Η παράσταση της Lola Arias, αν και θα μπορούσε να ήταν πιο «σφιχτή», διαθέτει κριτικό βλέμμα, ευθύτητα, επεξεργασμένο υλικό και πετυχαίνει τον στόχο της.

Μετά τον «Τυφλό ποιητή» («The Blind poet») της Needcompany μία ακόμη παράσταση-ντοκουμέντο στηρίζεται σε αφηγήσεις. Μόνο που το «Minefield» (Ναρκοπέδιο) της Lola Arias δεν έχει ηθοποιούς, αλλά χρησιμοποιεί πραγματικά πρόσωπα που αφηγούνται τις τραυματικές τους αναμνήσεις από τον πόλεμο των Φόκλαντς.

Βρετανοί και Άγγλοι βετεράνοι, που διασχίζουν τώρα τα πενήντα τους χρόνια, καλούνται να ανακαλέσουν τις εμπειρίες τους από αυτή την αιματηρή μάχη σώμα με σώμα που διήρκεσε 74 μόνο ημέρες (2 Απριλίου-14 Ιουνίου, 1982).

Και όχι μόνο.

Η Αργεντινή σκηνοθέτιδα, που εξειδικεύεται σ΄ αυτό το είδος θεάτρου, στοχεύει βαθύτερα. Ερευνώντας το ναρκοπέδιο της μνήμης που έχει αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια του στην ψυχή των ανθρώπων και δημιουργώντας τη συνθήκη για την επί σκηνής ειρηνική συνάντηση των πρώην εχθρών, θέτει το ερώτημα «προς τι οι πόλεμοι και το κατευθυνόμενο από την εξουσία μίσος».

Με έντονη ζωντανή μουσική - τραγούδια εκείνης της εποχής -όπως των Μπητλς-βιντεοπροβολές που υπενθυμίζουν τα γεγονότα, αλλά και την ειρωνική αναπαράσταση της «σιδηράς κυρίας» Μάργκαρετ Θάτσερ που υποκίνησε τις εχθροπραξίες, η παράσταση είναι εν τέλει ένα χειροπιαστό παράδειγμα των πολιτικών σκοπιμοτήτων που οδηγούν στον πόλεμο όχι μόνο εκείνης της εποχής αλλά όλων των εποχών.

Έχουμε, λοιπόν, μπροστά μας ιστορίες ανθρώπων που φλέρταραν με τον θάνατο, βίωσαν την ματαιότητα και επαναπροσδιόρισαν ακόμη και τον πατριωτισμό τους.

Πρόκειται για τον δάσκαλο σε άτομα με ειδικές ανάγκες Λού Αρμόρ, ο οποίος έγινε πρωτοσέλιδο όταν τον συνέλαβαν οι Αργεντίνοι, τον Ντέιβιντ Τζάκσον που αποκωδικοποιούσε μηνύματα και σήμερα εργάζεται σε ομάδα ψυχολογικής στήριξης και τον ειδικό φρουρό Σουκρίμ Ράι, πολεμιστή Γκούρκα του Νεπάλ και μέλος των βρετανικών ένοπλων δυνάμεων, ο οποίος χειρίζεται εξαιρετικά το μαχαίρι.

Από την άλλη μεριά, ο Αργεντίνος Ρουμπέν Οτέρο που επέζησε της καταβύθισης ενός καταδρομικού έχει τώρα δικό του μουσικό συγκρότημα, ο πρωταθλητής τρίαθλου Μαρσέλο Μπαγέχο ήταν σκοπευτής βομβαρδιστικού και μέχρι σήμερα θυμάται με φρίκη το κομματιασμένο κορμί συμπολεμιστή του, ενώ ο ποινικολόγος Γκαμπριέλ Σάγκαστούμ ομολογεί πως δεν ήθελε να σκοτώσει κανέναν.

Τι να πει κανείς για έναν άγριο πόλεμο που μοιάζει με τεράστια τραγική παγίδα: γιατί οι Αγγλοι θεωρούσουν δικά τους τα νησιά Φόκλαντς και οι Αργεντίνοι το ίδιο δίνοντάς τους την ονομασία Μαλβίνες. «Όσο για όσους επωμίστηκαν το βάρος της αντιδικίας, επωμίστηκαν επίσης τόσο τη μνήμη των νεκρών τους όσο και τις Ερινύες τους».

Η παράσταση της Lola Arias, αν και θα μπορούσε να ήταν πιο «σφιχτή», διαθέτει κριτικό βλέμμα, ευθύτητα, επεξεργασμένο υλικό και πετυχαίνει τον στόχο της.       

Ελένη Πετάση / [email protected]