Κριτική από την Ελένη Πετάση.

Για άλλη μια φορά ήρθε στη χώρα μας το Nederlands Dans Theater προσφέροντας στο κοινό δείγματα της δεξιοτεχνίας του.

Το διάσημο χορευτικό σύνολο, που ιδρύθηκε το 1958 και έγινε ευρύτερα γνωστό υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του εμπνευσμένου χορογράφου Γίρζι Κίλιαν (1975-2004), διατηρεί ακόμα ίχνη επιρροής της δουλειάς του. Οι νεότεροι δημιουργοί εξακολουθούν να συνδυάζουν με φαντασία και ευρηματικότητα στοιχεία του κλασικού μπαλέτου με τον σύγχρονο χορό.

Μουσική, Εικαστικά, Βιβλίο και όλα τα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης 

Με εξαιρετικό μέτρο, λιτότητα, αυτοέλεγχο, απαράμιλλη τεχνική και εσωτερικό ρυθμό παρουσίασαν τώρα τρεις χορογραφίες μικρής διάρκειας. Μία νέα με τίτλο «Singuliere Odyssee» (Παράδοξη Οδύσσεια) των Leon και Lightfoot που έκανε την πρεμιέρα της πρόσφατα στη Χάγη, την επίσης δική τους «Shut Eye» (Ύπνος) και το χοροθεατρικό έργο της Crystal Pite «The Statement» (Η δήλωση).

Η «Παράδοξη Οδύσσεια» (το πιο αδύναμο δραματουργικά κομμάτι), που συνοδεύεται από τη μινιμαλιστική μουσική του Max Richter, διαδραματίζεται στην αίθουσα αναμονής ενός σταθμού τρένου στην οποία οι δείκτες του ρολογιού παραμένουν αμετακίνητοι στο ίδιο σημείο. Άνθρωποι διαφορετικών εθνικοτήτων καθώς ετοιμάζονται για το ταξίδι τους καταθέτουν τις μικρές προσωπικές τους ιστορίες. Είναι όμως ένα φανταστικό ταξίδι στο άγνωστο που συμβολίζει τη μετακίνηση των πληθυσμών, χωρίς όμως να «αγγίζει» την τραγικότητα του μεταναστευτικού κινήματος. 

Ταξιδεύουμε στην Ελλάδα και το εξωτερικό, γνωρίζουμε τον κόσμο και τις ομορφιές του! 

Ο «Ύπνος», από την άλλη πλευρά, με μουσική του Olafur Armalds -που βασίζεται στη ρήση του Πολ Γκογκέν «Κλείνω τα μάτια μου για να δω»- πραγματεύεται την απόρριψη, την  ανασφάλεια και την έλλειψη επικοινωνίας στις ανθρώπινες σχέσεις. Εδώ οι εξαιρετικοί φωτισμοί του Tom Bevoort παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Στη γυμνή σκηνή στήνεται ένας αινιγματικός, σχεδόν κλειστοφοβικός, μικρόκοσμος μέσα από λευκές προβολές και φωτοσκιάσεις. Οι θαυμάσιοι χορευτές εκφράζουν με ευλύγιστες κινήσεις τις συναισθηματικές τους αναταραχές: τον έρωτα που εκφυλίζεται σε αδιαφορία, τη μελαγχολία που έχει αποθηκευτεί βαθιά μέσα τους. Η πιο ενδιαφέρουσα σύνθεση της βραδιάς, ωστόσο, είναι το «The Statement» που βασίζεται στο κείμενο του Jonathan Young και συνταιριάζει τον ηχογραφημένο λόγο με την κίνηση. Τέσσερις χορευτές γύρω από ένα τραπέζι συσκέψεων μεταφέρουν βίαια την ευθύνη ο ένας στον άλλον για κάποιο καταστροφικό γεγονός που συνέβη στη διεφθαρμένη πολυεθνική εταιρεία τους. 

Σ’ αυτή τη δυναμική χορογραφία που φτάνει στα όρια του θρίλερ, τα σώματα των ερμηνευτών βρίσκονται σε συνεχή ηλεκτρική διέγερση, διαμορφώνοντας ένα δραματικό ψυχικό τοπίο. 

ΕΛΕΝΗ ΠΕΤΑΣΗ / [email protected]