ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ κανείς να αποδώσει καλύτερα φόρο τιμής στον Λευτέρη Βογιατζή από το ανέβασμα της αριστουργηματικής όπερας του Χέντελ «Αλτσίνα». Όχι μόνο γιατί αγαπούσε ιδιαίτερα την μπαρόκ μουσική ο εξαιρετικός αυτός σκηνοθέτης που πέταξε μακριά μας πολύ νωρίς, αλλά και γιατί η παρουσίαση της όπερας από την ομάδα Λυρικού Θεάτρου Ραφή σε μουσική διεύθυνση του τσεμπαλίστα Μιχάλη Παπαπέτρου και σκηνοθεσία Θέμελη Γλυνάτση (επιμελήθηκε και τον σκηνικό χώρο) ήταν μαγική.

Σε μαγικά παλάτια, εξάλλου, εξελίσσεται και η ιστορία της Αλτσίνα που πίσω από την ψευδαισθησιακή λάμψη τους κρύβεται η πιο άγρια, αδυσώπητη πραγματικότητα. Σ’ αυτό το παραμύθι έρωτα και μεταμορφώσεων, με αναφορές στον μύθο της ομηρικής Κίρκης, η φαινομενική ελαφράδα και το χιούμορ συνυπάρχουν με τη μελωδική πυκνότητα εσωτερικών λυγμών.

Ο Χέντελ ολοκλήρωσε την «Αλτσίνα» τον Απρίλιο του 1753, οκτώ μέρες πριν από την πρεμιέρα της. Δεν είναι γνωστό σε ποιον ανήκει το λιμπρέτο, πέρα από το γεγονός ότι αποτελεί αναπροσαρμογή του ποιητικού κειμένου του Κάρλο Μπρόσκι «Το νησί της Αλτσίνα» και βασίζεται στην έκτη και έβδομη Ωδή του επικού ποιήματος «Μαινόμενος Ορλάνδος» του Λουντοβίκο Αριόστο.

Πρόκειται για την ιστορία της ομώνυμης μάγισσας που παρασέρνει ταλαιπωρημένους ναυαγούς και επίδοξους εραστές στο νησί της και τους μεταμορφώνει σε βράχους, ζώα, ρυάκια, δέντρα κ.ά. Ώσπου σαγηνεύει, αλλά και σαγηνεύεται από έναν θαλασσοπόρο θνητό, τον Ρουτζέρο. Για να βρεθεί στο τέλος μόνη, εγκαταλελειμμένη και με κατεστραμμένες τις μαγικές της δυνάμεις, μαζί με την αδελφή της Μοργκάνα που επέλεξε -δυστυχώς- για αντικείμενο του πόθου της τη μεταμφιεσμένη σε άντρα γυναίκα του ναυαγού.

Η φορμαλιστική σκηνοθετική γραμμή του Θέμελη Γλυνάτση, με τις άπειρες ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες, τις κινησιολογικές ιδιαιτερότητες (σύμβουλος κίνησης Κατερίνα Σπυροπούλου) και τις εμπνευσμένες παράλληλες δράσεις (στις οποίες πρωτοστατούσαν οι λυρικοί καλλιτέχνες, αλλά και εθελοντές ηθοποιοί που ενσάρκωναν τους πρώην εραστές της Αλτσίνα), παρότι πολύ απαιτητική, είχε θαυμάσιο αποτέλεσμα.

Στην τρίωρη σχεδόν παράσταση, πέρα από το εκλεκτό μπαρόκ μουσικό σύνολο, ξεχώρισαν με την αμεσότητα και -φυσικά- με την έξοχη φωνή τους η σοπράνο Σωτηρία Γιαννούδη (Αλτσίνα) και η σοπράνο Λητώ Μεσσήνη (Μοργκάνα). Σημαντικές αποδόσεις είχαν και η μετζο-σοπράνο Αθηνά Καστρινάκη (Μπρανταμάντε), η Αναστασία Κότσαλη (Ρουτζέρο), η σοπράνο Μαριλένα Χρυσοχοΐδη (Ομπέρτο), ο τενόρος Γιάννης Φίλης (Ορόντε) και ο βαρύτονος Σωτήρης Τριάντης (Μελίσσο).

Ευφάνταστα τα κοστούμια της Αλεξίας Θεοδωράκη και ατμοσφαιρικοί οι φωτισμοί της Στέλλας Κάλτσου.

ΕΛΕΝΗ ΠΕΤΑΣΗ / [email protected]