Ο πρώτος μονόλογος των Terre de Semis είναι η πιο πλήρης δουλειά τους ως τώρα.

Οι Terre de Semis ξεκίνησαν την πορεία τους στο σανίδι πριν από δύο χρόνια και μέσα σε αυτό το διάστημα έχουν καταφέρει να αποκτήσουν μία ταυτότητα και να ξεδιαλύνουν στο κοινό τις προθέσεις τους ως προς το είδος θεάτρου που θέλουν να μοιραστούν. Και η έννοια του «να μοιραστούν» είναι σημαντική, γιατί ο ενθουσιασμός τους στην επιλογή κάθε νέου κειμένου φαίνεται στον τρόπο που παθιάζονται μεταφέροντας το επί σκηνής, ακόμη και μετά από δέκα, είκοσι ή και τριάντα παραστάσεις. Φτάνοντας στην τέταρτη δουλειά τους, η Ειρήνη Φαναριώτη που αποτελεί τον ιθύνοντα νου της ομάδας επέλεξε να συστήσει στο ελληνικό κοινό έναν μονόλογο. 

Αξιοποιώντας το Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, γίνεται «Το κορίτσι του λύκου» του Κριστιάν Μπομπέν, με την ίδια να αναλαμβάνει έτσι να αφηγηθεί την ιστορία. Πρωταγωνίστρια είναι η Λουσί, μία κοπέλα που από πολύ μικρή έζησε μέσα στην ατμόσφαιρα ενός περιοδεύοντας τσίρκου, μεγαλώνοντας πλάι σε έναν Λύκο που όλοι οι υπόλοιποι φοβούνταν. Παρακολουθούμε όλη τη ζωή της, από την πειθαρχεία που προσπαθεί να επιβάλλει στην επανάσταση της εφηβείας της ένα οικοτροφείο, μέχρι τον σπινθηροβόλο έρωτα και στην πορεία την συζυγική ανία. Κοινός παρονομαστής σε όλους αυτούς τους σταθμούς είναι η ακατανίκητη δίψα της να ξεφεύγει από την ρουτίνα και την καθημερινότητα της. Ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία, η Λουσί, προσπαθεί να ζήσει με τους δικούς της κανόνες, χωρίς ποτέ ωστόσο να καταφέρνει να αποφύγει την ίδια της τη ζωή. 

Πρόκειται για έναν μονόλογο υψηλών απαιτήσεων, με αρκετές διακυμάνσεις και με την παραστατικότητα να είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι για την επικοινωνία με τον κόσμο. Και μιας και οι Terre de Semis έχουν αριστεύσει ακριβώς σε αυτό το επίπεδο κινησιολογίας που δημιουργεί πολλές εικόνες, η Ειρήνη Φαναριώτη καταφέρνει να εφεύρει πολλούς και διάφορους τρόπους για να εξάψει τη φαντασία μας και να μας ταξιδέψει στα σημαντικότερα γεγονότα της ζωής της Λουσί. Μέσα από έντονη σωματικότητα (με τη συνδρομή της Χαράς Κότσαλη) και με την επίκληση στο συναίσθημα να λειτουργεί όταν χρειάζεται (η μουσική επένδυση του Κωστή Μαραβέγια συμβάλλει τα μέγιστα), δημιουργεί μία συνέχεια και μία αίσθηση ροής και σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει στατικότητα. Λίγες παπαρούνες, ένα τριχωτό χαλί και μία κουνιστή καρέκλα αρκούν για τη δημιουργία ενός καλαίσθητου σκηνικού που παρέχει όλα τα υλικά για την ανάδειξη της ιστορίας. 

Ο Λύκος του έργου που όλοι τον φοβούνται σηματοδοτεί το απρόβλεπτο, η φυγή και η αίσθηση περιπέτειας που μετά βδελυγμίας αποκηρύσσει κάθε μορφή ενήλικης ζωής σε σύγχρονη οργανωμένη κοινωνία. Παρά το ότι μιλάμε για μονόλογο, είναι σίγουρα η πιο μεστή παράσταση που ανεβάζουν οι Terre de Semis (άλλωστε όλες οι ως τώρα δουλειές τους διαθέτουν στοιχεία μονολόγου) και το μήνυμα που μεταφέρει είναι ένα στο οποίο αξίζει να σταθούμε. Ο Λύκος που φοβόμαστε είναι αυτός με τον οποίο ήμαστε φίλοι ως παιδιά και μεγαλώνοντας σε μία αστική κανονικότητα λησμονήσαμε τη σχέση που είχαμε μαζί του. Μια ώρα στην αίθουσα εμείς, αλλά μια ζωή αυτή που περνά από μπροστά μας. 

ΓΜ