Κριτική από την Ελένη Πετάση.

Αύγουστος 1947. Ο πόλεμος έχει λήξει, με νικήτριες τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους. Το αμερικάνικο όνειρο απλώνει τα πλοκάμια του, γεμίζοντας τον κόσμο ψευδαισθήσεις, και οι τυχοδιώκτες που πλούτισαν σε βάρος ανθρώπινων ζωών πανηγυρίζουν. Όμως η ύβρις δεν επαναπαύεται στον δικό της χαμερπή θρίαμβο. Έφτασε η ώρα να αποδοθεί δικαιοσύνη.

Ο Άρθουρ Μίλερ, αυτός ο ανανεωτής του ρεαλιστικού θεάτρου, αντλώντας υλικό από τον Ίψεν και την αρχαία τραγωδία, γίνεται στα έργα του ο καίριος μαχητής ενός ηττώμενου ανθρωπισμού, επικεντρώνοντας το σκληρό κριτικό του βλέμμα πάνω στον καπιταλισμό της μεταπολεμικής Αμερικής και τις συνέπειες που προκύπτουν από την έλλειψη ηθικής και κοινωνικής ευθύνης. Στο «Ήταν όλοι τους παιδιά μου» (All my sons) ο Τζο Κέλερ, ένας καιροσκόπος βιομήχανος, δημιούργησε τη μεγάλη περιουσία του κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου κατασκευάζοντας ελαττωματικούς κυλίνδρους μαχητικών αεροπλάνων που έστειλαν στον θάνατο 21 πιλότους. Και, επιπλέον, αντί να επωμιστεί αυτός την απάτη «καταδίκασε» άδικα τον συνεργάτη του. Όμως όλα θα αποκαλυφθούν με τον πιο επώδυνο τρόπο. Στην προσεγμένη, σοβαρή, με φανερό μόχθο παράσταση του Γιάννη Μόσχου, που δίνει τον κύριο λόγο στους ηθοποιούς της, αναδεικνύεται η άψογη δομή του έργου και η λεπτομερής ψυχολογική ανατομία των χαρακτήρων του.

Ο επιρρεπής σε εγκληματικούς πειρασμούς Τζο Κέλερ, που φτάνει μέχρι την τελική του πτώση, ερμηνεύεται με απόλυτη φυσικότητα από τον Δημήτρη Καταλειφό. Σαν τεντωμένη χορδή ανάμεσα στο ψέμα και στην αλήθεια, στη συγκάλυψη των ενοχών και στον πόνο της μάνας, ισορροπεί θαυμαστά η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου. Τον γιο που φανερώνει τη φαυλότητα του πατέρα και τη φορτισμένη συναισθηματικά υποψήφια γυναίκα του υποδύονται με εσωτερική ένταση ο Γιώρδος Βουδάμης και η Δανάη Επιθυμιάδη. Έξοχος ο εξεγερμένος Τζορτζ του Κώστα Βασαρδάνη. Αλλά και συνεπείς στους μικρότερους ρόλους τους οι  Ευγενία Αποστόλου, Δημήτρης Καραμπέτσης, Γιώργος Τζαβάρας και  Ιωάννα Παππά. Ένας θίασος με συλλογικό πνεύμα που φωτίζει το κείμενο σε όλες τις πτυχές του. Το αφαιρετικό, συμβολικό σκηνικό της Τίνας Τζόκα που έρχεται σε αντίθεση με τον ρεαλισμό αρχικά φαντάζει παράταιρο, παρότι στη διαδρομή γίνεται σαφές ότι παραπέμπει σε οίκο τραγωδίας. Το τραγικό στοιχείο, εξάλλου, δίχως όμως υπερβολές, προβάλλει η σκηνοθεσία υπενθυμίζοντας πως η σύγχρονη κοινωνία εξακολουθεί να εκκολάπτει την ανθρώπινη αθλιότητα σε ακραίες διαστάσεις. Στην επιτυχία του εγχειρήματος συνδράμουν η καίρια μετάφραση της Δάφνης Οικονόμου, οι μελετημένοι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου και η εύστοχη μουσική του Άγγελου Τριανταφύλλου.

ΕΛΕΝΗ ΠΕΤΑΣΗ - [email protected]