Η Ελένη Πετάση γράφει κριτική για την παράσταση "Η Τσερλίνε και το σπίτι των κυνηγών".

Εποχή ηττημένη, λίγο πριν ξεσπάσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Εποχή γεμάτη προμηνύματα και οιωνούς που έθρεψαν τη φρικιαστική άνοδο του φασισμού στην εξουσία. Εποχή όπου ο αέρας ήταν κορεσμένος από την αδράνεια «αθώων» μικροαστών οι οποίοι έγιναν συνένοχοι στη μετέπειτα επικράτησή του.
Αυτούς τους ανθρώπους που, στην πλειονότητά τους, οδήγησαν με την ανοχή τους τον Χίτλερ στο ανώτατο αξίωμα της χώρας του, αναλύει ο Χέρμαν Μπροχ στο μυθιστόρημά του «Οι αθώοι».
Και πιο συγκεκριμένα στο κεφάλαιο «Η διήγηση της υπηρέτριας Τσερλίνε» και σε άλλα κεφάλαια που συνδέονται με τα πρόσωπα που συναλλάσσεται η Τσερλίνε και από τα οποία άντλησε υλικό η παράσταση του Θεάτρου της οδού Κεφαλληνίας.
Η καλή διασκευή του έργου από τον Στρατή Πασχάλη, σε δραματουργική επεξεργασία Γιάννη Καλαβριανού και μετάφραση Βασίλη Πουλαντζά - Ελένης Βαροπούλου (για το κεφάλαιο «Η διήγηση της υπηρέτριας Τσερλίνε») χρησιμοποίησε τη γριά υπηρέτρια ως συνδετικό κρίκο τόσο για τη σκιαγράφηση όλων των χαρακτήρων όσο και για τους δύο χρόνους της αφήγησης (παρελθόν και παρών).
Πρόκειται για μία αμόρφωτη υπηρέτρια, πιο μικροαστή από τους μικροαστούς, βυθισμένη στους προσωπικούς της εφιάλτες, ενώ ταυτόχρονα μετατρέπει σε εφιάλτη τη ζωή των άλλων γύρω της -καθώς ελέγχει και με μαεστρία δολοφονική κατευθύνει την παραμικρή τους ενέργεια- η οποία βρίσκεται στο επίκεντρο ενός κόσμου που καλλιέργησε τον εθνικοσοσιαλισμό. Και δεν είναι η μόνη.
Η ξεπεσμένη, αλαφροΐσκιωτη βαρόνη την οποία υπηρετεί, η αποπροσανατολισμένη νόθα κόρη, ο νεαρός ενοικιαστής που «ξεσκεπάζει» την αρρωστημένη τους διαπλοκή και η αθώα ερωμένη του, συνθέτουν ένα μωσαϊκό προσωπικοτήτων που, κλεισμένοι σε ένα ασφυκτικό κέλυφος, επιβιώνουν μέσα στην υποκρισία, τη δολιότητα και την εκδίκηση, παραμένοντας αδιάφοροι θεατές των πολιτικών εξελίξεων.
Στην παράσταση οι προσωπικές τους ιστορίες, δομημένες σε μικρές σκηνές, καταγράφουν τους εκφυλισμένους εσωτερικούς τους κραδασμούς.
Ο λόγος του Αυστριακού συγγραφέα, παρ’ όλη τη σύμπτυξή του, αναδεικνύεται στο μεγαλύτερο μέρος της δημιουργικής διασκευής του έργου και η εύστοχα σχεδιασμένη σκηνοθεσία του Καλαβριανού, ρυθμισμένη με σχολαστική ακρίβεια, δίνει το προβάδισμα στους ηθοποιούς, παραδίδοντας σημαντικές ερμηνείες.
Η Μπέττυ Αρβανίτη, ουσιαστική και με κατακτημένη τεχνική, υποδύεται τη δηλητηριώδη κεντρική ηρωίδα που κατατροπώνει το περιβάλλον της.
Δίπλα της η Μαρία Κατσιαδάκη, σε μια από τις πιο ώριμες στιγμές της, λειτουργεί αντιστικτικά ως εύθραυστη βαρόνη.
Λεπτοδουλεμένη και πάντα ενδιαφέρουσα η παρουσία της Σύρμω Κέκε - εδώ στον ρόλο της ψυχικά διαταραγμένης κόρης. Στέρεες ερμηνείες από τον Κώστα Βασαρδάνη και την Εύα Σιμάτου στον μικρό της ρόλο.
Στην επιτυχία της παράστασης συνέβαλαν τα σκηνικά - κοστούμια της Ελένης Μανωλοπούλου, η μουσική του Αγγελου Τριανταφύλλου και οι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου.

Ελένη Πετάση
[email protected]