησε για την παράσταση, την αξία της ζωής και το φόβο του θανάτου, καθώς και για τους στόχους της ως λυρική τραγουδίστρια.

Τι να περιμένει το ελληνικό κοινό από την «Πονηρή αλεπουδίτσα»;

Υπέροχο μύθο, καταπληκτική μουσική, εμπνευσμένη σκηνοθεσία, ευφάνταστα σκηνικά και κοστούμια, μια εξ’ ολοκλήρου χορογραφημένη παράσταση που αποδίδει στο έπακρο τη μουσική διάθεση του συνθέτη.

Ο Γιανάτσεκ είναι άκρως περιγραφικός, εκφραστικός, «χτίζει» σε κάθε μέτρο μια εικόνα  ώστε να «ζωγραφίσει» ένα γενικότερο πλάνο. Ξεκινάει από τη λεπτομέρεια και την εναλλαγή για να ολοκληρώσει μια μεγαλύτερη εικόνα. Η μία εικόνα διαδέχεται την άλλη με ρευστότητα, που από τη μια σε προκαλεί να εκφραστείς με πλαστικότητα διατηρώντας καθαρές γραμμές και από την άλλη να «χωρέσεις» μέσα σ’αυτές ποικιλότροπες εκφράσεις.

Το κοινό θα δει ένα «ταξίδι ενηλικίωσης» μιας αλεπούς, που από παιδάκι γίνεται έφηβος, κορίτσι που ανακαλύπτει τον εαυτό της και τη σεξουαλικότητα της, γυναίκα που ερωτεύεται, που γίνεται μητέρα και λίγο πριν το τέλος του έργου θα δει το ον που πεθαίνει.  Στην παράσταση αποδίδονται μέσα από τη ζωή της αλεπούς δύο καταστάσεις που περιλαμβάνουν κατά την άποψή μου τα πιο δυνατά συναισθήματα του ανθρώπου. Αποδίδεται ο έρωτας στην πιο αληθινή του μορφή, αλλά και η μητρική αγάπη που είναι αυτή που δρα καταλυτικά στη ζωή της αλεπούς. Η αλεπού σκοτώνεται σε ένα παιχνίδι παραπλάνησης του λαθροκυνηγού προκειμένου να προστατεύσει τα παιδιά της.

Στο ιμπρεσιονιστικό αυτό έργο από την άποψη της μουσικής και της σκηνοθεσίας «πρωταγωνιστούν» η φύση, τα χρώματα, το φως, τα ζώα, αλλά και η καθημερινή ζωή μιας μεσαίας τάξης ανθρώπων.

Σαφέστατα και είναι απελευθερωτικές. Ειδικά η αλεπού δεν έχει να περιορίσει ή να κρύψει τίποτα, περιγράφει την αλήθεια της ζωής. Είναι ένα έργο που έχει τόση ομορφιά, που μόνο να σαγηνεύσει μπορεί. Όλοι οι χαρακτήρες στην παράσταση είναι αγνοί και ευαίσθητοι, με εξαίρεση το λαθροκυνηγό που είναι ο «κακός» από την άποψη ότι σκοτώνει την ηρωίδα. Αν το δούμε από άλλη οπτική γωνία σκοτώνει την αλεπού για να χαρίσει τη γούνα της στην αγαπημένη του. Υπάρχει έντονα το κωμικό στοιχείο, που όλοι αγαπούν , υπάρχει η υπέροχη συνάντηση του αλεπούδου και της αλεπούς –του αγοριού και του κοριτσιού- που αφοπλίζει μικρούς και μεγάλους με την αγνότητά της και την αλήθεια της. Ως προς το θέμα του θανάτου έχω την αίσθηση ότι τα παιδιά είναι πιο δεκτικά ως προς την αλήθεια του «κύκλου» της ζωής, δεν παίρνουν και πολύ στα σοβαρά το θάνατο, ίσως μόνο λυπούνται στιγμιαία που χάνουν την ηρωίδα τους.

Η παράσταση πραγματεύεται μεταξύ άλλων και το πέρασμα της ζωής. Πώς το βιώνετε καθώς περνούν τα χρόνια. Ο φόβος του θανάτου είναι ένας τρόπος να ζήσεις πιο έντονα;

Αυτομάτως με προκαλείτε να ανασύρω την «Ασκητική» του Καζαντζάκη. “Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή. Ταυτόχρονα με το ξεκίνημα κι ο γυρισμός. Κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος. Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή. Κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία. Στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα τα δυο τούτα ρέματα παλεύουν: α) ο ανήφορος, προς τη σύνθεση, προς τη ζωή, προς την αθανασία. β) ο κατήφορος, προς την αποσύνθεση, προς την ύλη, προς το θάνατο.” Με το που γεννιέται ο άνθρωπος ξεκινάνε δύο πορείες, «η μία» της προσωπικής εξέλιξης και ανέλιξης συν τω χρόνω και «η άλλη» , αυτή του αναπόφευκτου τέλους!

Η συναίσθηση του θανάτου με κάνει να θέλω να είναι η ζωή μου όσο το δυνατόν πιο φωτεινή, πιο πλούσια και με τα πιο απλά πράγματα ακόμα. Αγαπώ τη ζωή, γεύομαι τις ωραίες στιγμές της, παλεύω να ξεπεράσω τις άσχημες … και αυτό ακόμα είναι μέρος του «ταξιδιού», να σε πεισμώνουν δηλαδή οι δυσκολίες και να σε κάνουν πιο δυνατό…αισθάνομαι ότι και μέσα από τις δυσκολίες ωριμάζω και εξελίσσω τη σκέψη μου… όλα γίνονται για κάποιο λόγο… όταν βιώνουμε κάτι μη επιθυμητό στενοχωριόμαστε, με το πέρασμα του χρόνου όμως, ίσως να το αξιολογούμε και πιο θετικά μέσα στην πορεία της ζωής…

Είμαι από αυτούς που κοιτάζουν το μπλε του ουρανού, χαϊδεύουν απαλά τα φύλλα των θάμνων στα παρτέρια, ρεμβάζουν την απεραντοσύνη μιας έναστρης νύχτας, τραγουδάνε στο δρόμο, βλέπουν τα πράγματα από τη θετική τους πλευρά σε καθημερινή βάση… είμαι  αθεράπευτα ρομαντική και αυτό μου αρέσει…

Ως προς τον εαυτό μου είμαι συνειδητοποιημένη με το θέμα του θανάτου, αλλά επειδή είμαι άνθρωπος, κάθε απώλεια μου κοστίζει. Αν οι άνθρωποι συνειδητοποιούσαν ότι υπάρχει τέλος ίσως να άλλαζε ο κόσμος… ο ρους της ιστορίας… Η έννοια του «ισότιμου» θα αποκτούσε άλλη αξία…ίσως ο άνθρωπος να μην έπληττε τόσο πολύ τον άνθρωπο…

Αυτή η πραγματικότητα δεν αποτελεί για μένα άξονα γύρω από τον οποίο περιστρέφομαι γιατί τότε θα χάσω κάθε δημιουργικότητα και διάθεση να εκφραστώ. Αν υπάρχει αξία, κυκλοφορούν τα ονόματα όταν έρχεται το «πλήρωμα του χρόνου». Δεν αγωνιώ καθόλου παρόλο που η μαζική αναγνώριση και αγάπη είναι τροφή για τον καλλιτέχνη… Εργάζομαι σκληρά πάνω σ’ αυτό που αγαπώ. Όλα τα άλλα έρχονται…

Τι ρόλο διαδραματίζει η τέχνη στη ζωή σας; Παρακολουθείτε καινούρια πράγματα στον ελεύθερο χρόνο σας;

Σαφέστατα και παρακολουθώ. Από παιδί αγάπησα τις τέχνες μιας και οι γονείς μου ήταν λάτρεις τους. Άπαξ και η σχέση σου με τις τέχνες γίνεται κομμάτι της ζωής σου, δύσκολα αποκόβεσαι, γίνεται ανάγκη σου αφού αυτές πλουτίζουν τις αισθήσεις. Και αυτός ο πλούτος για μένα είναι το «Α» και το «Ω» για μια πιο ωραία θεώρηση της ζωής. 

Μελλοντικά σχέδια υπάρχουν;

Οι καλλιτέχνες δε μπορούμε να ζήσουμε χωρίς σχέδια…μόλις τελειώνει κάτι, αρχίζει η αναζήτηση για κάτι άλλο που θα μας εξιτάρει , θα μας οδηγήσει σε καινούργιους δρόμους…Ήδη αυτό το «κάτι άλλο» έχει βρεθεί και ετοιμάζεται για του χρόνου. Πέρα από το διάβασμα και την προετοιμασία θα υπάρξουν και αρκετές συναυλίες μέσα στο καλοκαίρι.

Ταυτότητα παράστασης
Μουσική διεύθυνση: Γιάροσλαφ Κύσλινγκ (28, 29/3 - 4, 5/4) - Οντρέι Όλος (1, 3/4), σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Πάουντνυ, σκηνικά - κοστούμια: Μαρία Μπγαίρνσον, φωτισμοί: Νικ Τσέλτον, χορογραφία: Στιούαρτ Χοπς, αναβίωση σκηνοθεσίας - χορογραφίας: Ελέιν Τάιερ Χολ, διεύθυνση χορωδίας: Αγαθάγγελος Γεωργακάτος, διεύθυνση παιδικής χορωδίας: Μάτα Κατσούλη. Διανομή: δασοφύλακας: Ράνταλ Τζέικομπς (28/3 - 3, 5/4) - Πέτρος Σαλάτας (29/3 - 1, 4/4), σύζυγος δασοφύλακα: Ινές Ζήκου (28/3 - 3, 5/4) - Ελένη Δάβου (29/3 - 1, 4/4), δάσκαλος: Χαράλαμπος Αλεξανδρόπουλος (29/3 - 1, 4/4), εφημέριος: Δημήτρης Κασιούμης (28/3 - 3, 5/4) - Πέτρος Μαγουλάς (29/3 - 1, 4/4), Χαράστα, πραματευτής: Χάρης Ανδριανός (28/3 - 3, 5/4) - Άκης Λαλούσης (29/3 - 1, 4/4), Πάσεκ, ταβερνιάρης: Γιάννης Φίλιας (28/3 - 3, 5/4) -
Φίλιππος Δελατόλας (29/3 - 1, 4/4), σύζυγος ταβερνιάρη, κουκουβάγια: Βούλα Αμιραδάκη (28/3 - 3, 5/4) - Μπαρούνκα Πράισινγκερ (29/3 - 1, 4/4), αλεπού: Mίνα Πολυχρόνου (28/3 - 3, 5/4) - Τζίνα Φωτεινοπούλου (29/3 - 1, 4/4), αρσενική αλεπού: Έλενα Κελεσίδη (28/3 - 3, 5/4) - Τζίνα Πούλου (29/3 - 1, 4/4), μικρή αλεπού: Νίκη Χαζιράκη, Φράντικ: Mιράντα Μακρυνιώτη, Πέπικ: Φύλλη Γεωργιάδου (28/3 - 4, 5/4) - Ζωή Κάππου (29/3 - 1, 3/4), Λάπακ, σκύλος: Aρκάδιος Ρακόπουλος, κόκορας: Σταμάτης Μπερής (28/3 - 3, 5/4) - Μανώλης Λορέντζος (29/3 - 1, 4/4), Χόχολχα, κότα: Αλεξάνδρα Ματθαιουδάκη (28/3 - 3, 5/4) - Λυδία Αγγελοπούλου (29/3 - 1, 4/4), Τρυποκάρυδος: Λητώ Μεσσήνη, κουνούπι: Θανάσης Ευαγγέλου (28/3 - 3, 5/4) - Άρης Προσπαθόπουλος (29/3 - 1, 4/4), ασβός: Ζαφείρης Κουτελιέρης (28/3 - 3, 5/4) - Χρήστος Λάζος (29/3 - 1, 4/4), κίσσα: Bάσια Ζαχαροπούλου. Συμμετέχουν η Ορχήστρα, η Χορωδία και η Παιδική Χορωδία της ΕΛΣ, στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής της αποστολής, καθώς και σπουδαστές της Σχολής Χορού της ΕΛΣ.

Πληροφορίες

Θέατρο Ολύμπια: Ακαδημίας 59 - 61, Αθήνα (στάση Μετρό: Πανεπιστήμιο), τηλ.: 210 3643725. Τιμές εισιτηρίων: 65, 60, 50, 40, 30, 20 ευρώ, παιδικό - φοιτητικό: 15 ευρώ, θέσεις περιορισμένης ορατότητας: 30, 20, 15, 10 ευρώ, ειδικές προσφορές: την Παρασκευή 3 Απριλίου, όλες οι κατηγορίες των εισιτήριων διατίθενται με έκπτωση 15%, την Κυριακή 29 Μαρτίου, θα διατεθούν 150 θέσεις για ανέργους στην τιμή των 5 ευρώ. Προπώληση: ταμεία θεάτρου (Τρίτη - Κυριακή: 9.00 - 21.00, Δευτέρα: 9.00 - 16.00), τηλεφωνικά: 210 3662100, ομαδικά εισιτήρια: 210 3711342, ηλεκτρονικά: nationalopera.gr.

Γιάννης Μόσχος
[email protected]