Κριτική από την Ελένη Πετάση.

Στον «Αύγουστο» του Τρέισι Λέτς (2007) η μυθολογία της αμερικανικής πυρηνικής οικογένειας διαλύεται βίαια. Ακολουθώντας τα βήματα του Ευγένιου Ο’ Νιλ, του Έντουαρντ Άλπι, του Τένεσι Γουίλιαμς και άλλων μεταπολεμικών συγγραφέων, ο νεότερος αυτός δραματουργός βυθίζει το νυστέρι του στην καρδιά του κτήνους, αποκαλύπτοντας μέσα από τον κόλπο μιας δυσλειτουργικής οικογένειας τις χαμένες προσδοκίες της χώρας του, όπου η πτώση αποτελεί τη μοναδική λύτρωση.

Το έργο του, που βραβεύτηκε με Pulitzer, Tony και Drama Desk Award και μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο με πρωταγωνίστρια την Meryl Streep, περιλαμβάνει μια σειρά από παθογένειες: μανιοκατάθλιψη, αυτοχειρία, αιμομιξία, παιδεραστία, βίαιες ενδοοικογενειακές ρήξεις, εθισμούς στο αλκοόλ και στα ναρκωτικά κ.ά. «Η γυναίκα μου παίρνει χάπια και εγώ πίνω» θα πει, εξάλλου, στην έναρξη της παράστασης ο Μάνος Βακούσης, ερμηνεύοντας με απόλυτη φυσικότητα τον διακεκριμένο αλκοολικό ποιητή Μπέβερλι Γουέστον, που στη συνέχεια εξαφανίζεται μυστηριωδώς (για να αποδειχτεί τελικά ότι έχει αυτοκτονήσει), δίνοντας αφορμή για να συγκεντρωθεί γύρω από τη διαταραγμένη του σύζυγο όλη η οικογένεια.

Και εκεί θα εξελιχθεί ένας αλληλοσπαραγμός, που θα οδηγήσει στη διάλυσή της. Κείμενο ποιητικού ρεαλισμού που συνδυάζει το δράμα με την κωμωδία, τις δηλητηριώδεις ατάκες με κάποιες ευαίσθητες ανάσες, έχει τις ρίζες του στα προσωπικά βιώματα του συγγραφέα, καθώς ο παππούς του αυτοκτόνησε και η γιαγιά του έπαιρνε ναρκωτικά. Αλλά και κείμενο που εξορύσσει σκληρές αλήθειες με τις οποίες μπορεί να ταυτιστεί ο καθένας μας. Κείμενο, τέλος, που απαιτεί σημαντικές ερμηνείες - γεγονός που πέτυχε η εύστοχη καθοδήγηση του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη. Με παροξυσμική ενέργεια, ακατάπαυστους ρυθμούς και εμβάθυνση στους χαρακτήρες του έργου, ο σκηνοθέτης καταφέρνει την εξισορρόπηση χιούμορ, λυρισμού και δραματικών εντάσεων.

Οι ηθοποιοί μοιάζουν απόλυτα ταιριαστοί με τους ρόλους τους. Η Θέμις Μπαζάκα ως νευρωτική καρκινοπαθής μητέρα πνιγμένη στις εθιστικές ουσίες έδωσε μία αξιομνημόνευτη ερμηνεία. Η Μαρία Πρωτόπαππα ήταν εξαιρετική ως κυνική και οργισμένη πρωτότοκη κόρη. Αλλά και οι υπόλοιποι -από την ανεπιτήδευτη Ινδιάνα της Aurora Marion και τη «15χρονη» έφηβο της Σίσσυ Τουμάση μέχρι τη Βίκυ Βολιώτη και τη Μαρίνα Ασλάνογλου, που υποδύονται τις άλλες δύο αδελφές, και από τον υπέροχο Αλέξανδρο Μυλωνά στον κωμικοτραγικό ρόλο του θείου μέχρι τον άπιστο σύζυγο του Κώστα Ανταλόπουλου, τον Νίκο Αλεξίου και τον ερωτευμένο με την ξαδέλφη του Θύμιο Κούκιο- δημιούργησαν μια σφιχτή ομάδα. Μικρή παραφωνία η υπερβολική λαϊκότητα της Μαρίας Κατσιαδάκη, που θα έπρεπε να χαμηλώσει τους τόνους. Συμβολικό το ενδιαφέρον σκηνικό της Αθανασίας Σμαραγδή - ένας εντυπωσιακός σκελετός σπιτιού που παραπέμπει στην απογυμνωμένη ψυχή των κατοίκων του.

ΕΛΕΝΗ ΠΕΤΑΣΗ / [email protected]