Αν μπορέσει κανείς να αντέξει το πρώτο ημίωρο της παράστασης που κατακλύζεται από εξουθενωτικές κραυγές, ανεξάντλητες βωμολοχίες και υστερικές στιχομυθίες οι οποίες κροταλίζουν εκνευριστικά σαν γλώσσα φιδιού έτσι ώστε συχνά να μην τις καταλαβαίνεις, σπέρνοντας το χάος στη σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» του Εθνικού Θεάτρου και υπονομεύοντας τις προθέσεις του δημιουργού της, τότε το έργο του Γιάννη Οικονομίδη αρχίζει να αποκτά τη σημασία του.

Αυτή η εσκεμμένα αμετροεπή «εισαγωγή» στο «Στέλλα κοιμήσου» (μήπως άραγε η μικρότερη διάρκειά της δεν θα είχε το ίδιο αποτέλεσμα;), έχοντας ως άξονα τον λεκτικό οχετό που οδηγεί τους ηθοποιούς στα όριά τους, φιλοδοξεί να ακτινογραφήσει την κτηνώδη φύση μιας ακραίας, νεόπλουτης οικογένειας - καθρέφτισμα της σύγχρονης, ελληνικής κοινωνίας.

Κατ’ επέκταση το αστικό δράμα με αλληγορικές προεκτάσεις του Οικονομίδη (σε συνεργασία με τον Βαγγέλη Μουρίκη στη δραματουργία και με τη συμμετοχή των ηθοποιών στη δημιουργία του), αντλώντας την ιδέα του από τη «Στέλλα Βιολάντη» του Ξενόπουλου, προσγειώνεται στη λούμπεν καταγωγή των σημερινών, διεφθαρμένων μεγαλοαστών και στον τρόπο που διαφεντεύουν τη ζωή τους (μας).

Εδώ ο πατέρας-εξουσιαστής είναι μαφιόζος και το ξέπλυμα του σκοτεινού του παρελθόντος μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο μέσα από τον γάμο της κόρης του με τον γιο ενός υπουργού που θα ανοίξει και σ’ αυτόν τον δρόμο στην πολιτική. Τι κι αν εκείνη είναι ερωτευμένη με έναν σταρ της τηλεόρασης. Μπροστά στο συμφέρον τα συναισθήματα είναι πολυτέλεια. Σκληρό και κυνικό, το κείμενο (χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις) δεν διαθέτει έξοδο κινδύνου. Στοχεύει «να προκαλέσει σοκ στον θεατή...», όπως σημειώνεται στο πρόγραμμα της παράστασης. Σοκ, ωστόσο, δεν προκαλεί, καθώς πολλά από όσα διαδραματίζονται και λέγονται είναι πια κοινός τόπος.

Αν κάτι καθιστά την παράσταση ενδιαφέρουσα, δεν είναι βέβαια τα υψηλά ντεσιμπέλ της. Αφού κατακαθίσει ο αλαλαγμός, ακολουθούν ανατροπές, εμβόλιμο μαύρο χιούμορ, παρατεταμένες, ανακουφιστικές παύσεις μετά τις βίαιες εντάσεις και ένα αινιγματικό τέλος: Η Στέλλα δεν πεθαίνει, όπως στο έργο του Ξενόπουλου. Θα ενταχθεί άραγε στο ιεραρχικό σύστημα όπου μόνη αξία είναι η υποταγή; Ή θα επαναστατήσει;

Μέσα σε ένα ρεαλιστικό, άχρωμο σκηνικό, ο Στάθης Σταμουλακάκος ερμηνεύει με αυτοέλεγχο και αμεσότητα τον αβυσσαλέο γκάνγκστερ Γερακάρη που περνά αιφνιδιαστικά από την υποκρισία στην οδό του τρόμου.

Άνιση η Ιωάννα Κολλιοπούλου στον ρόλο της Στέλλας. Ο Γιάννης Νιάρρου, ως απροσάρμοστος γιος, μεταφέρει έντεχνα τον σαρκασμό του έργου. Η Έλλη Τρίγγου πλάθει πειστικά την υστερική, ανήθικη μικρή κόρη. Ο υπόλοιπος θίασος ακολουθεί ασθμαίνοντας τις οδηγίες του σκηνοθέτη.

ΕΛΕΝΗ ΠΕΤΑΣΗ - [email protected]