Ο ηθοποιός Αντώνης Αντωνόπουλος μας μιλά για την παράσταση «Περιμένοντας τον GODOT».

Μετά την επιτυχία των Αδερφών Καραμάζοφ στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, η Νατάσα Τριανταφύλλη επιστρέφει στο Αίθριο του Μουσείο Μπενάκη με το αριστούργημα της παγκόσμιας δραματουργίας «Περιμένοντας τον GODOT», του Σάμουελ Μπέκετ - στον ίδιο χώρο όπου παρουσίασε για πρώτη φορά την «Αντιγόνη» στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών το 2013. Έχοντας στο πλευρό της τους ηθοποιούς Λάζαρο Γεωργακόπουλο, Δημήτρη Μπίτο, Αντώνη Αντωνόπουλο και Αινεία Τσαμάτη, τη Μόνικα στη σύνθεση του μουσικού τοπίου, τη Λένα Παπαληγούρα στη φωνή του νεαρού αγοριού και προσκαλώντας για δεύτερη φορά τον σταθερό συνεργάτη του Bob Wilson, Scott Bolman, να αναλάβει τους φωτισμούς της παράστασης, η νεαρή σκηνοθέτις επιλέγει το Αίθριο της οδού Πειραιώς, ως ιδανικό τόπο για να αναπτυχθεί αυτός ο «μη-κόσμος» όπως περιγράφεται από τον συγγραφέα, αλλά και για να κλείσει μια άτυπη τριλογία γύρω από το «απόκοσμο» και το «κοσμικό», ανάμεσα στους Σοφοκλή, Ντοστογιέφσκι και Μπέκετ.

Το θεατρικό καλοκαίρι περιορίζεται συνήθως ανάμεσα στην Πειραιώς 260 και την Επίδαυρο, πάντα εμφανίζονται ωστόσο ενδιαφέρουσες επιλογές μακριά από τη σκέπη του Φεστιβάλ Αθηνών. Μια τέτοια περίπτωση στην οποία αξίζει να σταθούμε είναι λοιπόν το «Περιμένοντας τον GODOT» της Νατάσας Τριανταφύλλη. Πρόκειται για μια παράσταση με ξεκάθαρη σκηνοθετική άποψη, η οποία εκμεταλλεύεται τον πολύ όμορφο χώρο και αναπτύσσει περαιτέρω το όραμα της δημιουργού της σε σχέση πάντα με τις προηγούμενες δουλειές της. Έχουμε να κάνουμε με ένα από τα πιο συμβολικά έργα του Μπέκετ, αλλά η σκηνοθετική ματιά της Τριανταφύλλη καθιστά κατανοητά τα νοήματά του χωρίς να τα υποβαθμίζει.

Μιλήσαμε για την παράσταση με τον Αντώνη Αντωνόπουλο, τον οποίο συναντάμε στο ρόλο του Πότσο, ο οποίος μας απάντησε μεταξύ άλλων στο ερώτημα αν είναι καλύτερο που δεν εμφανίζεται ποτέ ο Godot. Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω.

Πώς αντιλαμβάνεστε εσείς τη σύνδεση του Μπέκετ με τον Σοφοκλή και τον Ντοστογιέφσκι που επιχειρεί η Νατάσα Τριανταφύλλη; Με ποιον τρόπο το «Περιμένοντας τον GODOT» συμβαδίζει με το «απόκοσμο» και το «κοσμικό»;

Κάτι που ίσως συνδέει τους μεγάλους συγγραφείς μεταξύ τους είναι η κατανόηση και η τρυφερότητα που έχουν για τον άνθρωπο. Και οι τρείς συγγραφείς αναμετριούνται με την Πίστη και τον Άνθρωπο. Στο «Περιμένοντας τον GODOT» βλέπουμε τον Βλαντιμίρ και τον Εστραγκόν να επιμένουν στην εκπλήρωση της επιθυμίας τους, να συναντήσουν τον Godot. Φαίνεται ότι ο μόνος λόγος ύπαρξής τους είναι αυτή η συνάντηση. Θα συνεχίσουν να περιμένουν γιατί πιστεύουν σε αυτόν. Θα υπομείνουν την πλήξη, την αγωνία, την απελπισία μόνο για αυτή τη συνάντηση. Δύο άνθρωποι μπροστά σε κάτι που θεωρούν ανώτερο και υπεράνω αυτών.

Patroklos Skafidas

Υπάρχει η εντύπωση ότι ο Μπέκετ είναι ένας σκοτεινός και στριφνός συγγραφέας. Ίσως έχει αντιμετωπιστεί έτσι. Για μένα τα έργα του δεν είναι δύσκολα. Μπορεί να τα ονομάσουμε ελλειπτικά αλλά όχι δύσκαμπτα. Είναι βαθιά ανθρώπινα. Ίσως γι’ αυτό και σκοτεινά. Αλλά ταυτόχρονα πολύ αστεία. Το «Περιμένοντας τον GODOT» έχει σαφής αναφορές στις βουβές κωμωδίες του ’30 και του ΄40. Ο τρόπος που κινούνται και μιλάνε οι ήρωες θυμίζουν στιγμές από τον «Χοντρό και Λιγνό». Ταυτόχρονα το κείμενο καταφέρνει να είναι βαθιά φιλοσοφικό. Όσον αφορά τη δική μας προσπάθεια προσέγγισής του έχουμε εστιάσει στην κωμική και ταυτόχρονα τραγική του φύση. Στην έννοια της συμβίωσης.  Μεγάλο ρόλο παίζει και ότι η παράσταση θα παιχτεί σε ανοιχτό χώρο. Στο αίθριο του Μουσείου Μπενάκη, ένας πολύ ισχυρός χώρος, η αναμονή για τον Godot ισχυροποιείται. Η έξοδος μοιάζει πολύ εύκολη. Αλλά o Βλαντιμίρ και ο Εστραγκόν αποφασίζουν να μείνουν καθηλωμένοι στο ίδιο σημείο. Και να περιμένουν.

Τι πιστεύετε είναι αυτό που έχει κάνει αυτό το έργο τόσο δημοφιλές παρά την όποια δυσκολία του;

Η απλότητά του. Δύο άνθρωποι περιμένουν κάποιον και όσο περιμένουν βρίσκουν διάφορους τρόπους για να περάσει η ώρα. Κάνουν αστεία, φιλοσοφούν, πλήττουν. Είναι μια πολύ οικεία συνθήκη για όλους μας. Αλλά μέσα από αυτή την πολύ απλή συνθήκη ο Μπέκετ καταφέρνει να μιλήσει και για κάτι άλλο. Για τη μοναξιά του ανθρώπου και την ανάγκη του να πιστέψει σε κάτι. Ότι είμαστε ικανοί να αντέξουμε και να υπομείνουμε το οτιδήποτε αρκεί να ελπίζουμε σε μια σωτηρία. Όλος σχεδόν ο πολιτισμός μας έχει στηριχθεί σε αυτή την ιδέα. Την ανάγκη για σωτηρία.

Τελικά θα ήταν καλύτερο να έρθει ο Godot ή ίσως είναι καλύτερα που δεν εμφανίζεται ποτέ;

Οι άνθρωποι έχουμε την ανάγκη να πιστέψουμε κάπου. Σε μια ιδέα. Αυτό είναι που κινεί την ανθρωπότητα. Ίσως είναι καλύτερα που ο Godot δεν εμφανίζεται. Κρατιέται έτσι ζωντανή η ελπίδα.

Ποιοι είναι οι παραλληλισμοί του έργου με το σήμερα; Έχει να μας διδάξει κάτι;

Το έργο γράφτηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο όταν ο κόσμος είχε χωριστεί σε νικητές και ηττημένους και όλους να προσπαθούν να ξαναξεκινήσουν από την αρχή. Η Ευρώπη ήταν διαλυμένη, όπως και σήμερα. Πολύ πίστεψαν ότι ο πόλεμος ήταν μια δυσάρεστη παρένθεση και ότι η ζωή θα μπορέσει πάλι να είναι ηλιόλουστη και χωρίς έννοιες. Αλλά πώς μπορείς να συνεχίσεις όταν τα πάντα έχουν διαλυθεί; Έχουμε ανάγκη αυτή την εκούσια παραπλάνηση. Και τότε και σήμερα.

Patroklos Skafidas

Ίσως η κρίση σε υποχρεώνει να πάρεις αποφάσεις που παλιότερα μπορεί να ανέβαλες. Ο πολιτισμός στην Ελλάδα ποτέ δεν έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης από το κράτος, πόσω μάλλον αυτή την περίοδο που τον έχουν κατατάξει ως είδος πολυτελείας. Παίρνεις την απόφαση να παλέψεις και να προσπαθήσεις να είσαι δημιουργικός. Οι ευκαιρίες υπάρχουν αλλά η πάλη για τα αυτονόητα ίσως σε εξαντλεί πιο εύκολα. Αλλά ελπίζεις. Ίσως κάποτε κάτι αλλάξει. Και συνεχίζεις να αγωνίζεσαι.

Ταυτότητα Παράστασης

Μετάφραση: Έρι Κύργια. Σκηνοθεσία: Νατάσα Τριανταφύλλη. Μουσική: ΜΟΝΙΚΑ. Σκηνογραφία: Εύα Μανιδάκη. Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη. Φωτισμοί: Scott Bolman. Δραματολόγος: Δήμητρα Γκούγκλια. Βοηθός Σκηνοθέτη: Βασιλική Σουρή. Βοηθός  Σκηνογράφου: Φιλάνθη Μπουγάτσου.

Παίζουν:Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Δημήτρης Μπίτος, Αντώνης Αντωνόπουλος, Αινείας Τσαμάτης

“The Boy” voice over: Λένα Παπαληγούρα

Πληροφορίες: «Περιμένοντας τον GODOT» του Σάμουελ Μπέκετ από την Νατάσα Τριανταφύλλη, από Τρίτη έως Κυριακή στο Αίθριο του Μουσείου Μπενάκη, Πειραιώς 138. Ώρα έναρξης: 21:30. Λήξη παραστάσεων: 31 Ιουλίου. Τιμές εισιτηρίων: 50 ευρώ χορηγικό, επιλεγμένων θέσεων, 20 ευρώ κανονικό, 15ευρώ μειωμένο (φοιτητικό, ΑΜΕΑ, ανέργων, άνω των 65).

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΣΧΟΣ / [email protected]