Τα πρόσωπα αλλάζουν ρόλους, σε ένα παιχνίδι τύχης και μπλόφας με πρωταγωνίστρια τη Μυρτώ Αλικάκη, στο έργο του Ανδρέα Φλουράκη, «Κέλυφος», που παίζεται στο θέατρο «104 Κέντρο Λόγου και Τέχνης».

Το «Κέλυφος» είναι ένα έργο τριών προσώπων που αλληλεπιδρούν, χτίζοντας γύρω τους μια σειρά από αλλαγές. Σε αυτό το παιχνίδι των ανατροπών, η Μυρτώ Αλικάκη μας «ανοίγει τα χαρτιά της».

Στην υπόθεση του έργου, η Αλίκη και η Γυναίκα έχουν σχέση και μένουν μαζί. Η Αλίκη, όμως, επισκέπτεται συχνά έναν Άντρα και παίζουν χαρτιά, μέχρι που η σχέση τους γίνεται ερωτική. Ο Άντρας αποφασίζει να γνωρίσει την αντίζηλό του, τη Γυναίκα, και μαζί κανονίζουν ένα ταξίδι στη Ρώμη. Η Αλίκη αρνείται να πάει, αλλά τελικά ακολουθεί. Στο ταξίδι ο Άντρας και η Γυναίκα διεκδικούν την Αλίκη. Ποιος όμως θα την κερδίσει; Τίποτα δεν είναι φανερό από την αρχή, και τίποτα δεν μένει σταθερό. Ο δυνατός είναι ο αδύναμος, το θύμα ο θύτης, ο χαμένος κερδίζει. Δεξιοτεχνία και τυχοδιωκτισμός σε μια παρτίδα με απρόβλεπτη έκβαση.

Η ψυχρή ατμόσφαιρα της παράστασης αποδίδει έναν κόσμο σκληρό στο επίπεδο των κινήτρων και των αναγκών του, που συχνά μας οδηγούν σε παιχνίδια χειραγώγησης. Στο «Κέλυφος», ο θεατής παρακολουθεί μια ιστορία μεταμόρφωσης, που εξελίσσεται σταδιακά και προϋποθέτει την αλλαγή. Μια αλλαγή, που ακόμα και όταν έρχεται στην ώρα της, δεν παύει να είναι επώδυνα βίαιη.

Ποια μονοπάτια της ανθρώπινης ψυχής χαρτογραφούνται στο έργο;

Tο έργο αυτό είναι, στην πραγματικότητα, μια αλληγορία. Φαίνεται ότι είναι η ιστορία ενός ερωτικού τριγώνου, αλλά στο βάθος είναι μια ιστορία ενηλικίωσης. Η νεαρή ηρωίδα αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε δύο εραστές διαφορετικού φύλου, έναν άντρα και μια γυναίκα, ψάχνει τη σεξουαλική της ταυτότητα, αλλά τα δύο αυτά πρόσωπα θα μπορούσαν να είναι και οι γονείς της...Επίσης, στο έργο θίγεται και το θέμα των εξαρτήσεων και, εν προκειμένω, του τζόγου.

Πού παραπέμπει η ψυχρή ατμόσφαιρα της παράστασης;

Η ατμόσφαιρα του έργου είναι λίγο πιντερική, οι λέξεις είναι μετρημένες και έχουν συγκεκριμένο στόχο. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Τι σας γοητεύει στο ρόλο σας;

Με γοητεύει το γεγονός ότι βλέπουμε την πορεία ωρίμανσης μιας γυναίκας, αρχικά ερωτευμένης και ανασφαλούς, που δέχεται απόρριψη από το αντικείμενο του πόθου της, αλλά στη συνέχεια βρίσκει τη δύναμη να σταθεί στα πόδια της και να διεκδικήσει την ευτυχία.

Τι συμβολίζει η σεξουαλική ταυτότητα των ηρωίδων και η αμφιταλάντευσή της, στη μάχη της τελικής επικράτησης;

Νομίζω ότι αυτές οι δύο γυναίκες, παρόλο που η σχέση τους είναι ερωτική, μοιάζουν τελικά σαν μάνα με κόρη. Η μάνα είναι προστατευτική και, πολλές φορές, επικριτική και η κόρη αντιδρά ως έφηβη με επιθετικότητα και τάσεις φυγής. Στο τέλος, η μάνα αφήνει την κόρη να φύγει για να βρει μόνη της το δρόμο της...

Ο έρωτας είναι ένας πόλεμος, όπου όλα τα μέσα είναι θεμιτά;

Πολλές φορές ισχύει αυτό, αν και νομίζω πως ο έρωτας που αξίζει και που διαρκεί δεν μπορεί να είναι έτσι. Ο έρωτας είναι πιο σπουδαίος όταν δεν είναι πόλεμος, αλλά αγάπη και αποδοχή. Είναι παράλογο αυτό που συνήθως συμβαίνει, δηλαδή να ερωτευόμαστε έναν άνθρωπο και μετά να προσπαθούμε να τον φέρουμε στα μέτρα μας, δηλαδή να τον αλλάξουμε!

Πόσο ανελέητο μπορεί να γίνει το παιχνίδι της διεκδίκησης από το επίμονα αήττητο εγώ μας;

Όσο πιο διάτρητο είναι το εγώ μας, τόσο πιο επικίνδυνο μπορεί να γίνει και να αναζητά τροφή μέσα από τη ζήλεια και την ανάγκη για εξουσία. Δεν το θέλω αυτό στη ζωή μου.

Μήπως η σύγκρουση είναι «τέχνασμα του Θεού», για να έχει ενδιαφέρον το παιχνίδι της ζωής;

Ίσως... Πάντως, η σύγκρουση μας μαθαίνει πολλά για τα όπλα και τις δυνατότητες που διαθέτουμε, και αυτό είναι πάντα ευπρόσδεκτο.

Πόσο ισχυρό κίνητρο είναι ο έρωτας, για να υπερβούμε τον εαυτό μας και να εκπλαγούμε από εμάς τους ίδιους;

Νομίζω ότι ο έρωτας μπορεί απλώς να επισπεύσει διεργασίες, που είναι ήδη στα σκαριά μέσα μας. Αν δεν είμαστε έτοιμοι, όμως, μπορεί να μη νιώθουμε τις δυνατότητες που μας δίνει.

Όταν ένα κέλυφος σπάει, απελευθερώνει ό,τι φύλαγε μέσα του. Πότε αυτό είναι συναρπαστικό και πότε τρομακτικό;

Για μένα, κάθε έκρηξη, κάθε αλλαγή, όσο κι αν είναι τρομακτική, είναι πάνω απ’ όλα απελευθερωτική. Ανοίγει καινούργιους ορίζοντες, και αυτό είναι σίγουρα συναρπαστικό. Αισθάνομαι, πάντα, ότι όλα τα ωραία είναι μπροστά, στο άγνωστο.

Ταυτότητα παράστασης: σκηνοθεσία: Χριστίνα Χριστοφή. Ερμηνεύουν: Μυρτώ Αλικάκη, Ελένη Αποστολοπούλου, Άντονι Μπερκ. Σκηνικά: Λαμπρινή Καρδαρά, σχεδιασμός φωτισμών: Βασίλης Κλωτσοτήρας, επιμέλεια κίνησης: Μαργαρίτα Τρίκκα, πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Άρις Γεροντάκης, βοηθός σκηνοθέτη: Θεώνη Δέδε, φωτογραφίες: Νίκος Βαρδακαστάνης.

Πληροφορίες: Θέατρο «104 Κέντρο Λόγου και Τέχνης», Θεμιστοκλέους 104, Εξάρχεια. Πρεμιέρα: 14 Νοεμβρίου. Παραστάσεις: Δευτέρα και Τρίτη, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. Ώρα: 21:30. Διάρκεια παράστασης: 60'. Εισιτήρια: 15 ευρώ, 10 ευρώ (φοιτητικό). Πληροφορίες: 210-3826185.

ΓΙΩΡΓΟΣ Σ. ΚΟΥΛΟΥΒΑΡΗΣ