Η Κάρμεν Ρουγγέρη μάς μιλά για το θέατρο, τις τρεις φετινές της παραστάσεις αλλά και για την πολιτιστική αδιαφορία όλων των κυβερνήσεων της χώρας.

Ιλιάδα και Οδύσσεια φέτος. Πώς έγινε αυτή η επιλογή;

Λατρεύω τον Όμηρο, τον μεγαλύτερο ποιητή της ανθρωπότητας. Αυτή μου την αγάπη θέλω να την περάσω στα παιδιά. Σκοπός μου; Να πάρουν το βιβλίο στο χέρι και να διαβάσουν περισσότερα. Επιπλέον μέσα από το θέατρο τα παιδιά θα μπορέσουν να βοηθηθούν μια που διδάσκονται στο Δημοτικό αλλά και στο Γυμνάσιο αυτά τα δύο ποιητικά αριστουργήματα! Ας μην ξεχνάμε ότι μέσα από μια θεατρική παράσταση μπορούν να σου εντυπωθούν πολύ περισσότερα πράγματα, μια που όλα ζωντανεύουν μπροστά σου και είναι τόσο ωραίο αυτό.

Τι μπορούν να μάθουν τα παιδιά από τα συγκεκριμένα έπη για τη σημερινή ζωή;

Σκύβοντας πάνω σ’αυτά τα 2 έπη μπορούμε να βρούμε πολύτιμα διδάγματα όπως την αναγκαιότητα της Εθνικής ομοψυχίας, την κατάρα της διχόνοιας, την ανάγκη της υπεράσπισης της πατρίδας, την λαχτάρα του γυρισμού στα πατρικά χώματα και πολλά άλλα. Ακόμα μπορεί να καταλάβει κανείς την αξία της Ειρήνης, της φιλίας, της ανδρείας, της θυσίας για τα ιδανικά και τόσα άλλα ...

Οι περιπέτειες του Οδυσσέα περιέχουν πλήθος στοιχείων που είναι υπερφυσικά και ενδεχομένως "τρομακτικά", το ίδιο και εκ των πραγμάτων το αντικείμενο της Ιλιάδας. Το θέατρο πρέπει να φτάνει το συναίσθημα των θεατών σε "ακραία" σημεία, να προκαλεί φόβο και ένταση ή όταν οι θεατές είναι παιδιά πρέπει να δρα "προστατευτικά" και ωραιοποιημένα;

Οι περιπέτειες του Οδυσσέα μπορεί να περιέχουν στοιχεία υπερφυσικά αλλά όχι τρομαχτικά. Ωραιότερες ιστορίες από την Οδύσσεια αλλά και την Ιλιάδα δεν υπάρχουν. Δεν είναι τυχαίο ότι και τα δύο αυτά Έπη διδάσκονται σε όλα τα σχολεία και τα Πανεπιστήμια του κόσμου.  Από την άλλη μεριά είναι και πώς το παρουσιάζει στα παιδιά ο κάθε δημιουργός. Προσωπικά δεν ωραιοποιώ τίποτα. Μελετώ πολύ και ό,τι παρουσιάζω είναι απόλυτα τεκμηριωμένο και με πολύ μεγάλο σεβασμό και προσοχή δοσμένο. Επιπλέον είναι φτιαγμένο με τέτοιο τρόπο  ώστε να μπορέσει να κερδίσει  την προσοχή των παιδιών που σίγουρα είναι ο δυσκολότερος θεατής .

Με το έργο αυτό του Μπωμαρσαί  μπαίνουμε στην ξένη λογοτεχνία. Μαθαίνομε έναν Γάλλο συγγραφέα και συγχρόνως μας δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσουμε έναν από τους σημαντικότερους κλασσικούς συνθέτες. Τον Ιταλό Τζοακίνο Ροσσίνι. Επιθυμία μου είναι να έρθουν σε επαφή τα παιδιά με ένα μουσικό είδος που στη χώρα μας δυστυχώς δεν έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν (πολύ λίγα είναι πιστεύω τα σπίτια στην χώρα μας που ακούν κλασσική μουσική). Η παιδική σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής  την οποία δημιούργησα προσωπικά και για την οποία ήμουν πολύ περήφανη -850 παιδιά γέμιζαν το θέατρο καθημερινά για να παρακολουθήσουν απλοποιημένες όπερες- τείνει να εξαφανιστεί με την παρούσα διεύθυνση. (Ό,τι πετύχει σε αυτή τη χώρα, το σταματάμε!!!!!).

Πώς λειτουργεί η μουσική στην παιδική ψυχή; Τι προσφέρει στους μικρούς θεατές την ώρα της παράστασης, αλλά και γενικότερα στη ζωή τους;

Η κλασσική μουσική -απαραίτητη για το μουσικό αισθητήριο του παιδιού- δεν έχει συνήθως θέση στα ελληνικά  δεδομένα. Προσπαθώντας   λοιπόν κι εγώ  να φέρω τα Ελληνόπουλα  σε επαφή  με την Όπερα, αυτό το υπέροχο σύνθετο θεατρικό είδος που περιέχει όλες τις τέχνες (μουσική-χορό-τραγούδι-θέατρο), διάλεξα αυτή τη φορά ΤΟΝ ΚΟΥΡΕΑ ΤΗΣ ΣΕΒΙΛΛΗΣ. Ο Κουρέας μας είναι μια παράσταση που σίγουρα θα κερδίσει  τα ματάκια των παιδιών αλλά και τα αυτάκια τους. Παράλληλα μικροί μεγάλοι θα χαρούν το κουκλίστικο σκηνικό και τα παραμυθένια κοστούμια της Χριστίνας Κουλουμπή, θα ενθουσιαστούν με την κίνηση τους φωτισμούς και τις χορογραφίες του Πέτρου Γάλλια -όλο το έργο είναι χορογραφημένο ακόμα και τα σπιτάκια χορεύουν  σε κάποια σημεία- θα γελάσουν με την καρδιά τους, αλλά και θα μαγευτούν με τους διαλεκτούς ηθοποιούς μας.

Μες την οικονομική δυστοκία που συνεχίζουμε να βιώνουμε, βλέπετε να υπάρχει και μια διάσταση πολιτιστικής παρακμής ταυτόχρονα; Ο κόσμος αντιμετωπίζει το θέατρο πια ως πολυτέλεια ή αντιθέτως καταφεύγει σε αυτό για «θαλπωρή»;

Πολιτιστική ΠΑΡΑΚΜΗ αλλά κυρίως πολιτιστική ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ δυστυχώς έχουμε πάντα σ’αυτή την χώρα και κάτω από όλες τις  κυβερνήσεις. Και είναι κάτι που με κάνει να θυμώνω. Αυτή η χώρα ΜΟΝΟ στον ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ θα έπρεπε να επενδύσει. Αλλά...Σχετικά με  το θέατρο, νομίζω ότι ο κόσμος καταφεύγει στο θέατρο που, έτσι όπως έχουν τα πράγματα, είναι πιο φτηνό και από ένα εισιτήριο κινηματογράφου. Πιστεύω ότι οι καλές παραστάσεις  θα επιζήσουν.

Χριστίνα Χρυσανθοπούλου
[email protected]