«Φλόγα της Κούβας σε έντεχνη μεταφορά», χαρακτηρίζει η Ελένη Πετάση την παράσταση «Cuba libre», του Nilo Cruz, που ανεβαίνει στο θέατρο «Αγγέλων Βήμα», σε σκηνοθεσία της Αναστασίας Ρεβή.

Ένα πιάνο από πλέξιγκλας δεσπόζει πάνω στη σκηνή, οπτικοποιώντας τον τίτλο της θεματικής ενότητας που αναπτύχθηκε στο θέατρο «Αγγέλων Βήμα», συμπεριλαμβάνοντας τέσσερα έργα και διασχίζοντας τη σεζόν 2011-2012.

Τίτλος συμβολικός όσο και πραγματικός, αφού «Ολοι γύρω από ένα πιάνο», με τη δύναμη που αντλείται από την τέχνη, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τις αντίξοες συνθήκες που μας καταβαραθρώνουν. Βέβαια, ο πόνος και η ήττα δεν εικονογραφούνται.

Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, το πιάνο και η μουσική αποτελούν το μοναδικό βάλσαμο στη ρημαγμένη ψυχή της ηρωίδας και η στέρησή τους δίνει τη χαριστική βολή στην, ούτως ή άλλως, ουτοπική ελπίδα της για ελευθερία.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Βρισκόμαστε στην Αβάνα του 1991. Εποχή που οι ανατρεπτικές εξελίξεις στη Σοβιετική Ενωση δίνουν φτερά στις προσδοκίες των Κουβανών για κοινωνική αλλαγή και ο Κάστρο εντείνει την καταπίεσή του.

Τα δεινά δύο αδελφών

Ως αποτέλεσμα, η ιστορία που αφηγείται ο Nilo Cruz στροβιλίζεται γύρω από τα δεινά δύο ταλαντούχων αδελφών, που η σύγκρουσή τους με την εξουσία τους οδήγησε σε διετή φυλάκιση και έπειτα σε κατ' οίκον περιορισμό με απροσδιόριστη χρονική διάρκεια.

Η Μαρία-Σύλια, μία παράτολμη συγγραφέας, και η αδελφή της, Σοφία, μια παρορμητική πιανίστα, που καταδικάστηκαν γιατί υπέγραψαν ένα μανιφέστο υπέρ της Περεστρόικα, ασφυκτιούν στο στοιχειωμένο από φαντάσματα πατρικό σπίτι.

Εγκαταλελειμμένες από συγγενείς και φίλους, με το σύζυγο της πρώτης να έχει διαφύγει από τη χώρα και τώρα να προσπαθεί να τις φυγαδεύσει, αναπνέουν τον καυτό αέρα του καλοκαιριού, πνίγουν την απελπισία, τη μοναξιά, τις ανικανοποίητες επιταγές της σάρκας στις λαχταριστές γεύσεις της γκουάβα και του μάνγκο.

Εξω η Αβάνα λικνίζεται στο ρυθμό της σάλσας και της ρούμπας, πνίγεται στο ρούμι και την υγρή ατμόσφαιρα των τροπικών βροχών, ονειρεύεται χορεύοντας. Την καθημερινή ρουτίνα σπάει η παρουσία ενός -αρχικά απρόσιτου- ανθυπολοχαγού, ο οποίος γρήγορα γοητεύεται από τη Μαρία-Σύλια και αναθεωρεί τις απόψεις του.

Είναι αυτός που θα της δώσει να διαβάσει τα απαγορευμένα φλογερά γράμματα του άντρα της, με αντάλλαγμα τη δική της πνευματική επικοινωνία. Μια επικοινωνία που δεν αργεί να μεταλλαχθεί σε ερωτική συνεύρεση.

Από την άλλη, η ρομαντική Σοφία θα βρει διέξοδο στα πρόσωπο ενός αισθησιακού χορδιστή πιάνου. Μέχρι που...

Η σκηνοθέτης Αναστασία Ρεβή μεταφέρει έντεχνα την υπέροχα φλογερή ατμόσφαιρα της Κούβας σε μια παράσταση συγκροτημένη και ρυθμικά άψογη, που η ίδια επιμελείται τόσο τα μουσικά της ακούσματα όσο και την εύστοχη κινησιολογία της.

Η Παναγιώτα Βλαντή, στο ρόλο της Μαρίας-Σύλιας, δίνει μια στέρεη ερμηνεία.

Η Σοφία της Αντιγόνης Δρακουλάκη είναι παθιασμένη και εύθραυστη, εκρηκτική και ευάλωτη, γεμάτη χυμούς και αποχρώσεις. Μια απρόβλεπτη προσωπικότητα, που ξαφνιάζει με την άγρια δίψα της για ζωή και που η καλή ηθοποιός διαχειρίζεται θαυμάσια, περνώντας με ευελιξία ανάμεσα στις ρωγμές των αντιφατικών συναισθημάτων της.

Ο χορδιστής του Αργύρη Γκαγκάνη, αν και κρατάει το μικρότερο ρόλο του έργου, γίνεται ο ιδανικός παρτενέρ της. Η κίνησή του και μόνο συλλαμβάνει όλη την παραφορά της Κούβας.

Από την άλλη, η Μαρία-Σύλια, έτσι όπως την είδε ο συγγραφέας, πίσω από την πολιτικοποιημένη, αποστασιοποιημένη της στάση, τον ψυχρό και αυστηρό χαρακτήρα της, κρύβει ένα καζάνι πάθους.

Ωστόσο, η σχέση της με τον ανθυπολοχαγό είναι προβλέψιμη και ο σχεδιασμός αμφοτέρων χαρακτήρων δεν είναι πολυδιάστατος. Κατ' επέκταση, η Παναγιώτα Βλαντή και ο Αντώνης Καρυστινός δίνουν στέρεες ερμηνείες, που αναγκαστικά οριοθετούνται μέσα σε συγκεκριμένα πλαίσια.

Τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία στο «Cuba Libre» (ή «Δύο αδελφές και ένα πιάνο» όπως είναι ο αυθεντικός του τίτλος) είναι η αίσθηση μιας ζαλιστικής αβεβαιότητας, η ανθρωπιστική του ευαισθησία και o συγκινητικός δεσμός των δύο αδελφών. Οσο όμως και αν γαντζώνονται η μία πάνω στην άλλη, η απόγνωσή τους όλο και περισσότερο βαθαίνει.

Μέχρι που γίνεται σιωπηλή κραυγή στο «άψυχο» πια στόμα της Σοφίας.

ΕΛΕΝΗ ΠΕΤΑΣΗ - [email protected]