Η Ελένη Πετάση μας συστήνει τις «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» που ανεβαίνουν στη σκηνή του «Μικρού Παλλάς» και μας μεταφέρει τις εντυπώσεις της από μία... καλοχτισμένη παρωδία με τρελούς ρυθμούς.

Τις είδαμε να περιφέρονται πανικόβλητες στους δρόμους της Μαδρίτης στην ταινία του Πέδρο Αλμοδοβάρ. «Oι γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» (1988) έκαναν στη συνέχεια τον γύρο του κόσμου καθιερώνοντας τον σκηνοθέτη τους στο κινηματογραφικό στερέωμα και εισάγοντας το κοινό στο πολυαγαπημένο του θηλυκό σύμπαν.

Στη θεατρική τους μορφή (και συγκεκριμένα στο αμφιλεγόμενο μιούζικαλ των Τζέφρι Λέιν και Ντέβιντ Γιάζμπεκ) αυτές οι ταλαιπωρημένες από τα δεινά του έρωτα υπάρξεις σκαρφάλωσαν πριν δύο χρόνια στο Browday. Τώρα, εξελληνισμένες, δίχως πολλές μουσικές ακροβασίες και με ενισχυμένη μεσογειακή ιδιοσυγκρασία, αλλά διατηρώντας ακμαία την σουρεαλιστική τους φλέβα, δρασκελίζουν τη σκηνή του «Μικρού Παλλάς» σκορπίζοντας ευφορία με τις ατελέσφορες περιπέτειές τους.

Η Πέπα, η Λουτσία, η Καντέλα, η Μαρίζα, η Σοφία και η Πωλίνα επιβεβαιώνουν την άποψη του δημιουργού τους: «Ο κόσμος είναι ένα τέλειο μέρος εκτός από το ότι οι άντρες απατούν και εγκαταλείπουν τις γυναίκες τους». Στην προκειμένη περίπτωση το μήλον της έριδος είναι ο αλλαζών γόης Ιβαν (Αντώνης Φραγκάκης) που όχι μόνο έχει εγκαταλείψει την υστερική του σύζυγο, η οποία αλαφιασμένη τον καταδιώκει επί δώδεκα χρόνια (η Αριέττα Μουτούση βρίσκει τον σφυγμό της ηρωίδας στον μονόλογο του δικαστηρίου), αλλά και την ευάλωτη ερωμένη του (σε ώριμη στιγμή η Σμαράγδα Καρύδη) για μια νεότερη (Ντορέττα Παπαδημητρίου), όπως συμβαίνει συνήθως.

Στο αλλοπρόσαλλο παιχνίδι των σχέσεων, όπου η παντελής έλλειψη επικοινωνίας σφραγίζεται ανεξίτηλα, συμμετέχουν ένας εξίσου «σαλταρισμένος» ταξιτζής (υπερβολικός ο Βαγγέλης Χατζηνικολάου), μια θρησκόληπτη γυναίκα (με το γνωστό της μπρίο η Νεφέλη Ορφανού), ένας δειλός νεαρός (Κίμων Φιορέτος) και η νευρωτική αρραβωνιαστικιά του (Μαρία Κωνσταντάκη).

Πιο πολύ απ' όλους, όμως, έχει εισχωρήσει στο αλμοδοβαρικό κλίμα η έξοχη Βίκυ Σταυροπούλου που φλέγεται από ενέργεια και σμίγει ταχυδακτυλουργικά τα κωμικοτραγικά στοιχεία του ρόλου της . Ερμηνεύοντας την φευγάτη Καντέλλα - ένα μοντέλο για παχύσαρκες που ερωτεύεται παράφορα έναν τρομοκράτη - λικνίζεται με αισθησιακή άνεση πάνω στα αιχμηρά τακούνια της, χορεύει αφηνιασμένα, ακκίζεται και καταποντίζεται ταυτόχρονα.

O Γιάννης Κακλέας.

Μπορεί η παράσταση του Γιάννη Κακλέα να μη κατακτά την οξύτητα της σάτιρας του Ισπανού σκηνοθέτη, καθώς η διασκευή του Θοδωρή Πετρόπουλου νοθεύει το λαμπερό μαύρο χιούμορ του πρωτότυπου με αιχμές επιθεωρησιακής υφής, μας παραδίδει, ωστόσο, μια καλοχτισμένη παρωδία που ακολουθώντας το πνεύμα της ταινίας δανείζεται από το θέατρο του βουλεβάρτου τη χρήση συνεχών ανατροπών και εκπλήξεων.

Η εύστοχη κινηματογραφική γραφή, οι καταιγιστικοί ρυθμοί εκτελεσμένοι στην εντέλεια, η διόγκωση των χαρακτήρων, η αίσθηση του επιτηδευμένου κιτς, στην οποία πολλά έχουν συνεισφέρει η Ειρήνη Τσακίρη και η Σοφία Νικολαΐδη με τα εκκεντρικά, πολύχρωμα κοστούμια τους και ο Μανώλης Παντελιδάκης με τα πληθωρικά σκηνικά του (ακόμα και ένα παρδαλό ταξί εισβάλλει στη σκηνή), συνθέτουν έναν αλλόκοτο αλλά και παράλογα αληθοφανή κόσμο.

Συντελεστές: Κωμωδία βασισμένη στη ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ. Σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας. Κείμενο: Τζέφρεϊ Λέιν. Ερμηνεύουν: Σμ. Καρύδη, Β. Σταυροπούλου, Αρ. Μουτούση, Αντ. Φραγκάκης, Ν. Ορφανού, Ντ. Παπαδημητρίου, Μ Κωνσταντάκη, Κ. Φιορέτος. Μετάφρ.: Θ. Πετρόπουλος. Σκην.: Μ. Παντελιδάκης.

ΕΛΕΝΗ ΠΕΤΑΣΗ [email protected]