Μεταδίδουν απροβλημάτιστα τη χαρά της ζωής και το γέλιο, σύμφωνα με την Ελένη Πετάση, ο Γιάννης Μπέζος και ο Πέτρος Φιλιππίδης, που πρωταγωνιστούν και σκηνοθετούν την παράσταση «Απατεώνες και Τζέντλεμεν», των Jeffrey Lane και David Yazbeck.

Ο Λόρενς Τζέιμσον (Γιάννης Μπέζος) είναι απατεώνας ολκής, φοράει ρούχα κομψά, διαθέτει μία εντυπωσιακή βίλα στη Νότια Γαλλία και επιδίδεται με οίστρο σε ασκήσεις γοητείας προκειμένου να παγιδεύει πλούσιες γυναίκες - κατά προτίμηση Αμερικανίδες - και να τους αποσπάει μεγάλα χρηματικά ποσά.

Παριστάνοντας με πειθώ έναν εξόριστο πρίγκιπα που αγωνίζεται να σώσει τη χώρα του και παρασύροντας στις καλομελετημένες του ίντριγκες τις αφελείς υπάρξεις που πλευρίζει στο καζίνο, γεύεται τα λάφυρα της δεξιοτεχνίας του.

Ο Φρέντι Μπένσον (Πέτρος Φιλιππίδης), από την άλλη, είναι ένας άγαρμπος απατεωνίσκος. Ατημέλητος και με κόλπα φτηνά εκμαιεύει τον γυναικείο οίκτο ("η γιαγιά μου πρέπει να χειρουργηθεί" και άλλα συναφή) εξασφαλίζοντας έτσι τον άρτον ημών τον επιούσιον.

Μέχρι που μεγαλοπιάνεται εισχωρώντας στο στρατηγικό πεδίο του βετεράνου Τζέιμσον. Οι δύο άντρες αρχικά θα επωμιστούν τους ρόλους μαθητή και δασκάλου, κάποια στιγμή, όμως, ο πρώτος θα θελήσει να ανταγωνιστεί τη δόξα του μέντορά του. Η σύγκρουσή τους βρίσκει τη λύση στην πρόκληση ενός στοιχήματος. Οποιος κερδίσει θα εγκαταλείψει την πόλη. Μόνο που τα μεγαλεπήβολα σχέδιά τους αναχαιτίζονται ανέλπιστα από το επιτήδειο θύμα τους (Κατερίνα Παπουτσάκη).

Η κωμωδία των Jeffrey Lane και David Yazbeck, που παρουσιάστηκε με τη μορφή μιούζικαλ στο Μπρόντγουέϊ, βασίζεται στην κινηματογραφική ταινία του Frank Oz ("Dirty Rotten Scoundrels", 1988) με τους εξαιρετικούς Μάικλ Κέιν και Στιβ Μάρτιν στους ρόλους των δύο απολαυστικών κομπιναδόρων - μια ταινία που ο μύθος της συγγενεύει με το "Bedside stories" (1964) των Μάρλο Μπράντο και Ντέιβιντ Νίβεν.

Στην ελληνική της εκδοχή φιλοδοξεί να ισορροπήσει ανάμεσα στο μουσικό θέατρο και σε μια εύπεπτη κωμωδία που φέρει την καταγωγή της από το μπουλβάρ. Δυστυχώς εδώ δεν είναι Μπρόντγουεϊ και το μουσικό μέρος χωλαίνει, καθώς κανείς άλλος εκτός από την πληθωρική Κατερίνα Παπουτσάκη δεν διαθέτει την αρμόζουσα φωνή για να ερμηνεύσει τα επτά τραγούδια που «εξορύχθηκαν» από το αμερικανικό μιούζικαλ.

Τη σκηνοθεσία του έργου συνυπογράφουν Μπέζος και Φιλιππίδης.

Σε γενικές γραμμές, όμως, πρόκειται για μια προσεγμένη παραγωγή με πολυπληθή θίασο, πλούσια σκηνικά (Μανόλης Παντελιδάκης) - κοστούμια (Βασίλης Ζούλιας), που εν τέλει επιτυγχάνει να συνδυάζει τη σάτιρα, το χορό, το τραγούδι και την άμεση επικοινωνία με το κοινό.

Με απενοχοποιημένο στόχο την ψυχαγωγία ενός ευρύτερου κοινού - και γιατί όχι - αλλά χωρίς κάποια ανανεωτική ματιά η παράσταση μεταδίδει απροβλημάτιστα τη χαρά της ζωής και κυρίως λόγω του χαρισματικού Πέτρου Φιλιππίδη προσφέρει άφθονο γέλιο. Αξίζει να δει κανείς τον τρόπο με τον οποίο ο δημοφιλής ηθοποιός προσποιείται τον καθυστερημένο αδελφό του Λόρενς Τζέιμσον (ένας γνώριμος και δίχως εκπλήξεις Γιάννης Μπέζος), όταν παριστάνει τον ανάπηρο ή όταν ρίχνει μπαλόνια στους θεατές ζητώντας τους να τα επιστρέψουν. Εκπλήσσει, επίσης, με την κινησιολογική του ευελιξία, καθώς χορεύει εξίσου καλά με τους καλοκουρδισμένους επαγγελματίες χορευτές (χορογραφίες-κίνηση Ελπίδα Νίνου - Θανάσης Γιαννακόπουλος).

Η σκηνοθεσία, την οποία συνυπογράφουν οι δύο πρωταγωνιστές, έχει αίσθηση ρυθμού και η παράσταση κυλά ευχάριστα παρά τη μεγάλη διάρκειά της.

Παίρνουν ακόμη μέρος: Γιάννης Στόλας, Δημήτρης Κανέλλος, Θοδωρής Μπουζικάκος, Λήδα Καπνά, Γιάννα Παπαγεωργίου, Αντώνης Αντωνάκος, Πέτρος Γεωργοπάλης, Μανόλης Χουρδάκης, Ηλίας Γιαννάκης, Αντιγόνη Δούμου, Δήμητρα Τσουχνικά, Μαριάνθη Φωτάκη, Σταυρίνα Ψιμοπούλου.

ΕΛΕΝΗ ΠΕΤΑΣΗ

[email protected]