Το μυθιστόρημα του Χάινριχ φον Κλάιστ τυχαίνει μιας εξαίρετης μεταφοράς στα χέρια της θεατρικής ομάδας τρις.

Η έννοια της ομάδας παρέχει ασφάλεια και μια αίσθηση ότι «προχωράμε μαζί» πέρα από κάθε αντιξοότητα. Για αυτό ίσως έχουν αυξηθεί κατά κόρον οι ομάδες στο χώρο του θεάτρου τα τελευταία χρόνια. Σχεδόν κάθε νέος ηθοποιός που βγαίνει στην αγορά εργασίας είναι μέλος κάποιας ομάδας, κάτι απολύτως λογικό αν συνυπολογίσεις το κατακερματισμένο τοπίο της εποχής.

Αυτή η τάση έχει πολλά θετικά. Μέσα από μια ομάδα κάποιος μαθαίνει να τοποθετεί το «εμείς» πάνω από το «εγώ» και ειδικότερα στο θέατρο σχηματίζεται μια σύμπνοια και ένας συγχρονισμός που στο τέλος κερδισμένες βγαίνουν και οι δύο πλευρές: και οι ίδιοι οι ηθοποιοί αλλά και το κοινό. Μια από τις νέες και πολλά υποσχόμενες θεατρικές ομάδες είναι η τρις. Αφού η «Ιστορία του Στρατιώτη» δημιούργησε τις καλύτερες εντυπώσεις, ήρθε η ώρα για τη δεύτερη δουλειά τους, για την οποία επέλεξαν να ανεβάσουν Χάινριχ φον Κλάιστ. Πιο συγκεκριμένα, κάθε Δευτέρα και Τρίτη (στις 20:30) στο Υπόγειο του Bios παρουσιάζεται ο «Μίχαελ Κόλχαας – Η ιστορία ενός δίκαιου ανθρώπου».

Ίσως να γνωρίζετε την ιστορία του Μίχαελ Κόλχαας. Πρόκειται για το οδοιπορικό ενός νομοταγή εμπόρου αλόγων και φιλήσυχου πολίτη σαν όλους τους άλλους, ο οποίος αλλάζει όταν νιώθει σε βάθος την αδικία της κρατικής εξουσίας. Ο άνθρωπος που τον βλάπτει είναι ισχυρός και με διασυνδέσεις και για αυτό το λόγο η δικαιοσύνη θα προσπεράσει την υπόθεσή του σαν να μη συνέβη ποτέ. Ο Κόλχαας δε βρίσκει λοιπόν άλλη λύση από την αυτοδικία και γίνεται ληστής και φονιάς ώστε να πάρει πίσω αυτό που του στέρησε το κράτος. Το έργο του Χάινριχ φον Κλάιστ βασίζεται στην αληθινή ιστορία του ληστή Χανς Κολχάζεν που έζησε στα μέσα του 16ου αιώνα στη Γερμανία.

Ο υπόγειος χώρος του Bios έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις και είναι δύσκολος στο χειρισμό από τις νέες ομάδες που συνήθως φιλοξενεί. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα κανονικό… υπόγειο που για να εκμεταλλευτείς τις δυνατότητές του πρέπει να λειτουργήσεις με λεπτομερή μινιμαλιστική αισθητική και από εκεί και έπειτα να αφήσεις το θεατή να λειτουργήσει με τη φαντασία του. Η ομάδα τρις αφηγείται το οδοιπορικό του Κόλχαας με ενέργεια και ζωηράδα, με τα πρόσωπα, το χώρο και το χρόνο να περιπλέκονται μεταξύ τους, δίχως ποτέ να μπλέκονται. Όταν μπαίνεις στην αίθουσα η σκηνή αποτελείται μόνο από κάποια τεντωμένα σχοινιά (πολύ καλή η συμβολή της Άρτεμις Σιέρρα στα σκηνικά με ελάχιστα μέσα), τα οποία καθώς ξετυλίγονται αρκούν για να διηγηθούν με σαφήνεια ολόκληρη την ιστορία.

Και οι τρεις ηθοποιοί (Χρηστίνα Γαρμπή, Κώστας Κουνέλλας, Βασίλης Σαφός) υπηρετούν πιστά το όραμα της ομάδας με αυτοπεποίθηση και με έντονη εκφραστικότητα και ισχυρή εικονοποία κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή για την τύχη του Κόλχαας και παράλληλα μεταφέρουν με καθαρότητα ένα διαχρονικό μήνυμα για τη σχέση του ατόμου με την εξουσία. Παρά το βαρύ θέμα, η αφήγηση διαθέτει μια χιουμοριστική ροή η οποία όχι μόνο δεν αποπροσανατολίζει, αλλά δίνει το στίγμα της ομάδας και κάνει πιο σαφείς τις εξελίξεις.

Ο «Μίχαελ Κόλχαας» της ομάδας τρις είναι σίγουρα η πιο διασκεδαστική εκδοχή του μυθιστορήματος του Χάινριχ φον Κλάιστ που έχουμε δει και αυτό το πετυχαίνει ενώ δε στερείται καθόλου ουσίας. Κανένα έργο δεν είναι από μόνο του παλιό, βαρετό ή ξεπερασμένο και όλα έχουν να κάνουν με τον τρόπο που αποφασίζεις να το προσεγγίσεις. Και αυτό έρχονται να μας αποδείξει περίτρανα η ομάδα τρις, σε μια παράσταση που αξίζει να τιμήσετε.

Γιάννης Μόσχος

[email protected]