Μπορεί να μην έχει ιδιαίτερες καλλιτεχνικές απαιτήσεις, αλλά σίγουρα η καλογραμμένη σύγχρονη κομεντί «Για όνομα...» των Γάλλων συγγραφέων Ματιέ Ντελαπόρτ και Αλεξάντρ ντε λα Πατελιέρ, που επαναλαμβάνεται για δεύτερη χρονιά στο θέατρο και η παρουσίασή της έχει στεφθεί διεθνώς με επιτυχία, προσφέρει μια ευφρόσυνη βραδιά.

Στο «Για όνομα...» (La prenom) ένα απλό δείπνο στο παρισινό μεσοαστικό σαλόνι ενός ζευγαριού -της δασκάλας δημοτικού Ελίζαμπεθ (Βίκυ Σταυροπούλου) και του καθηγητή φιλοσοφίας και αριστερών πεποιθήσεων Πιερ (Χρήστος Χατζηπαναγιώτης)- μετατρέπεται σε θεαματικό στίβο πολιτικοκοινωνικών συγκρούσεων.

Η εκκίνηση γίνεται από τον μεγαλομεσίτη και δεξιών αποκλίσεων Βίκτορ (Φάνης Μουρατίδης), αδελφό της Ελίζαμπεθ, ο οποίος έρχεται προσκεκλημένος στο συγγενικό σπίτι με την έγκυο σύζυγό του Άννα (Μαρία Κωνσταντάκη) και τον παιδικό τους φίλο Κλοντ (Αντώνης Λουδάρος).

Ούτε λίγο ούτε πολύ, τρώγοντας μαροκινά μεζεδάκια και πίνοντας καλό κρασί, η βόμβα σκάει όταν ο Βίκτορ ανακοινώνει ότι θέλει να βαφτίσει το παιδί του Αδόλφο. Το όνομα του αιμοβόρου ανθρώπου της σύγχρονης ιστορίας, μετά τη σοκαριστική έκπληξη που δημιουργεί, μεταμορφώνει τους καλοαναθρεμμένους αστούς σε έξαλλους αντίπαλους.

Μέχρι την αποκάλυψη της φάρσας και το προβλέψιμο happy end, που συνοδεύει συχνά τέτοιου τύπου έργα, η επιφανειακή κομψότητα, η πνευματική ανωτερότητα και η φιλία τους διακυβεύονται, ενώ μέσα από τη λεκτική και σωματική αντιπαράθεσή τους (τραπεζάκια σπάνε, μπουνιές ακολουθούν, προσβολές και βρισιές εκτοξεύονται) βγαίνουν στην επιφάνεια «αμαρτίες» παλαιότερων ετών, κρυμμένα μυστικά, χαμένα ιδανικά και απωθημένα.

Και όλα αυτά δοσμένα με έξυπνες ατάκες, γρήγορους ρυθμούς και ανάλαφρο ύφος που επιμελήθηκε η επιδέξια σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, βασισμένη στην εύστοχη απόδοση του κειμένου στα ελληνικά από τον Θοδωρή Πετρόπουλο.

Μέσα στο προσεγμένο σκηνικό χώρο της Αθανασίας Σμαραγδή, που αντικατοπτρίζει την αστική καταγωγή των ηρώων, οι εκπαιδευμένοι στο είδος ηθοποιοί συνθέτουν μια συμπαγή ομάδα που προκαλεί αβίαστο γέλιο. Πρώτος και καλύτερος ο Φάνης Μουρατίδης που, χωρίς υπερβολές, είναι απολαυστικός εκπέμποντας ραφινάτο χιούμορ. Η πληθωρική Βίκυ Σταυροπούλου, ως καταπιεσμένη και παραμελημένη σύζυγος, εκπλήσσει θετικά με τη χαμηλών τόνων ερμηνεία της. Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, παρότι ανεβάζει λίγο περισσότερο από το ζητούμενο τα ντεσιμπέλ στη φωνή του, στέκεται στέρεα δίπλα τους. Ο Αντώνης Λουδάρος υποδύεται με τη γνωστή αμεσότητά του τον ιδιόρρυθμο φίλο της παρέας και «συγκινεί» τη στιγμή της απολογίας του. Συμπαθής αλλά άγουρη ακόμη στο μικρό ρόλο της η Μαρία Κωνσταντάκη.

ΕΛΕΝΗ ΠΕΤΑΣΗ / [email protected]