Το παλαιότερο θεατρικό κείμενο της ανθρωπότητας ανεβαίνει ως λειτουργία από τον θίασο Δρόμος με δέντρα.

Γραμμένοι σε μια εποχή που αποκήρυσσε την επικαιρότητα  στην τραγωδία, οι «Πέρσες», το ύψιστο πνευματικό κατόρθωμα του Αισχύλου, η μόνη αρχαία ελληνική τραγωδία με δράση σύγχρονη του συγγραφέα τους, ανεβαίνουν για να διδάξουν στους Αθηναίους του 5ου αιώνα πώς η τραγικότητα της ανθρώπινης μοίρας θρυμματίζει τα επίπλαστα φράγματα του χρόνου και του χώρου και ούτε γνωρίζει νικημένους και νικητές.

Η τραγωδία του Αισχύλου για έναν πόλεμο στον οποίο συμμετείχε και μάτωσε, για ένα πόλεμο στον οποίο έχασε τον αδελφό του, είναι ο θρήνος των νικητών μεταμφιεσμένος σε μοιρολόι των ηττημένων.

Θρήνος των νικητών τη στιγμή που συνειδητοποιούν πως η άλλη όψη του θριάμβου είναι η ήττα, το καθρέφτισμα του ο όλεθρος, το είδωλό του η συμφορά•  τη στιγμή που αντιλαμβάνονται πως καθώς βουλιάζουν οι βεβαιότητες των Περσών στα παγωμένα νερά του Στρυμόνα μαζί τους παρασέρνουν στο βυθό και τις δικές τους βεβαιότητες και μεγαλοϊδεατισμούς.

Θρήνος των απανταχού «κερδισμένων» της ζωής  τη στιγμή που βιώνουν τον τρόμο, τον οίκτο, την συμπάθεια•  που νιώθουν το γέλιο τους να πνίγει στα δάκρυα ένα άλλο κομματάκι γης.

Θρήνος των θριαμβευτών τη στιγμή που τα πονεμένα χέρια που τραντάζουν μια μακρινή ξεκληρισμένη χώρα αντηχούν στα αυτιά τους τον καλπασμό της μοίρας που σαρώνει όποιον επαίρεται, και ανατρέπει όποιον ξεχειλίζει αλαζονεία.

Στην τραγωδία του Αισχύλου, ο θρήνος για όλα εκείνα τα έργα τέχνης που γίνονται συντρίμμια στο βωμό της μισαλλοδοξίας μετατρέπεται στο βροντερό κατηγορώ των πεθαμένων προς τους αλλόφρονες ζωντανούς• ο αιώνιος θρήνος της Γυναίκας που θυσιάζει στου πολέμου το ικρίωμα, το σύντροφο, τον γονιό, τα παιδιά της φορά το προσωπείο του θρήνου  μιας αλλοδαπής βασίλισσας που  ο πόλεμος σπάραξε τον πατέρα τον άνδρα και το γιο της. Κι ακόμα ο θρήνος των ζωντανών μεταμφιέζεται σε νεκρολογία που πνίγει τη γη, ανατρέπει την τάξη του κόσμου, ζωντανεύει νεκρούς.

Οι «Πέρσες» του Αισχύλου αποτελούν ένα μνημόσυνο του θεάτρου για να μην σβήσουν ανώνυμοι οι ηττημένοι, ένα μνημόσυνο το οποίο η ιστορία που γράφεται από τους νικητές δεν θα το έκανε ποτέ.

Μετάφραση: Νικολέττα Φριντζήλα. Σκηνοθεσία: Μάρθα Φριντζήλα. Σκηνικό/ Μουσική: Βασίλης Μαντζούκης. Φωτισμοί: Felice Ross. Βοηθός σκηνοθέτη: Μιχάλης Πανάδης. Κοστούμια, κατασκευές: Όλγα Σφέτσα, Ηλιάννα Σκουλάκη. Φωτογραφίες: Ορφέας Εμιρζάς. Video: Άρις Ζάγκλης. Kατασκευή σκηνικού: Γιάννης Μπρούζος. Βοηθοί: Στέλλα Παπακωνσταντίνου, Βίκυ Πολυχρόνη. Υπεύθυνη Παραγωγής: Ιωάννα Νασιοπούλου.

Άτοσσα: Τάνια Παπαδοπούλου. Αγγελιαφόρος: Κώστας Βασαρδάνης. Δαρείος: Αργύρης Μπακιρτζής. Ξέρξης: Γιώργος Βουρδαμής Μαυρογένης. Στρατιωτικός σύμβουλος: Αγαπητός Μανδαλιός. Οικονομικός σύμβουλος: Δημήτρης Μπικηρόπουλος. Θρησκευτικός σύμβουλος: Αντώνης Βλησίδης.

Σύμβουλοι: Γιάννης Γιούλης, Γιάννης Συλλιγνάκης.

Χορός Γερόντων: Σεραφείμ Ιατρόπουλος, Γιώργος Κάρβης, Κώστας Λάσκος, Αντρέας Παπαδόπουλος, Γιάννης Τριβέλλας, Φώτης Αρμένης, Mιχάλης Χατίρης, Βαγγέλης Τσιγαράς.

Ακόλουθοι: Aνδρέας Ξιάρης, Απόστολος Κώτσης.

Nοσοκόμες: Νεφέλη Ανανιάδη, Μαρία Διαλούπη, Σμαράγδα Κάκκινου, Ελίνα Κιουπάκη, Τζο Νασιοπούλου, Στέλλα Παπακωνσταντίνου, Δήμητρα Παρασκελίδου, Κλαίρη Παπαδοπούλου, Χρύσα Παριανού, Βίκυ Πολυχρόνη, Δάφνη Τσιρίδου, Ρουμπίνη Φέφε, Όλγα Φραγκούλη.

Ακόλουθες Άτοσσας: Φένια Τσάμη, Federica Santarelli.

Παιδί - Ψυχοπομπός: Στυλιανή Τριβέλλα.

Νέοι στρατιώτες (video): Μιχάλης Πανάδης, Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης, Χρήστος Παληογιάννης.

Ψυχοπομποί: Ιωάννης Κοτίδης (Ιώκο), Βίκυ Πολυχρόνη, Κλαίρη Παπαδοπούλου.

Παραστάσεις

28 Αυγούστου, Φεστιβάλ Αισχυλείων, Ελευσίνα | Eίσοδος Ελεύθερη
3 Σεπτεμβρίου, Φεστιβάλ Μαραθώνα
17 Σεπτεμβρίου, Δημοτικό Αμφιθέατρο Κορυδαλλού «Θανάσης Βέγγος»