Η Ελένη Πετάση γράφει κριτική για την παράσταση «Mojo» που παρουσιάζεται στο θέατρο Πόρτα σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου.

Οταν ο Τζεζ Μπάτεργουερθ, σε ηλικία 25 χρονών, παρουσίασε το «Mojo» στη σκηνή του λονδρέζικου Royal Court το 1995, οι κριτικές το αποθέωσαν και απέσπασε μια σειρά βραβείων (Lawrence Olivier, Evening Standard, George Devine). Στην πρόσφατη αναβίωσή του, o Μάικλ Μπίλινγκτον της εφημερίδας «Γκάρντιαν» μίλησε για ένα έργο που κριτικάρει τον «ανδρισμό» και αναδεικνύει έναν πατριαρχικό κόσμο όπου το ισχυρό φύλο κρύβει πίσω από μεγάλα λόγια τη μοναξιά, τον πανικό, τον φόβο και τη συναισθηματική ανικανότητά του. Στους κόλπους του, όμως, ελλοχεύουν επίσης παιχνίδια εξουσίας, η επιδίωξη της επιτυχίας και του εύκολου κέρδους με κάθε μέσο, που λιθοδομούν την κόλαση.

Ωστόσο, το «Mojo», που διαδραματίζεται στο βρομερό Ατλάντικ κλαμπ του Σόχο στα 1958, παρ’ όλες τις αναγωγές του στο σήμερα, μόνο σαν μια γραφική αναφορά στη δεκαετία του ‘60 μπορεί να αντιμετωπιστεί.

Θέμα του η έριδα του ιδιοκτήτη Εζρα και του μεγαλοεπιχειρηματία της νύχτας Σαμ Ρος (κανείς τους δεν εμφανίζεται στη σκηνή) που διεκδικούν το ανερχόμενο αστέρι του rock’n’roll, τον Σίλβερ Τζόνι. Γύρω τους μια συμμορία από ανδρείκελα αναλώνονται σε καβγάδες, σεξ, ναρκωτικά και πολύ βωμολοχία.

H υβριστική ιδιωματική γλώσσα -καλά μεταφρασμένη από τον Θωμά Μοσχόπουλο, ο οποίος σκηνοθέτησε επιδέξια την παράσταση-, που εκτοξεύει έναν συνεχή οχετό λέξεων και συνοδεύεται από μαύρο χιούμορ, χαρακτηρίζει, εξάλλου, την ιδιορρυθμία του κειμένου. Και καθώς όλα μοιάζουν να εξελίσσονται «αρμονικά» μέσα στο τοξικό κλίμα της μαφιόζικης κουλτούρας η δολοφονία του Εζρα (που βρίσκεται τεμαχισμένος σε δύο σκουπιδοντενεκέδες) και η εξαφάνιση του Τζόνι έρχονται να ανατρέψουν τις ισορροπίες. Ο φόβος εισβάλλει στη ζωή των ηρώων, ο εγκλωβισμός δημιουργεί ταραντινικές καταστάσεις και ο πόλεμος για εξουσία περνάει στα χέρια του ψυχωτικού Μπέιμπι (γιου του αποθανόντος).

Δεν μπορώ να πω ότι γέλασα -απλώς υπήρχαν στιγμές που μειδίασα- με τις καταιγιστικές τραγελαφικές ατάκες, τις οποίες απέδωσαν με φρενήρη ρυθμό οι καλοί ηθοποιοί. Απολαυστικός, αλλά ενίοτε υπερβολικά ταχύλογος ο Γιώργος Χρυσοστόμου (Ποτς) έφτιαξε ένα ενδιαφέρον δίδυμο με τον επίσης ταλαντούχο Ηλία Μουλά (Σκίνι). Πειστικός ο Μπέιμπι του Γιώργου Παπαγεωργίου. Αποστασιοποιημένος ο Αργύρης Ξάφης (Μίκι). Σιωπηλή παρουσία που γράφει με τις έντονες χορευτικές φιγούρες του ο Αλέξης Φουσέκης (Σίλβερ Τζόνι) και ικανοποιητικός ο Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος.

Ελένη Πετάση - [email protected]