Η Ελένη Πετάση γράφει κριτική για την παράσταση «Μικρές Αλεπούδες» που παρουσιάστηκε στην Πειραιώς 260 στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών.

Όσα χρόνια παρακολουθούμε τις παραστάσεις του Τόμας Οστερμάγερ διαπιστώνουμε την αυθεντική διάθεσή του να στηλιτεύσει τα πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα που μαστίζουν τον σύγχρονο κόσμο.

Με αυτή τη λογική επέλεξε να ανεβάσει το έργο της ακτιβίστριας Λίλιαν Χέλμαν, που, παρότι ισχνό και χωρίς να ξεφεύγει από το ύφος ενός μελοδράματος (κάποιοι το συνέκριναν με την τηλεοπτική «Δυναστεία»), ασκεί έντονη κριτική στο καπιταλιστικό σύστημα και τις συνέπειές του.

Οι «Μικρές Αλεπούδες» γράφτηκαν το 1939 απεικονίζοντας τη ζωή μιας παρηκμασμένης πλούσιας οικογένειας του αμερικανικού Νότου, η οποία αλληλοσπαράσσεται εγκλωβισμένη στη διψά για εκδίκηση, εξουσία και χρήμα.

Ο Οστερμάγερ μεταφέρει το έργο -αλλά και την απλοϊκή πλοκή του που κάποιες σκηνές της πλατειάζουν ενοχλητικά- στη σημερινή εποχή όπου κυρίαρχο στοιχείο της είναι η υποδούλωση στο αλόγιστο κυνήγι του κέρδους. Τοποθετώντας τη δράση μέσα σε ένα μοντέρνο μινιμαλιστικό σαλόνι εστιάζει στην όμορφη, αριβίστρια ηρωίδα, που ονειρεύεται τη μεγάλη ζωή και δεν διστάζει να αφήσει τον φιλάσθενο τραπεζίτη άντρα της να πεθάνει αβοήθητο μπροστά στα μάτια της, ενώ στη συνέχεια παγιδεύει ύπουλα τους αδελφούς της, κατακτώντας έτσι τα ηνία της επιχείρησης και τον πλούτο που της είχαν στερήσει.

Η ανθρωποφαγική αυτή ιστορία, που με έρεισμα την απληστία καταλύει ακόμα και τους στενότερους συγγενικούς δεσμούς, δεν είναι φυσικά κάτι καινούργιο. Εξακολουθεί όμως να σοκάρει. Ο Οστερμάγερ την επεξεργάζεται με όρους ψυχολογικούς και, εγκαταλείποντας τις προκλητικές του αναζητήσεις, μας εκπλήσσει με τις κλασικίζουσες σκηνικές επιλογές του. Ομολογώ ότι νοστάλγησα τις παλιότερες εκρηκτικές προτάσεις του, όπως στον «Εχθρό του λαού», στην ιψενική «Νόρα» ή στο σαιξπηρικό «Ονειρο καλοκαιρινής νύχτας».

Ωστόσο, ο σκηνοθέτης με τούτη τη στροφή του μοιάζει να ανιχνεύει καινούργιους δρόμους. Μπορεί στην προκειμένη περίπτωση να μην προκαλεί τον αναμενόμενο ηλεκτρισμό, αλλά σίγουρα περνάει τα κοφτερά μηνύματά του. Οι δικές του «αλεπούδες» δικαιώνονται μέσα από τις εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών της Σαουμπίνε.

Ιδιαίτερα η Νίνα Χος, που υποδύεται την αδίσταχτη Ρεγγίνα, επικυρώνει με συναισθηματική ωριμότητα το βάθος της υποκριτικής της δεινότητας. Δίπλα της στέκεται επάξια ο Τόμας Μπάντινγκ στον ρόλο του ηλικιωμένου τραπεζίτη. Ξεχωρίζει επίσης η Ουρσίλα Λάρντι με την αντιστικτικά χυμώδη ερμηνεία της.

Ελένη Πετάση - [email protected]