« ...Η άνοιξη, το καλοκαίρι, το καρπερό φθινόπωρο κι ο απειλητικός χειμώνας αλλάζουν μεταξύ τους τις συνηθισμένες τους στολές κι ο κόσμος τα ‘χει χάσει, δεν ξέρει πια τι είναι τι. Απόγονοι της δικής μας φαγωμάρας, της δικιάς μας διχόνοιας είναι όλες αυτές οι συμφορές. Εμείς είμαστε οι γονιοί και η καταγωγή τους...». «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» του Γουίλιαμ Σαίξπηρ.

Στην παράσταση του Σταμάτη Κραουνάκη με τίτλο «Όλοι ένα» η ύπαρξη έχει κατασκηνώσει βαθιά μέσα στα ανεπανάληπτα τραγούδια του αλλά και στα εμβόλιμα λογοτεχνικά αποσπάσματα του Σαίξπηρ, του Σεφέρη, του Λόρκα, του Χουρμούζη, του Ντάριο Φο. Κείμενα ποιητικά, που αγγίζουν τις πολιτικές κακοδαιμονίες της εποχής μας κι ας γράφτηκαν για άλλες εποχές.

Στην παράσταση του Κραουνάκη, ωστόσο, η υποδόρια ανησυχία εξανεμίζεται καθώς το συναίσθημα παίρνει τον πρώτο λόγο. Ο ίδιος ερμηνεύει με απεριόριστο πάθος παλιές και νεότερες επιτυχίες του

-τριών γενεών επιλογές, όπως επισημαίνει- ξεβράζοντας από τα σπλάχνα του κοινού τον έρωτα και την αγάπη, τον πόνο, τις πληγές και τις απώλειές του και αποδεικνύοντας ταυτόχρονα πόσο σημαντικός μουσικός αλλά και περφόρμερ είναι.

Στις συνθέσεις του το έντεχνο φλερτάρει με το λαϊκό, ενώ οι διασκευές του εκπλήσσουν κάθε φορά με την ευρηματικότητά τους. Ακούμε, λοιπόν, ξανά τραγούδια πολυαγαπημένα, όπως το «Ποτέ» (στίχοι Νικολακοπούλου), το «Αυτή η νύχτα μένει», ή το «Όταν έχω εσένα» και η αισθαντική φωνή του μας βυθίζει στον ευαίσθητο ψυχικό του κόσμο. Επικοινωνιακός και αεικίνητος, αλωνίζει τη σκηνή παρασύροντας τους θεατές -που σιγοτραγουδούν μαζί του- σ’ ένα ταξίδι μαγικό, δίχως προορισμό.

Έχοντας δίπλα του έξοχους μουσικούς (Άρης Βλάχος, πλήκτρα, Βάιος Πράπας, λαϊκά έγχορδα-κιθάρα, Γιώργος Ταμιωλάκης, βιολοντσέλο), παίζει και εκείνος πιάνο με τη δεξιοτεχνία ενός ταχυδακτυλουργού. Τόσο, που κάποιες στιγμές, κρατώντας το τσιγάρο με το δεξί χέρι, εκσφενδονίζει τις νότες με το αριστερό.

Σαν φωτεινά διαλείμματα μπολιάζουν το θέαμα τόσο τα μικρά λογοτεχνικά διαμάντια που απαγγέλλουν τα μέλη της ομάδας (ανάμεσά τους ο Γιώργος Στιβανάκης και ο Χάρης Φλέουρας που ερμηνεύει απολαυστικά το «Ο Εν Κανά Γάμος» του Ντάριο Φο) όσο και οι στιβαρές φωνές των Κώστα Μπουγιώτη, Χρήστου Γεροντίδη και Σάκη Καραθανάση.

Με το ευφάνταστο σκηνικό του Γιάννη Μουρίκη και τους προσεγμένους φωτισμούς του Κώστα Μπλουγουρά, η παράσταση του Μουσικού Θεάτρου Σπείρα Σπείρα προτάσσει την ανάγκη επιστροφής στη -χαμένη πια- συλλογικότητα και πάνω από όλα προσφέρει γενναιόδωρα στοχασμό, συγκίνηση και ευωχία.

ΕΛΕΝΗ ΠΕΤΑΣΗ / [email protected]