Η Χρηστίνα Γαρμπή, η Ελεάνα Καυκαλά και η Μαρία Προϊστάκη μας μιλούν για την παράσταση «Young Lear», η οποία θα παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ Αθηνών σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη.

2016. Σε ένα νοσοκομείο. Κάπου. Στον προθάλαμο της αίθουσας χειρουργικών επεμβάσεων, πέντε αδέρφια βρίσκονται σε κατάσταση αναμονής, καθώς ο πατέρας τους υποβάλλεται σε μια εξαιρετικά επικίνδυνη επέμβαση. Τα λεπτά περνούν. Ύστερα από πολλές στιγμές αμηχανίας, φόβου και σιωπηρής αγωνίας, ο πρώτος γιος παίρνει τον λόγο. Αναλαμβάνει τον ρόλο του πατερά. Τα λόγια του, είναι τα λόγια του Βασιλιά Ληρ - και ξεχειλίζουν αβίαστα από το στόμα του. Οι συνομιλητές του τον υποδέχονται διστακτικά. Γιατί κάποιος να θέλει τον ρόλο του πατέρα; Σταδιακά υποκύπτουν στο παιχνίδι του και τον ακολουθούν. Τον υπονομεύουν. Τον προκαλούν.

Ο «Young Lear» είναι μια ελεύθερη διασκευή της γνωστής ιστορίας του βασιλιά της Βρετάνης που μοιράζει την περιουσία του στις κόρες του που δεν τον αγαπούν, μα ξέρουν να κερδίζουν, και αποκληρώνει εκείνη που τον αγαπά, αλλά δεν ξέρει πώς να του το δείξει. Της γνωστής ιστορίας του βασιλιά που ξεγελάστηκε και εκδιώχτηκε από τα ίδια του τα παιδιά. Του βασιλιά που ξεμωράθηκε και έγινε τρωτός, που αποτρελάθηκε και έγινε σοφός.

Το να διασκευάζεις Σαίξπηρ είναι πάντα ένα δύσκολο εγχείρημα, η Ιόλη Ανδρεάδη έχει αποδείξει πάντως ότι ξέρει πως να διατηρεί τις ισορροπίες ανάμεσα στο κλασικό και το σύγχρονο. Ειδικότερα οι παραστάσεις της «Αρτώ/Βαν Γκογκ» και «Οικογένεια Τσέντσι» απέδειξαν ότι σέβονται τις βάσεις στις οποίες στηρίζονται, ενώ ταυτόχρονα δοκιμάζουν μια καινούρια και φρέσκια πρόταση, η οποία ξεχωρίζει τόσο ως προς το περιεχόμενό της αλλά και για την αισθητική της. Αν συνυπολογίσουμε σε αυτό και την εμπειρία της στη διεθνή πλατφόρμα σκηνοθετών «World Wide Lab», τότε γίνεται κατανοητό ότι η παρουσία της στο Φεστιβάλ Αθηνών μόνο τυχαία δεν είναι.

Θεωρούμε το «Young Lear» μια από τις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές νεανικής δημιουργίας του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών, συνεπώς εκτός από το ότι σας προτείνουμε την παράσταση, μιλήσαμε για αυτή με τα τρία κορίτσια της παράστασης, την Χρηστίνα Γαρμπή, την Ελεάνα Καυκαλά και την Μαρία Προϊστάκη. Τις ενδιαφέρουσες απαντήσεις τους στις ερωτήσεις μας μπορείτε να τις διαβάσετε παρακάτω.

Συμμετέχετε σε μια παράσταση που φέρνει τον «Βασιλιά Ληρ» στο σήμερα όχι για να τονίσει την τρέχουσα επικαιρότητα, αλλά για να γίνουν πιο κατανοητοί οι στόχοι και οι έννοιες του έργου. Ως ποιο βαθμό είναι σημαντική η επισήμανση ότι όσα εξελίσσονται στο νοσοκομείο λαμβάνουν χώρα σήμερα, εν έτει 2016;

Χρηστίνα Γαρμπή: Το κείμενο του Ληρ, όπως όλα τα σημαντικά κείμενα, έχει ένα δραματουργικό μέγεθος που αφήνει χώρο σε πολλές πιθανές αναγωγές στην εκάστοτε εποχή. Επομένως, το ότι ο σαιξπηρικός λόγος χρησιμοποιείται εν έτει 2016, στο πλαίσιο ενός παιχνιδιού, κάθε άλλο παρά ξενίζει. Οι πυρήνες των ανθρώπινων σχέσεων δυστυχώς ή ευτυχώς μένουν αναλλοίωτοι, έτσι το έργο αυτό του Σαίξπηρ μοιάζει να κουμπώνει τέλεια στο εδώ και τώρα των ηρώων που ενσαρκώνουμε. 

Ελεάνα Καυκαλά: Το ότι ο δραματικός χρόνος της παράστασης είναι το παρόν είναι μάλλον αυτό που κάνει τον Σαίξπηρ να «ακούγεται» με μια καθαρότητα στο έργο. Ο Ληρ μιας άλλης εποχής «εισβάλλει» στη δική μας για να εκφράσει αυτό που οι σύγχρονες λέξεις, ή πιο σωστά – αυτό που οι σύγχρονοι τρόποι για να λέγονται τα πράγματα  δεν μπορούν να εκφράσουν. Η σκληρότητα του παρόντος αθωώνεται από το σαιξπηρικό κείμενο, γιατί κάνει τους ήρωες που βρίσκονται μέσα σε μια αίθουσα αναμονής του 2016 να φαίνονται μεγάλοι  και διαχρονικοί, κάνει ακόμα και τις μικρότητές τους ως ανθρώπων του σήμερα να φαίνονται άξιες λόγου.

 Μαρία Προϊστάκη: Δεν ξέρω αν είναι σημαντικό αλλά κατά τη γνώμη μου είναι σίγουρα συγκινητικό να βλέπεις μια σύγχρονη οικογένεια να πραγματεύεται τα ίδια θέματα με αυτά που πραγματεύεται η οικογένεια του «Βασιλιά Ληρ». Σε κάνει να σκέφτεσαι ότι τα χρόνια της ιστορίας που περνούν αλλάζουν πολλά αλλά όχι τον ψυχισμό των ανθρώπων και σίγουρα όχι κάτι πολύ πυρηνικό στις σχέσεις τους. 

Από αριστερά προς δεξιά: Χρηστίνα Γαρμπή, Μαρία Προϊστάκη, Ελεάνα Καυκαλά

Χρηστίνα Γαρμπή: Τα δρώντα πρόσωπα επί σκηνής είναι ουσιαστικά τα αδέρφια που αναμένουν την έκβαση της εγχείρησης και ένας άγνωστος άντρας που τυχαίνει να βρίσκεται  στον ίδιο χώρο. Οι ρόλοι λοιπόν που έχουμε να ενσαρκώσουμε είναι αυτοί οι άνθρωποι που ζουν στο τώρα. Από εκεί και πέρα οι ρόλοι του σαιξπηρικού κειμένου χρησιμοποιούνται ως αγωγοί. Η δεύτερη κόρη για παράδειγμα χρησιμοποιεί τα λόγια της Ρέγκαν του σαιξπηρικού κειμένου, προκειμένου να πετύχει αυτά που θέλει εντός του παιχνιδιού και κατά προέκταση στην πραγματική ζωή. Η προσέγγιση των ρόλων μας λοιπόν έχει επικεντρωθεί κυρίως σε αυτούς τους σύγχρονους ήρωες, τί θέλουν επί σκηνής, πώς συμπεριφέρονται, πώς χειρίζονται αυτή την ιδιαίτερη συνθήκη του παιχνιδιού. Έτσι λοιπόν οι σαιξπηρικοί ήρωες δεν προσεγγίζονται ως ξεχωριστές υπάρξεις σε άλλο χωρόχρονο,αλλά ως τα καταφύγια αυτών των αδερφών. Χρησιμοποιώντας τα λόγια των σαιξπηρικών ηρώων, τα πέντε αδέρφια έχουν την "ασυλία" να εκφράσουν βαθύτερες προθέσεις και σκέψεις που υπό άλλες συνθήκες δε θα εξέφραζαν ποτέ.

Ελεάνα Καυκαλά: Το ενδιαφέρον σε αυτό το διπλό παιχνίδι είναι η μετάβαση από την κόρη του νοσοκομείου στην σαιξπηρική κόρη. Αυτό που προσπαθώ να προσεγγίσω περισσότερο είναι αυτή η μετάβαση, αυτό το σημείο τομής των δύο χαρακτήρων που γίνονται ένας: πώς γίνεται, για ποιο λόγο, γιατί δεν θα μπορούσε να μην συμβεί, πώς αλληλεπιδρά με το «διπλό» των άλλων χαρακτήρων. Υποψιάζομαι ότι η ουσία των ρόλων βρίσκεται κάπου εκεί.

Μαρία Προϊστάκη: Με αγάπη και μελέτη! Είναι αλήθεια ότι υπό μία έννοια υπάρχουν δύο επίπεδα στην πλοκή αλλά σε σχέση με τους ρόλους μόνο οι πρώτοι υπάρχουν .Οι κόρες δηλαδή στην αίθουσα αναμονής του νοσοκομείου οι οποίες παίζουν το παιχνίδι του «Βασιλιά Ληρ» . Σε σχέση με τους σαιξπηρικούς ήρωες ευτυχώς ή δυστυχώς ποτέ δεν υπήρξαν ή τουλάχιστον έτσι ξέρουμε! Μόνο οι ηθοποιοί υπάρχουν που ζουν και αναπνέουν μια δεδομένη στιγμή , πάνω στη σκηνή αρθρώνοντας λέξεις που κάποιος άλλος φαντάστηκε. Στην προκειμένη περίπτωση οι «ηθοποιοί» είναι αυτές οι κόρες , οπότε μιλώντας από τη δική τους οπτική γωνία, μόνο αυτές «υπάρχουν»!

Είναι τυχαίο ότι το «παιχνίδι» ξεκινά όταν είναι ορατή η απώλεια του πατέρα; Πόσο αλλάζουμε μπροστά στο φάσμα της απώλειας του πατέρα ή της μητέρας μας;

Χρηστίνα Γαρμπή: Το ότι αυτό το παράδοξο παιχνίδι ξεκινά κατά τη διάρκεια μιας πολύωρης αναμονής στο νοσοκομείο, όπου η απώλεια του πατέρα είναι πολύ πιθανή, κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι. Όταν πλησιάζει το οποιοδήποτε τέλος οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από "εκκαθαρίσεις". Εν προκειμένω, πρόκειται για την "εκκαθάριση" στις σχέσεις μεταξύ πέντε αδερφών, πέντε ανθρώπων με κοινή αφετηρία αλλά τελείως διαφορετικούς προορισμούς. Το κάθε παιδί μοιάζει να συσχετίζει το πόσο κατά τη γνώμη του το αγαπούσε ο πατέρας με την ίδια την  αξία του ως άνθρωπος. Και εδώ ξεκινά η μάχη μεταξύ αυτών των ανθρώπων. Είναι η ευκαιρία τους, σ'αυτές τις τελευταίες ίσως ώρες του πατέρα, να επαναπροσδιορίσουν τις θέσεις τους μέσα στην οικογένεια και κατά προέκταση έξω από αυτή.

Ανεξαρτήτως της καλής ή κακής σχέσης που έχουμε με τους γονείς μας, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι έστω και με την πιθανότητα απώλειάς τους νιώθουμε, συνειδητά ή ασυνείδητα γυμνοί και απροστάτευτοι. Σε αυτή τη στιγμή κόβεται ο πραγματικός ομφάλιος λώρος και αυτό δε μπορεί παρά να είναι σοκαριστικό. Είναι σαν ένας μικρός θάνατος του ίδιου μας του εαυτού. Ποτέ ξανά δε θα μαστε οι ίδιοι.

Ελεάνα Καυκαλά: Η πιθανότητα της απώλειας του γονιού φέρνει στο προσκήνιο το ακραίο που, στην περίπτωσή μας είναι ένα «παιχνίδι» που στήνεται σε ένα νοσοκομείο. Η ακρότητα δεν προκύπτει μόνο από την ένταση του κινδύνου μιας συναισθηματικής απώλειας. Η απώλεια του γονιού είναι κάτι πολύ παραπάνω. Είναι ο κίνδυνος της απώλειας της μνήμης μας, της παιδικότητάς μας, της «ιστορικότητάς» μας ως άνθρωποι. Γινόμαστε ξαφνικά οι μεγαλύτεροι της γραμμής του αίματός μας, αυτοί που πλέον αναλαμβάνουμε εξ ολοκλήρου την ευθύνη του εαυτού μας. Ενηλικιωνόμαστε. Ίσως ακόμα να χάνουμε και την δυνατότητα να αναμετρηθούμε με τον προπάτορά μας, να του πούμε όσα του έχουμε φυλαγμένα ή το πόσο τον αγαπάμε. Όλα αυτά είναι συντριπτικά.

Μαρία Προϊστάκη: Όχι, η συγκυρία στην οποία ξεκινά το παιχνίδι δεν είναι τυχαία . Ο θάνατος από μόνος του όποιον κι αν αφορά μας φέρνει αντιμέτωπους με τη μοίρα που θ' ακολουθήσει και για εμάς. Το τί σημαίνει αυτό δεν νομίζω ότι αρθρώνεται σε λέξεις εκτός κι αν είσαι ποιητής. Τώρα , όταν αυτός ο θάνατος αφορά τους γονείς μας -  αν και αναρμόδια να απαντήσω -  θα πω οτι σίγουρα αλλάζει άρδην τους ανθρώπους αλλά όχι προς την ίδια κατεύθυνση απαραίτητα . Άλλοι "ενηλικιώνονται" , άλλοι έρχονται πιο κοντά στον εαυτό τους και στους κοντινούς τους , άλλοι παλι "αντιδρούν" και με το πρόσχημα «τώρα πια δεν έχω ν' αποδείξω τίποτα σε κανέναν»  ακολουθούν πιο νοσηρά μονοπάτια. Πάντως νομίζω ότι όλοι έχουν κάτι κοινό:  Xωρίζουν τη ζωή τους πια σε δύο εποχές:  προ και μετά της απώλειας. 

Η Χρηστίνα Γαρμπή

Χρηστίνα Γαρμπή: Αν πραγματικά μπορούσαμε να ξεφύγουμε από τέτοιου είδους στερεότυπα, δε θα τα ανακυκλώναμε κιόλας. Η ανθρώπινη ιστορία μας δείχνει το αντίθετο. Όταν ζούμε τα πράγματα από μέσα δε βλέπουμε καθαρά, γιατί υπάρχει εμπλοκή. Το παιδί μέσα μας που ζητά ασφάλεια και επιβεβαίωση από τους οικείους του, νομίζω ότι δεν ξεφτίζει ποτέ. Ούτε καν όταν αποκτάμε δικά μας παιδιά και γινόμαστε εμείς οι πρόγονοι κάποιων άλλων. Και αυτό είναι,κατά τη γνώμη μου, η ομορφιά και η ασχήμια μας μαζί.

Ελεάνα Καυκαλά: Δεν ανατρέπεις το παρελθόν σου με το να το αρνείσαι. Είμαστε η καταγωγή μας και η ιστορία μας και αυτό δεν σημαίνει ότι πρόκειται να επαναλάβουμε τα μοιραία λάθη των προγόνων μας. Ζούμε άλλωστε σε μια εποχή που η ασφάλεια του να πατάς στα ίχνη των προηγούμενων έχει χαθεί και υπάρχει η ανάγκη να περπατήσουμε σε απάτητα χώματα. Έχει όμως νόημα να βλέπεις πού περπάτησαν οι προηγούμενοι. Είτε γιατί μπορεί να χρειαστεί να ξαναπεράσεις από εκεί είτε για να κόψεις δρόμο.

Μαρία Προϊστάκη: Αυτά τα αρχέτυπα των προγόνων μας είτε είναι οι γονείς μας είτε οι ιστορικοί πρόγονοι μας είναι η αλυσίδα που μας δένει με το παρελθόν μας , η βάση μας. Δεν πιστεύω ότι πρέπει απαραίτητα να «ξεφύγουμε» από αυτά. Πρέπει να κρατήσουμε ό,τι μας διδάσκει και μας κάνει καλύτερους και να αφήσουμε ό,τι μας «βαραίνει» δυσανάλογα σε σημείο να μας εμποδίζει να δημιουργήσουμε το δικό μας κρίκο για τη συνέχεια της αλυσίδας. Αν είναι εύκολο αυτό;  Όχι δεν είναι αλλά ο Άνθρωπος δεν έχει σταματήσει να μας εκπλήσσει και εγώ είμαι φύσει αισιόδοξη για το μέλλον του.

Μια ματιά στις δυναμικές σχέσεις που αναπτύσσονται μέσα σε μια οικογένεια μπορεί να μας δώσει μια ιδέα ή και να επεξηγήσει τον τρόπο που λειτουργεί μια ολόκληρη κοινωνία;

Χρηστίνα Γαρμπή: Ναι, δεδομένου ότι η οικογένεια ως μόρφωμα είναι μια κοινωνία σε μικροκλίμακα. Σχέσεις εξουσιαστικές, σύγκρουση συμφερόντων, μοντέλα συμπεριφορών, συστήματα οργάνωσης που πετυχαίνουν ή αποτυγχάνουν, όλα αυτά που δομούν μια κοινωνία και την προσδιορίζουν, υπάρχουν και στον μικρόκοσμο της οικογένειας. Βέβαια αυτό δε σημαίνει ότι εξηγώντας το πώς λειτουργεί μια οικογένεια ή μια κοινωνία την κάνεις και απαραίτητα καλύτερη. Οι οικογένειες και οι κοινωνίες απαρτίζονται από μονάδες και ο τρόπος που αυτοί οι μεμονωμένοι άνθρωποι σκέφτονται και πράττουν είναι αυτό που τις κάνει καλύτερες ή τις εκφυλίζει.

Ελεάνα Καυκαλά: Σίγουρα είναι έτσι. Κυρίως σε ό,τι αφορά την αναπαραγωγή σχέσεων εξουσίας ή στην επιβολή προτύπων τύπου «τι πρέπει να γίνω στη ζωή μου, πώς πρέπει να υπάρξω, πόσα λεφτά πρέπει να βγάζω, πώς θα φτιάξω το δικό μου success story, πώς θα είμαι καλός γιός/ κόρη». Η παραβολή του ασώτου υιού ΔΕΝ είναι μια παραβολή βασικά για την οικογένεια.

Μαρία Προϊστάκη: Το κλισέ ότι η οικογένεια είναι η μικρογραφία της κοινωνίας είναι αλήθεια και η οικογένεια του έργου μας είναι παθογενής αλλά όχι περισσότερο από μία συνηθισμένη οικογένεια εκεί έξω. Η διαφορά είναι ότι στη δική μας περίπτωση μέσα στη συνθήκη του πιθανού θανάτου του πατέρα όπου όλοι και όλα είναι τεταμένα τα αδέρφια παίζουν ένα παιχνίδι που καταλήγει να τους φέρει εν τέλει σε μια πιο υγιή κατάσταση και όταν λέω πιο υγιή δεν εννοώ απαραίτητα ότι τα βρίσκουν μεταξύ τους αλλά ότι ίσως καταλήγουν να επικοινωνήσουν με μεγαλύτερη ειλικρίνεια.

Η Ελεάνα Καυκαλά

Χρηστίνα Γαρμπή: Ναι το πιστεύω και μακάρι να μη σταματήσουμε ποτέ να έχουμε πίστη στη δύναμη και τη χρησιμότητα της τέχνης, όσο και αν η κρατούσα νοοτροπία προσπαθεί να μας πείσει για το αντίθετο. Μερικές φορές η τέχνη ασκεί πάνω μας μια τέτοια ανεξήγητα δυνατή επίδραση που μας αλλάζει ριζικά. Αυτό δεν είναι απαραίτητα αντιληπτό την ίδια τη στιγμή που συμβαίνει. Πολλές φορές λειτουργεί απλά ως ένας σπόρος που μεγαλώνει συνειδητά ή ασυνείδητα μέσα μας. Η τέχνη μαλακώνει τους ανθρώπους,  τους φέρνει πιο κοντά στον πυρήνα τους, σε αυτό που πραγματικά τους αποτελεί και κάνει να ξεθωριάσουν για λίγο όλα τα περιττά στρώματα που μας βρωμίζουν την σκέψη και την πράξη κάθε μέρα.

Ελεάνα Καυκαλά: Πολλές φορές οι άνθρωποι αναζητούμε μια διαμεσολάβηση για να μπορέσουμε να υπάρξουμε μαζί με άλλους. Γι’ αυτό το σκοπό υιοθετούμε κοινωνικές συμπεριφορές. Ντυνόμαστε κάτι ή κάποιον άλλο γιατί φοβόμαστε ότι αυτό που είμαστε δεν θα αρέσει ή θα αναχαιτίσει την επικοινωνία μας με τον άλλο. Η τέχνη έχει το άλλο: παρόλο που έχει τη διαμεσολάβηση σαν φορέα του νοήματος και της επικοινωνίας – τον πίνακα ζωγραφικής, τη μελωδία, την θεατρική παράσταση, το κοστούμι- είναι αυτή η ίδια η διαμεσολάβηση που καταργεί τον εαυτό της. Η αλήθεια του ποιοι είμαστε βγαίνει ξαφνικά εκκωφαντικά προς τα έξω. Όλα γίνονται, με κάποιο περίεργο τρόπο, πιο διαυγή. Αρκεί να είμαστε ανοιχτοί στο να μας συμβεί. Και κάπου εκεί έρχεται και η συνάντηση με τον άλλο.

Μαρία Προϊστάκη: Νομίζω ότι δύο τέτοιοι άνθρωποι θα μπορούσαν ίσως να επικοινωνήσουν αν βίωναν από κοινού ένα δυνατό συναίσθημα. Αυτό θα μπορούσε θα συμβεί αν βρίσκονταν και οι δύο σ' ένα τρομοκρατικό χτύπημα ή σ' ένα πλοίο που βουλιάζει ή μπροστά σ' ένα θαύμα . Η τέχνη -και αυτό είναι θαυμάσιο - είναι ικανή να προκαλέσει τόσο δυνατά συναισθήματα στους ανθρώπους μέσα από τη μαγική λέξη «ταύτιση» και ως εκ τούτου έχει μεγάλες πιθανότητες να τους φέρει και σε επικοινωνία μεταξύ τους.

Ως νέοι άνθρωποι, πώς νιώθετε που συμμετέχετε στο Φεστιβάλ Αθηνών; Πόσο σημαντική πιστεύετε πως είναι η ελληνική πλευρά του, δίνοντας την ευκαιρία σε νέους δημιουργούς της χώρας μας να καταθέσουν τις ιδέες τους;

Χρηστίνα Γαρμπή: Είναι μεγάλη η χαρά όταν δίνεται η ευκαιρία σε νέους ανθρώπους να δημιουργήσουν εντός κάποιων καλλιτεχνικών θεσμών που μπορούν να τους εξασφαλίσουν προστατευμένες συνθήκες. Υπάρχει μια πρακτική στη χώρα μας που θέλει τους νέους καλλιτέχνες να δουλεύουν απλήρωτοι, εν είδει χόμπι. Αυτό είναι πραγματικά ντροπιαστικό. Νομίζω ότι ένας από τους ρόλους του Φεστιβάλ Αθηνών είναι η καλλιτεχνική ζύμωση και η αναμόχλευση του καλλιτεχνικού δυναμικού της χώρας μας. Είμαι πολύ αισιόδοξη που φέτος δόθηκε η ευκαιρία σε αρκετούς νέους ανθρώπους  να δείξουν τη δουλειά τους στο Φεστιβάλ Αθηνών.

Ελεάνα Καυκαλά: Μακάρι να ήταν περισσότερες οι αφορμές που οι νέοι δημιουργοί θα είχαν την δυνατότητα να επικοινωνήσουν τις ιδέες τους. Και ας είναι το Φεστιβάλ Αθηνών μία από τις πολλές δεξαμενές νέων ιδεών.

Μαρία Προϊστάκη: Νιώθω ότι είμαι στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή. Οι νέοι δημιουργοί αυτής της χώρας - το βλέπω γύρω μου και το ξέρω με βεβαιότητα- όσο δυσκολεύουν οι συνθήκες  τόσο αντιστέκονται στη λογική και ονειρεύονται με τρέλα και δουλεύουν ακούραστα με απίστευτη όρεξη. Αξίζουν επιβράβευση και ειδικά σε αυτή την ιστορική συγκυρία αξίζουν χώρο για να μπορέσουν να προσφέρουν αυτοί που «ξέρουν»  πολιτισμό κόντρα στην αποκτήνωση . Η ύπαρξη του Φεστιβάλ Αθηνών και η εμπιστοσύνη του στους νέους καλλιτέχνες είναι σίγουρα αξιέπαινη.

Η Μαρία Προϊστάκη

Σύλληψη - Σκηνοθεσία - Μετάφραση - Κίνηση: Ιόλη Ανδρεάδη. Ελεύθερη Διασκευή: Ιόλη Ανδρεάδη & Άρης Ασπρούλης. Σκηνογραφία - Κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα. Ηχοτοπίο: Γιάννης Χριστοφίδης. Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα. Βοηθός Φωτισμών: Μαριάντζελα Σεφεριάν. Κατασκευές: Περικλής Πραβήτας & Βικτώρια Νταρίλα.

Ερμηνεύουν (αλφαβητικά): Χρηστίνα Γαρμπή, Ελεάνα Καυκαλά, Θύμιος Κούκιος, Μαρία Προϊστάκη, Νεκτάριος Σμυρνάκης, Μιλτιάδης Φιορέντζης.

Πληροφορίες: «Young Lear» της Ιόλης Ανδρεάδη, στις 17 και 18 Ιουλίου στην Πειραιώς 260 (Κτήριο Ε). Ώρα έναρξης: 21:00. Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ, 5 ευρώ (φοιτητικό, άνεργοι, Α.μεΑ.)

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΣΧΟΣ / [email protected]