Η ηθοποιός Ιωάννα Κολλιοπούλου μας μιλά για την παράσταση «Άνιμαλς».

Φωτογραφίες: Χρυσαφένια Μόσχου

Μια από τις θεατρικές πρεμιέρες που περιμένουμε περισσότερο για αυτό το Νοέμβρη είναι το «Άνιμαλς» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Πρόκειται για το σκηνοθετικό ντεμπούτο στην αθηναϊκή σκηνή της «νεοϋρκέζας» Ευθαλίας Παπακώστα, επιλέγοντας ένα ολόφρεσκο έργο του Αλεξάντερ Ράιτ που θα παρουσιαστεί σε παγκόσμια πρεμιέρα.

Έχουμε να κάνουμε με μια μαύρη κωμωδία που έχει δεσμούς με τον πολιτικό ρεαλισμό και φλερτάρει με το νέο-νουάρ. Η υπόθεση είναι αρκετά κινηματογραφική και διαβάζοντάς της σου έρχονται στο νου πολλές εικόνες, ειδικά από τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.

Έναν από τους έξι χαρακτήρες του έργου υποδύεται η Ιωάννα Κολλιοπούλου, την οποία πέρυσι θαυμάσαμε παρέα με την Κόρα Καρβούνη στα «Παράσιτα», επίσης στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Τα «Παράσιτα» συνεχίζονται φέτος κάθε Δευτέρα και Τρίτη και με την προσεχή πρεμιέρα του «Άνιμαλς», αυτή είναι μια καλή περίοδος για τη νεαρή ηθοποιό. Εμείς τη συναντήσαμε μια ηλιόλουστη και πολύβουη ημέρα στο κέντρο της Αθήνας και μας είπε όσα χρειάζεται να γνωρίζουμε για την ενδιαφέρουσα παράσταση πριν πάμε στο θέατρο.

Καταρχάς ας μιλήσουμε για τα «Παράσιτα» που συνεχίζονται ακόμη με επιτυχία. Τι σου έχει αφήσει όλη αυτή η δυνατή εμπειρία ώστε να το πάρεις μαζί στους επόμενους ρόλους σου; Έχεις αποκομίσει κάτι από όλο αυτό;

Τα «Παράσιτα» είναι μια πολύ δυνατή παράσταση όπως τη ζήσαμε από μέσα με την Κόρα. Αυτό που έχω αποκομίσει είναι σίγουρα μια εμβάθυνση στο κείμενο, στην υποκριτική και την επικοινωνία. Από εκεί και πέρα μου άφησε ό,τι και οι προηγούμενες δουλειές. Λιθαράκι-λιθαράκι, κάθε δουλειά και κάθε άνθρωπος στον επαγγελματικό χώρο με πάνε ένα βήμα παρακάτω. Ήταν μια εξαιρετική δουλειά από την άποψη της συνεργασίας και περνάμε καταπληκτικά και το γεγονός ότι βρήκαμε τόσο καλή χημεία με την Κόρα τόσο επί σκηνής όσο και εκτός σκηνής βοήθησε να το πάμε ακόμη πιο πέρα. Μπήκαμε κατευθείαν σε αυτό το mood και συνεχίζουμε να μαθαίνουμε. Είναι μια διαδικασία γιατί πρόκειται για ρόλους που έχουν να κάνουν με εξαρτήσεις και αληθινές ιστορίες και το βλέπουμε αυτό όταν στην παράσταση έρχονται χρήστες και ξέρουμε εκείνη την ώρα ότι αυτός ο άνθρωπος το έχει περάσει όλο αυτό και έχει καταφέρει να φύγει και είναι λίγο λεπτές οι ισορροπίες.

Υπήρχαν βράδια που έλεγες «δε θέλω να το περάσω όλο αυτό πάλι»; Γιατί πρέπει να είναι πολύ εξοντωτικό σε καθημερινή βάση.

Τώρα που το παίζουμε Δευτερότριτα υπάρχουν φορές που αναρωτιέμαι πώς το έκανα αυτό πέντε φορές την εβδομάδα καθημερινά (γέλια). Είναι και η κατάλληλη ψυχολογική προετοιμασία. Πέρυσι κάναμε «προπονήσεις» για πέντε φορές την εβδομάδα. Φέτος κάναμε για δύο. Αυτό που με είχε δυσκολέψει κάποια στιγμή είναι ότι κάθε Παρασκευή πέρυσι κάναμε συζητήσεις με το ΚΕΘΕΑ, με ομάδες πρώην χρηστών ή γονιών που έχουν παιδιά και μου ήταν λίγο δύσκολο να το δω ανάλαφρα. Δηλαδή μετά το τέλος της παράστασης πίναμε ένα ποτήρι νερό με την Κόρα και κατεβαίναμε κατευθείαν κάτω. Στην αρχή επειδή δεν ήμουν προετοιμασμένη μου ήταν δύσκολο και επειδή δεν το είχα συνηθίσει μου έπεσε λίγο βαρύ. Στην πορεία πάντως διοχέτευσα την ενέργεια σωστά και αυτή η διαδικασία με βοήθησε.

Ας έρθουμε τώρα στο «Άνιμαλς». Είναι ένα καινούριο έργο που δεν είναι γνωστό στο κοινό. Ποια είναι η προσέγγισή του; Τι να περιμένει ο κόσμος που θα έρθει στην παράσταση; Και σύστησέ μας το χαρακτήρα σου.

Πρόκειται για ένα οικογενειακό δράμα που έχει μέσα πολλά σατιρικά στοιχεία, κωμικά και έχει και πολιτικές διαστάσεις. Υπάρχουν έξι πρόσωπα. Είναι ένα σύγχρονο αμερικανικό έργο αλλά είναι σαν να το έχει γράψει Έλληνας… χθες. Είναι ένας τύπος –ο πατέρας μου στο έργο- που είναι ντοκιμαντερίστας και θέλει να κάνει ένα έργο για την πορεία της μεσαίας τάξης προς τα δεξιά μετά την οικονομική κρίση. Πλησιάζει λοιπόν μειονότητες και νέα παιδιά που ενστερνίζονται σταδιακά ακραίες απόψεις. Το ντοκιμαντέρ χρηματοδοτείται από έναν πολιτικό, ο οποίος του δυσκολεύει κάπως τα πράγματα και από την άλλη εμφανίζεται και ο άλλος πολιτικός ο οποίος είναι αρχηγός της συμμορίας και θα είναι στο ντοκιμαντέρ. Αυτός ο ντοκιμαντερίστας έχει μια γυναίκα και ένα παιδί και ξεκινώντας αυτό το πρότζεκτ εμφανίζονται και διάφορες δυσκολίες. Το έργο σαν έργο είναι αρκετά κινηματογραφικό και παρουσιάζει μια ρεαλιστική κατάσταση. Η άλλη διάσταση που εκεί έγκειται και ο τίτλος είναι ότι βλέπουμε σιγά-σιγά ζωώδη ένστικτα και ορμές να βγαίνουν προς τα έξω. Επιλογές κινήσεων και πράξεων δε γίνονται κατανοητές αλλά προκύπτουν από μια βαθύτερη ανάγκη. Εγώ κάνω την κόρη, ένα κορίτσι κακομαθημένο, βολεμένο που πάει σε ιδιωτικό σχολείο και είναι συνέχεια με ένα κινητό στο χέρι. Ένα παιδί της εποχής μας που ουσιαστικά έχει ανάγκη από προσοχή και γίνεται μέρος της ιστορίας αυτής με έναν άλλο τρόπο.

Δηλαδή μιλάμε για μαύρη κωμωδία ή στην πορεία το πηγαίνει και στο πιο δραματικό;

Είναι μαύρη κωμωδία αλλά με βάση σοβαρά θέματα. Δεν το έχω με τους τίτλους, αλλά θα τη χαρακτήριζα πολιτική ρεαλιστική μαύρη κωμωδία. Έχει σαφώς πολύ μαύρο χιούμορ αλλά μιλάει για μια ιστορία που μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή και να έχει σοβαρές επιπτώσεις σε μια οικογένεια.

Μοιάζει λίγο με ταινία του Οικονομίδη όλο αυτό.

Ναι, μοιάζει πάρα πολύ σαν αίσθηση. Πολύ εύστοχο αυτό που είπες. Και μάλιστα παίζουν και δύο ηθοποιοί του Οικονομίδη, εκτός του ότι έχει και βωμολοχία δηλαδή μέσα (γέλια). Είναι στο στυλ αυτό και επειδή είναι αρκετά ρεαλιστικό και κινηματογραφικό έργο, κάλλιστα θα μπορούσε να είναι ταινία του Οικονομίδη. Και ένας-ένας οι ρόλοι είναι εξαιρετικοί και έχουν πολύ ζουμί. Δεν μπορείς να βρεις έναν πρωταγωνιστή γιατί είναι όλοι πρωταγωνιστές. Και η κωμικότητα που βγαίνει στην ιστορία δεν είναι με γκαγκς, αλλά με το αστείο του πράγματος που συμβαίνει εκείνη τη στιγμή. Είναι μια κωμικοτραγική ιστορία που μας μάγεψε όλους πάρα πολύ. Δηλαδή εκεί που διάβαζα το έργο και άρχισα να γελάω, ξαφνικά χανόταν το γέλιο και με εξέπληττε.

Ο ρόλος μου είναι δύσκολος γιατί έχει μια περίεργη ψυχολογία. Είναι ένα ιδιαίτερο 17χρονο κορίτσι που διαμορφώνεται τη στιγμή που βλέπουμε το έργο. Και όπως όλα τα παιδιά, φέρει την πίεση των γονιών του που οδηγεί σε μια σύγκρουση η οποία είναι πάρα πολύ ενδιαφέρουσα.

Δουλεύεις με μια νέα σκηνοθέτη. Δώσε μας το στίγμα της και το όραμά της πάνω στο έργο.

Την εμπιστευτήκαμε όλοι κατευθείαν γιατί έχει δουλέψει και στο εξωτερικό πάνω σε αυτό το στυλ. Είναι και ηθοποιός, αλλά στην Αμερική τα κάνουν όλα μαζί οπότε έκανε πολλά πράγματα και η πρώτη της προσέγγιση με ενέπνευσε γιατί επικοινωνούσε με κώδικες που μιλούσα κι εγώ και με πήρε μαζί της. Ήξερε πολύ καλά τι έργο έχει, τι θέλει να κάνει και τι χώρο αφήνει στο αυτοσχεδιαστικό κομμάτι και την εμπιστεύτηκα κατευθείαν. Όλοι δουλεύουμε πολύ ωραία και βατά, δοκιμάζουμε πράγματα και έχουμε φτιάξει μια ωραία ομάδα χωρίς να γνωριζόμασταν οι περισσότεροι. Μας έχει βάλει σε έναν κοινό κώδικα χωρίς να μας υποδείξει πράγματα.

Με βάση και την παράσταση, πιστεύεις ότι είναι εφικτό να αναμετρηθείς με οποιαδήποτε μορφή εξουσίας χωρίς να αλλάξεις προς όφελός της;

Επειδή το βλέπω και γύρω μου να συμβαίνει συχνά, όταν ένα άτομο βρεθεί σε θέση εξουσίας σε οικογενειακό, φιλικό, επαγγελματικό ή και πολιτικό πλαίσιο, αλλάζει. Πρέπει ο άνθρωπος που έρχεται αντιμέτωπος με μια εξουσία να είναι τόσο καθαρός μέσα του και να έχει βρει ένα τέτοιο νόημα ώστε να μη σε αλλάζει τίποτα και να μην υπάρχει κανένα νόημα στην εξουσία για σένα. Κάτι το οποίο είναι τόσο δύσκολο και τόσο σπουδαίο να το κάνει κάποιος, αλλά δυστυχώς βλέπω το αντίθετο να συμβαίνει Από σχέσεις και μικροπράγματα μέχρι το πολιτικό γίγνεσθαι.

Ο αντίστοιχος πατέρας της ιστορίας στην ελληνική κοινωνία πιστεύεις ότι μπορεί να φέρει εις πέρας το στόχο του;

Ναι, το πιστεύω. Έχει ένα στόχο και θα κινήσει γη και ουρανό για να τον πετύχει, ακόμη και αν χρειαστεί να αλλάξει τα θέλω του και να προδώσει τα πιστεύω του. Και εκεί έγκειται και το «Άνιμαλς» γιατί βγαίνει από μέσα του κάτι το ζωώδες που και ο ίδιος μπορεί να μην το περιμένει και που πάντα υπήρχε εκεί και απλά περίμενε μια αφορμή για να βγει προς τα έξω.

Πόσο «Άνιμαλς» είμαστε μέσα στην κοινωνία;

Υπάρχουν άνθρωποι που είναι πολύ κακοί, κτήνη -δε θα πω ζώα- που κάνουν κακό σε

ανθρώπους και υπάρχει το κομμάτι των ενστίκτων. Από εκεί και πέρα έχει να κάνει με το ποιο πλαίσιο επιλέγει ο καθένας και προσωπικά νομίζω έχει να κάνει καθαρά με το κοινωνικό πλαίσιο. Μια κοινωνία μπορεί να είναι έτσι δομημένη ώστε να πιεστεί τόσο πολύ κάποιος και να βγάλει μια ζωώδη συμπεριφορά που θα προκαλέσει κακό και στον ίδιο και στους άλλους. Μόνο αν αλλάξουν τα πλαίσια της κοινωνίας και γίνει πιο ελεύθερη η πραγματικότητα θα μπορέσουμε να εναρμονιστούμε με τα «Άνιμαλς» που έχουμε μέσα μας. Γιατί όσο πιο δέσμιος σε πράγματα νιώθει κάποιος τόσο πιο εύκολο είναι να βγουν τέτοιες συμπεριφορές και σε βαθμό παραπάνω από αυτό που υπάρχουν. Οπότε όλο αυτό σχετίζεται καθαρά με τη δομή της κοινωνίας.

Εσύ ως νέος άνθρωπος που μένεις και εργάζεσαι στην Ελλάδα πώς «την παλεύεις» καθημερινά; Έχεις την πολυτέλεια να βάζεις μακροπρόθεσμους στόχους;

Πάντα βάζω μακροπρόθεσμους στόχους που τους ονομάζω όνειρα. Διαφορετικά δε θα μπορούσα να συνεχίζω να δουλεύω και να υπάρχω και να ζω και να επιβιώνω. Οπότε κάνω άπιαστα όνειρα για να φτάσω έστω στα πιο κοντινά. Είναι κάτι το οποίο δε θα σταματήσω να το κάνω ό,τι και να γίνει. Τώρα από εκεί και πέρα είναι δύσκολα τα πράγματα. Είμαι και σε ένα επάγγελμα που δεν ξέρεις ποτέ τι θα σου ξημερώσει και ο χώρος πλήττεται πάρα πολύ από όσα συμβαίνουν. Είσαι συνέχεια στην αναζήτηση και στην αμφισβήτηση, παλεύεις και κυνηγάς πολύ και δεν υπάρχει μεγάλο πεδίο δραστηριότητας. Οι δουλειές είναι λίγες. «Την παλεύω» με αγάπη.

Ελεύθερο χρόνο έχεις καθόλου ανάμεσα στις παραστάσεις;

Έχω και τον γεμίζω με πράγματα που μου αρέσει να κάνω. Βλέπω άλλες παραστάσεις, σινεμαδάκι, βολτίτσες και όλα αυτά που χαροποιούν κάθε άνθρωπο.

Τίποτα καλό που είδες τελευταία;

Το «The Lobster». Το λάτρεψα και νομίζω είναι ό,τι πιο εξελιγμένο έχει κάνει ο Λάνθιμος. Η αγγλική γλώσσα του ταιριάζει πάρα πολύ και το χιούμορ και ο κόσμος αυτός που έχει φτιάξει δένει ταμάμ και το καταευχαριστήθηκα.

Έχεις κάποια μελλοντικά σχέδια μέσα στη σεζόν μετά το «Άνιμαλς»;

Μια ταινία θα κάνω του Γιώργου Γεωργόπουλου, σκηνοθέτη του «Tungsten», η οποία θα ξεκινήσει γυρίσματα από τον Ιανουάριο.

Ταυτότητα της παράστασης

Μετάφραση: Γιώργος Μητρόπουλος. Σκηνοθεσία: Ευθαλία Παπακώστα. Σκηνικά: Ελίνα Λούκου. Βοηθός σκηνοθέτη: Πηνελόπη Τσούτσουβα. Βοηθός σκηνογράφου: Maria Galvan.

Παίζουν: Στάθης Σταμουλακάτος, Τζένη Μπότση, Ιωάννα Κολλιοπούλου, Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης, Ερρίκος Λίτσης, Θανάσης Χαλκιάς.

Πληροφορίες: «Άνιμαλς» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου [Δώμα], Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Νέος Κόσμος. Προγραμματισμένη πρεμιέρα: Παρασκευή 20 Νοεμβρίου. Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη 18:15, Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 21:15 & Κυριακή 19:00, έως 10 Ιανουαρίου 2016. Τιμή εισιτηρίου: Κανονικό 12 ευρώ, Εκπτωτικό & Φοιτητικό 10 ευρώ, Kάρτα ανεργίας 8 ευρώ, Ατέλειες 5 ευρώ | Διάρκεια: 75 λεπτά. Προπώληση από 10 ευρώ: https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-tou-neou-kosmou/animals/#workspace.

Η φωτογράφιση πραγματοποιήθηκε στο Clumsies (Πραξιτέλους 30, Κέντρο).

Γιάννης Μόσχος

[email protected]