Ο Χρήστος Καρασαββίδης, με αφορμή το τελευταίο του έργο, που γράφει, παίζει και σκηνοθετεί, και στο οποίο καταπιάνεται με το δίπολο έρωτας-εξουσία, μιλά στο click@life -μεταξύ άλλων- για τον έρωτα, τις σχέσεις και τους προβληματισμούς που τον οδηγούν στην συγγραφή.

φωτογραφίες: Ζηνοβία - Χριστίνα Λιάπη

Πώς και πότε ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με το χώρο του θεάτρου, τόσο σε επίπεδο σπουδών όσο και σε επίπεδο υποκριτικής, σκηνοθεσίας και συγγραφής;

Όλα ξεκίνησαν πριν από 4 χρόνια, όταν μπήκα στη Δραματική Σχολή του θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν, έχοντας επιτύχει έναν από τους μεγαλύτερους στόχους μου μέχρι τότε. Ήδη από το δεύτερο έτος είχα γράψει το πρώτο μου θεατρικό έργο, τη «Μαύρη Ζάχαρη». Κατά τη διάρκεια της δραματικής και λόγω του γεγονότος πως ταυτόχρονα με τις σπουδές, δούλευα στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, είτε ως βοηθός σκηνοθέτη του δασκάλου μου, Διαγόρα Χρονόπουλου, είτε συμμετέχοντας στην παραγωγή των υπόλοιπων παραστάσεων του θεάτρου, απέκτησα εμπειρίες και βιώματα που εξέλιξαν τόσο την υποκριτική μου όσο και τις σκηνοθετικές μου προσεγγίσεις.

Μίλησέ μας για το ρόλο σου στην παράσταση «Μη χορέψεις».
 

Στο «Μη Χορέψεις» υποδύομαι έναν κυνικό και με έλλειψη συναισθημάτων σκηνοθέτη που, έχοντας χάσει τον μεγαλύτερο του έρωτα, μια νεαρή ηθοποιό που γνώρισε σε μια ακρόασή του, επιστρέφει για να την ξανακερδίσει. Μόνο που τα δεδομένα πλέον έχουν αλλάξει: τη συναντά σε ένα στριπ κλαμπ κι εκείνη έχει καταντήσει χορεύτρια.

Ποια ήταν τα ερεθίσματα και οι προβληματισμοί που σε ώθησαν στη συγγραφή του συγκεκριμένου έργου;

Δεν μπορώ να πω πως υπάρχουν συγκεκριμένα ερεθίσματα που με κινητοποιούν στη συγγραφή ενός έργου. Περισσότερο βασίζομαι σε προβληματισμούς και σκέψεις που ξεκινούν με το «τι θα συνέβαινε αν...». Πάντα με ενδιέφεραν οι ανθρώπινες σχέσεις και στο «Μη Χορέψεις» αποφάσισα να τοποθετήσω τη δράση σε ένα σκληρό χώρο και να δοκιμάσω αν, σε ένα τέτοιο περιβάλλον, μπορεί οτιδήποτε να επιζήσει. Ακόμη κι αν είναι τόσο δυνατό όσο ένας έρωτας ζωής.

Τι ρόλο παίζει ο έρωτας στη ζωή σου και γιατί είναι βασικός άξονας των θεατρικών σου έργων;

Ο έρωτας πάντα ήταν και θα είναι η πιο ζωογόνος δύναμη που υπάρχει. Εκείνος κινητοποιεί τις αισθήσεις και σε ένα μεγάλο μέρος ορίζει τις ζωές μας. Ως αποτέλεσμα αυτής μου της πεποίθησης, είναι προφανές πως θεωρώ ότι είναι απαραίτητος σε κάθε μορφή τέχνης, πόσω μάλλον στις παραστατικές, όπως το θέατρο. Τα τολμήματά μου, είτε σε ό,τι αφορά τη συγγραφή, είτε τις σκηνοθεσίες μου, αφορούν, ως επί το πλείστον, στον έρωτα σε κάθε κατάσταση. Τόσο στις «Βροχές» όσο και στο «Μη Χορέψεις» είναι ο βασικός άξονας γύρω από τον οποίο περιστρέφονται τα πάντα και το συμβάν το οποίο θέλουν όλοι να προστατέψουν. Απλώς για να κρατηθεί ζωντανός, θα πρέπει στο ταξίδι του να έχει ανθρώπους που πράγματι ορίζονται από αυτόν.

Τελικά αποτελούν οι σχέσεις παιχνίδι εξουσίας;

Ασφαλώς κι οι σχέσεις, εξ ορισμού είναι ένα παιχνίδι εξουσίας, είτε επιδιώκοντας να επιβληθούμε στο συναίσθημά μας, είτε στον άνθρωπο με τον οποίο συνδεόμαστε. Οι ρόλοι, φυσικά, του θύτη και του θύματος, εναλλάσσονται κι εκεί έρχεται το θέατρο, όχι για να δώσει απαντήσεις, μιας και δεν υπάρχουν, αλλά για να δείξει μια επιλεγμένη οπτική.

Γενικώς, στις παραστάσεις μου επιλέγω, ακόμη κι αν το τέλος δεν είναι πάντα ευχάριστο, να δίνω νότες αισιοδοξίας πως τα πράγματα θα πάνε καλύτερα ή να δείχνω πώς θα πήγαιναν αν προσπαθούσαμε λίγο περισσότερο. Τα δυο ιντερμέδια που παρεμβάλονται στη διάρκεια της παράστασης -κάτι που συνηθίζω να κάνω- είναι ουσιαστικά σχόλια απέναντι στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους γύρω μας και στις σκέψεις που συχνά κάνουμε, χωρίς ωστόσο να πραγματοποιούμε. Και σε ένα δεύτερο επίπεδο, ένας τρόπος να περάσει, μέσω μιας σχεδόν εικαστικής πρόφασης, το βασικό μήνυμα του έργου: την αγάπη.

Επηρεάζει το θέατρο την ψυχοσύνθεση του ατόμου;

Το θέατρο, ειδικότερα για εμάς που είναι κι η δουλειά μας, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ίδια τη ζωή. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως όσο βαθύτερα βυθίζεσαι στη θεατρική μαγεία, ξεχνώντας πως στην ουσία είναι μια σύμβαση, μπορείς να οδηγηθείς σε άγνωστα μονοπάτια. Αφενός εξερευνείς κρυμμένα κομμάτια του μυαλού σου, αφετέρου, αν δεν διαχωρίσεις την αλήθεια απ' την αληθοφάνεια -γιατί στο θέατρο δεν υπάρχει αλήθεια, μόνο αληθοφάνεια- μπορεί να χάσεις τον έλεγχο.

Πιστεύεις πως η οικονομική κρίση αποτελεί τροχοπέδη για την άνθιση του θεάτρου και την ανταπόκριση του κόσμου; 

Προφανώς η οικονομική κρίση που ξέσπασε τα τελευταία χρόνια σε συνδυασμό με τον ηθικό ξεπεσμό, που είναι εγγενής της χώρας, δεν αποτελούν συνθήκες στις οποίες μπορεί το θέατρο να ανθίσει. Σε ένα κλίμα φόβου κι αμφιβολίας που όλοι ζούμε, το θέατρο έχει καταντήσει να θεωρείται μια πολυτέλεια για πολλούς. Παρόλα αυτά, ανήκω σε μια γενιά καλλιτεχνών που το βασικό τους όπλο ήταν τα χρήματα, αλλά η αισιοδοξία κι η πίστη σε ένα διαφορετικό θέατρο. Αν το σκεφτείς, το θέατρο παραμένει ένας από τους φθηνότερους τρόπους ψυχαγωγίας, τη στιγμή που οι περισσότερες παραστάσεις δεν έχουν εισιτήριο πάνω από 10-12€ και φυσικά ένας απαραίτητος πυλώνας του πολιτισμού μας.

Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;

Το «Μη Χορέψεις» θα ανεβαίνει στο Bios.Tesla.Basement μέχρι τις 7/2. Στη συνέχεια θα ξεκινήσω πρόβες για το νέο μου εγχείρημα, το μεγαλύτερό μου μέχρι τώρα. Από τις αρχές Μαΐου, θα ανεβαίνει στον ειδικά διαμορφωμένο τεράστιο υπόγειο χώρο του Ιδρύματος «Μιχάλης Κακογιάννης» το αιρετικό μυθιστόρημα του Ντε Σαντ, «Φιλοσοφία στο Μπουντουάρ», ειδικά διασκευασμένο για το Ίδρυμα και θα έχω τη χαρά να το σκηνοθετώ.

Πληροφορίες παράστασης «Μη χορέψεις»
BIOS.TESLA Basement, Πειραιώς 84 / Τηλ 210 342 5335. Διάρκεια παραστάσεων: Έως και την Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2016 (Πέμπτη-Κυριακή) Ώρα έναρξης: 20:30 - Διάρκεια: 60’

Μαρία Πορτοκαλάκη
[email protected]