Η Έλενα Πέγκα αποτυπώνει ρεαλιστικά την άγρια πλευρά των νεανικών χρόνων σε μία παράσταση που αξίζει να βρει το κοινό της.

Η εφηβεία είναι κάτι που βιώνεται καθαρά προσωπικά. Ό,τι και να σου πουν όσοι την έχουν περάσει και όσες «ασφάλειες» και αν πάρεις, πάντα θα είναι άγρια και εκτός ελέγχου. Και ειδικά στην κάθετα κατακερματισμένη εποχή μας, μόνο απλή και εύκολη δεν είναι η διαδικασία της ενηλικίωσης. Τα νέα παιδιά καλούνται να γνωρίσουν τη ζωή μόνα τους, δίχως κάνεις να ενδιαφέρεται πραγματικά για την τύχη τους ή για να τους δείξει ένα καλύτερο μέλλον. Και κάτω από αυτές τις συνθήκες η εφηβεία σήμερα είναι αληθινά άγρια, με όλα τα συναισθήματα να βιώνονται ακραία.

Ακριβώς επειδή η καλλιτεχνική δημιουργία έρχεται από ενήλικες, η εφηβεία αντιμετωπίζεται περισσότερο νοσταλγικά και από απόσταση ασφαλείας, δίχως να έχει την ευθύτητα της στιγμής που βιώνεται. Είναι λοιπόν ευτύχημα σε μία πρώτη φάση να βλέπουμε στο θέατρο παραστάσεις που αποτυπώνουν αυτή την ένταση και την επικινδυνότητα εκείνων των χρόνων αυτούσια και χωρίς την παρεμβολή κανενός φίλτρου. Η Έλενα Πέγκα είναι μία δημιουργός που ενδιαφέρεται για τις νέες τάσεις του θεάτρου και ψάχνει καινούρια κείμενα που δεν είναι γνωστά στο ευρύ κοινό, και έτσι ανακάλυψε το «Θα πεθάνω αν πεθανεις» της νεαρής Σουηδής συγγραφέως Anna Maria Nygren, το οποίο παρουσιάζεται σε παγκόσμια πρώτη στη σκηνή του θεάτρου Χώρος και θίγει ακριβώς αυτό το ζήτημα του κόσμου που περιβάλλει τους νέους ανθρώπους και πώς αυτός επηρεάζει τη διαμόρφωσή τους ως ενήλικες.

Δύο αγόρια και δύο κορίτσια βρίσκουν το δικό τους προσωπικό καταφύγιο πίσω από ένα δημόσιο κτίριο και εκεί πειραματίζονται με τα πάντα και έτσι μαθαίνουν για τη ζωή, χωρίς να λαμβάνουν τίποτα ως θέσφατο, με ο,τιδηποτε συμβαίνει γύρω τους ή μέσα τους να είναι εντελώς καινούριο. Η εξερεύνηση του σώματος του άλλου ισοδυναμεί με αυτή του κόσμου και είναι μία συναρπαστική και περιπετειώδης διαδικασία που κάνει όλες τις αισθήσεις τους να λειτουργούν σαν το κορμί τους να είναι ένας εκρηκτικός μηχανισμός που μόλις πυροδοτήθηκε. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη θα μάθουν τον έρωτα, όπως επίσης και θα έρθουν αντιμέτωποι με τη θνητότητά τους. Και το μόνο πράγμα που μπορεί να αποκρούσει αυτή την ξαφνική συνειδητοποίηση του θανάτου είναι η δίψα που έχουν για τον άλλο και η οποία εκφράζεται μέσα από την αφύπνιση της σεξουαλικότητας. Γιατί σε αυτή την ηλικία το σεξ και η εξερεύνηση του κορμιού του άλλου μοιάζει με κινητήρια δύναμη ικανή να κινήσει μόνη της το σύμπαν. 

Η Έλενα Πέγκα εκμεταλλεύεται τον αχανή σκηνικό χώρο για να μεταφέρει την αίσθηση του «χύμα» και να σε κάνει να νιώσεις ότι βρίσκεσαι σε μία παρηκμασμένη γωνία ενός αστικού περιβάλλοντος, εκεί όπου σίγουρα βρέθηκες κι εσύ στη δική σου εφηβεία για να απομονωθείς από τον κόσμο και να τον μάθεις από την αρχή με τα δικά σου μάτια. Από τις μουσικές επιλογές, την αργκό, το ντύσιμο και τη χρήση ενός τραμπολίνο, θα αισθανθείς τα αδιέξοδα αυτών των παιδιών όπως τα δικά σου τότε και θα μπεις στο κλίμα των κανόνων που έχουν θέσει, αμφισβητώντας τα πάντα. Ο θίασος αποτελείται από τέσσερις νέους αλλά ικανούς ηθοποιούς που ταιριάζουν ακριβώς με τις απαιτήσεις της παράστασης και μεταφέρουν τα έντονα συναισθήματα της απόγνωσης στην εφηβεία. Η Κατερίνα Μισιχρόνη, η Αλεξάνδρα Ταβουλάρη, ο Ορέστης Καρύδας και ο Γιώργος Βουβάκης έχουν «δέσει» μεταξύ τους και δεν αντιμετωπίζουν ως εξωτερικοί παρατηρητές την εφηβική κάψα και ματαίωση αλλά μπαίνουν μέσα σε αυτή και τη βιώνουν, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον της σκηνικής σύνθεσης από την αρχή ως το τέλος της.

Λείπουν τέτοιες παραστάσεις από το αθηναϊκό θεατρικό σανίδι, οι οποίες δηλαδή έχουν νεύρο και ψυχή και στηρίζονται σε σύγχρονα κείμενα που ανταποκρίνονται στις αγωνίες των νέων ανθρώπων της εποχής. Θεωρούμε αρκετά σημαντικό το συγκεκριμένο ανέβασμα για να εντοπίσουμε ελαττώματα και αυτό διότι το ακατέργαστο στοιχείο είναι που προσδίδει την αμεσότητα. Η Έλενα Πέγκα έχει ακολουθήσει ένα ενδιαφέρον και εντελως προσωπικό μονοπάτι που επιβραβεύει όποιον επιλέξει να το ακολουθήσει. 

Χώρος Θέατρο
Πραβίου 6 (Σπύρου Πάτση με Ορφέως)
Στάση Μετρό Κεραμεικός

ΓΜ