Η Ιόλη Ανδρεάδη «αναμετράται» επιτυχώς με ένα από τα πιο ενδιαφέροντα έργα χαρακτήρων του Τεννεσσί Ουίλλιαμς.

Το «Young Lear» ήταν μια από τις παραστάσεις που ξεχωρίσαμε από το φετινό Φεστιβάλ Αθηνών. Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα στιγμή νεανικής δημιουργίας, η οποία διαχειρίζεται το πρωτότυπο έργο του Σαίξπηρ με σεβασμό αλλά και με τόλμη. Η Ιόλη Ανδρεάδη έχει αναδειχθεί με στέρεα βήματα ως μια από τους δημιουργούς της γενιάς της που θέλουμε να παρακολουθήσουμε την πορεία της και η ίδια δεν κάθεται με δεμένα τα χέρια και αποδεικνύεται ιδιαιτέρως δραστήρια το τελευταίο διάστημα. Στη νέα της δουλειά αναμετράται με το «Βασίλειο της γης» του Τεννεσί Ουίλλιαμς και η παράσταση παίζεται ήδη στη σκηνή του θέατρου Olvio.

Το «Βασίλειο της γης» είναι ένα από τα σημαντικότερα έργα του Ουίλλιαμς, κυρίως επειδή αποδείχθηκε σχεδόν προφητικό για τον ίδιο. Η αδελφική σχέση που παρουσιάζεται σε αυτό μοιάζει με τη σχέση που απέκτησε με τον αδερφό του μεταγενέστερα, ο οποίος τον φρόντιζε όταν ο οργανισμός του είχε εξασθενήσει επικίνδυνα. Η πλοκή τοποθετείται στην πίσω πλευρά ενός αγροκτήματος στο Δέλτα του Μισισιπή, εκεί όπου ο Τσικ δέχεται την απρόσμενη επίσκεψη του άρρωστου αδερφού του, Λοτ, και της γυναίκας του, η οποία στο παρελθόν ήταν πόρνη και στρίπερ. Ο ποταμός έχει ξεχειλίσει και μόνο όσοι φύγουν έχουν την ελπίδα να διασωθούν, ωστόσο αυτοί οι τρεις μένουν εκεί, λες και ο χρόνος έχει σταματήσει γύρω τους και είναι οι μόνοι που υπάρχουν αυτή τη στιγμή.

Ο Τσικ έχει πολυφυλετικές ρίζες και το μόνο που ξέρει στη ζωή του είναι να φυλάει το αγρόκτημά του. Από την άλλη, ο Λοτ είναι σαφώς πιο ευγενής και ασθενικός και είναι περισσότερο άνθρωπος της καλής κοινωνίας παρά του αγρού και των χειρονακτικών εργασιών. Η γυναίκα που έφερε θα γίνει μήλον της έριδος ανάμεσα στα δύο αδέρφια, πηγαίνοντάς μας πίσω σε βιβλικές διηγήσεις, για να διευθετηθεί με αυτό τον τρόπο η προέλευση της δημιουργίας της ταξικής και φυλετικής συνείδησης.

Η ιστορία είναι αρκετά απλή, καθώς εξελίσσεται ωστόσο διαπιστώνεις ότι υπάρχουν πολλά στοιχεία που ελλοχεύουν από πίσω και δίνουν βάθος στην πλοκή. Το ανέβασμα της Ιόλης Ανδρεάδη θέλει να τονίσει ακριβώς αυτές τις πτυχές του έργου και το πετυχαίνει ήδη από τη σκηνική δημιουργία. Γύρω από το σπίτι υπρχάρχει πίσσα σκοτάδι και γύρω υπάρχουν κάποιες καλαμιές, με τους νυχτερινούς ήχους που έρχονται από το ποτάμι να ακούγονται στο φόντο από την αρχή μέχρι το τέλος. Με αυτό τον τρόπο δίνεται στο θεατή μια καλή ιδέα για τη στασιμότητα των χαρακτήρων οι οποίοι βρίσκονται μέσα σε έναν βάλτο, όπως επίσης βυθιζόμαστε και μέσα σε ένα προαιώνιο σκοτάδι, χωρίς να αχνοφαίνεται πουθενά κανένα φως. Τα πάντα έχουν ποτίσει από τον υπερχειλισμένο ποταμό και οι χαρακτήρες μοιάζουν ως αναπόσπαστο μέρος αυτού του τοπίου.

Οι ηθοποιοί ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις του έργου και της συγκεκριμένης παράστασης. Ο Κρις Ραντάνοφ επιδίδεται σε μια σαρκική ερμηνεία που κρύβει όμως κάτι το μυστηριώδες και η Παναγιώτα Βλαντή βαδίζει στα χνάρια της Blanche Dubois, μεταφέροντας στην ηρωίδα της όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που χρειάζεται για να αποτελέσει τον κεντρικό μοχλό της ιστορίας που δημιουργεί τις εξελίξεις. Ο Ορέστης Τζιόβας είναι όσο αριστοκρατικός και εύθραυστος απαιτεί ο ρόλος του Λοτ και στο φινάλε της παράστασης υποστηρίζει πλήρως μια ανατρεπτική όσο και έντονη συναισθηματικά εξέλιξη, η οποία αλλάζει τις ισορροπίες των χαρακτήρων.

Μπορεί ο Τεννεσί Ουίλλιαμς να χαίρει ιδιαίτερης δημοφιλίας στην Ελλάδα, αυτό όμως λόγω συγκεκριμένων έργων του. Δεν έχουμε κάθε μέρα την ευκαιρία να ταξιδέψουμε μέσα από το ελληνικό θέατρο στα βάθη του αμερικανικού Νότου και είναι ευτυχές ότι αυτό συμβαίνει μέσα από μια τόσο αξιόλογη παράσταση, τόσο σε εικαστικό επίπεδο όσο και σε διαχείριση περιεχομένου. Ξεκινά αντιμετωπίζοντας την ιστορία σαρκικά και καταλήγει σε μια ενδιαφέρουσα σπουδή της σχέσης της τάξης και του φύλου. Είναι ένα ακόμη σημαντικό βήμα για την Ιόλη Ανδρεάδη και αυτή τη στιγμή φαίνεται πως έχει αρκετά πράγματα να πει και ξέρει ακριβώς πώς να τα μεταφέρει και στο κοινό.

ΓΜ