Υπάρχουν ταινίες που θυμίζουν πασαρέλα και εκείνες που δημιουργούν τη μόδα, γέννησαν το στιλ, παρέμειναν στην ιστορία για να μας στοιχειώνουν ξανά και ξανά. Αν μπορούσαμε να επιλέξουμε 10, ποιες θα ήταν; Της Σάντυς Τσαντάκη.

1. Επάγγελμα Ζιγκολό (1980). Ο Richard Gere δημιούργησε έναν ρόλο που όμοιός του δεν υπάρχει στη μεγάλη οθόνη. Οι σκηνές που ανοίγει τα συρτάρια και τη ντουλάπα του για να επιλέξει τι θα φορέσει, για να ξεκινήσει τη μέρα του, με αναφορές στον Giorgio Armani, αποτελεί ίσως τον καλύτερο συνειρμό για το απόλυτο ανδρικό στιλ, τότε και τώρα. Για την ιστορία, την χρονιά που γυρίστηκε το φιλμ, ούτε ο Richard Gere ήταν γνωστός, ούτε ο Armani στους Αμερικάνους… 

2. Annie Hall (1977). Ο Woody Allen είναι ο απόλυτος παραμυθάς τού σήμερα. Με τη συγκεκριμένη ταινία έπλασε έναν χαρακτήρα, μια γυναίκα με ανδρική στολή, που αποτέλεσε σημείο αναφοράς δεκαετίες μετά για τους σχεδιαστές μόδας. Μαύρο καπέλο, γιλέκο, γραβάτα, χακί παντελόνι… Μάλλον όχι και τόσο καλόγουστη ως άποψη, αυτό όμως δεν έχει σημασία. Κάπως σαν ο Charlie Chaplin να ενέπνευσε την ενδυματολόγο του φιλμ που ήθελε όμως να αξιοποιήσει και τα ρούχα της γιαγιάς από το σεντούκι. Και τελικά δεν ήταν επιλογή της ενδυματολόγου, αλλά της νέας μούσας και ερωμένης του σκηνοθέτη, Diane Keaton, που ήθελε απλώς να είναι ο εαυτός της. 

3. Η Ωραία της Ημέρας (1967). Δεν είναι μόνο ότι χαζεύεις την Catherine Deneuve σε κάθε σκηνή της ταινίας. Ούτε ότι όλα τα φορέματα με τα οποία εμφανίζεται φέρουν την υπογραφή του Yves Saint Laurent. Είναι η μεταμόρφωση της μαθήτριας με σεμνά φορέματα και ημίπαλτο, αλλά και μια νεορομαντική αντανάκλαση της εποχής, που κάνουν τη διαφορά. Καμία σχέση με τις ξανθιές μούσες του Albert Hitchcock. Η νέα ξανθιά φοράει σταυρωτό παλτό. 

4. Βlow-Up (1966). Ο Μichelangelo Antonioni δημιούργησε μια ταινία-σταθμό για τον παγκόσμιο κινηματογράφο και τη μόδα. Φωτογράφηση μέσα στη φωτογράφηση, στούντιο μόδας, Jane Birkin, Veruschka, Λονδίνο στη δεκαετία του '60. Κι ένας σπουδαίος φωτογράφος της εποχής, ο David Bailey, ως πρωταγωνιστής σε μια ταινία για την κουλτούρα της εικόνας, αντί για την φύση του φαίνεσθαι. Αυτός δεν είναι και ο ορισμός της μόδας; 

5. Πρόγευμα στου Τίφανις (1961). Ένα από τα σπουδαιότερα μοντέλα στη δεκαετία του '40 και του '50, η Dorian Leigh, αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για το σενάριο, τη σκηνοθεσία και το στήσιμο του φιλμ. Η Audrey Hepburn ανέλαβε όλα τα υπόλοιπα, μαζί με τον Hubert de Givenchy. Και η ατμόσφαιρα; Mελαγχολία στο Μανχάταν, μαύρο, περισσότερο μαύρο, μαργαριτάρια, το μικρό μαύρο φόρεμα, που πουλήθηκε το 2006 για 923.187 δολάρια σε δημοπρασία. Όλα τα πρωινά του κόσμου. Με όλα τα μικρά, μαύρα φορέματα της πασαρέλας και της βιτρίνας. 

6. Flashdance (1983). Η Jennifer Beals μπορεί να μην έκανε λαμπρή καριέρα στο σινεμά, όμως δημιούργησε αίσθηση με κάθε της κίνηση, σε μια ταινία ρομαντική, ευαίσθητη, ρυθμική. Ένα όμορφο, ατίθασο, κορίτσι που λάνσαρε με άνεση το ανδρόγυνο στιλ, χωρίς τίποτα να είναι χυδαίο ή λάθος. Ανδρικά πουκάμισα, πουέντ, μαύρα κορμάκια, διχτυωτά καλσόν, υπερμεγέθη φούτερ, γκέτες… Θυμάστε τη σκηνή που η πρωταγωνίστρια βγάζει το σουτιέν της χωρίς να αποκαλύψει τίποτα στον φακό; Kάπως έτσι γράφεται ιστορία. Οι κριτικοί μίσησαν το φιλμ, εμείς πάλι, το αγαπήσαμε. 

7. Funny Face (1957). Audrey Hepburn, και πάλι, σε ρόλο μοντέλου αυτή τη φορά, και Fred Astaire, στον ρόλο του μυθικού φωτογράφου, Richard Avedon. Tι άλλο χρειάζεσαι για να στήσεις ένα παραμύθι, ένα λαβ στόρι, λίγο Παρίσι, λίγη Diana Vreeland, προβολείς, μουσική από τον George Gershwin… 

8. Ο Μεγάλος Γκάτσμπι (1974). Όχι ο …καινούργιος με τον Leonardo DiCaprio, ο παλιός. Το λευκό του καλοκαιριού, παγιέτες και χάνδρες, λάμψη, περισσότερη λάμψη, τέλεια χτενίσματα, και μια ενδυματολόγος που απέσπασε Όσκαρ, η «δική μας» Θεώνη Όλντριτζ, για τα υπέροχα κοστούμια. Τα ανδρικά κοστούμια σχεδίασε ο Ralph Lauren, με το ροζ που φορούσε ο Robert Redford, να ξεχωρίζει. 

9. Γλυκιά Ζωή (1960). Η ταινία του Federico Fellini έχει εμπνεύσει σχεδιαστές, μοντέλα, κομμωτές, μακιγιέρ, διαφημιστικές καμπάνιες... Και να σκεφτεί κανείς ότι η ταινία ξεκίνησε από το φόρεμα-γλυπτό που σχεδίασε ο Cristobal Balenciaga, καμία σχέση με το μαύρο φόρεμα που λάνσαρε η Anita Ekberg για να γράψει τη δική της ιστορία στη μεγάλη οθόνη, άβυσσος η ψυχή του σκηνοθέτη. 

10. Και μερικές ταινίες ακόμη, γιατί η λίστα με τις 10 ταινίες είναι μάλλον περιοριστική. Οι τίτλοι από μόνοι τους αποκαλύπτουν συνειρμικά εικόνες που μας πηγαίνουν παντού, στο χθες, στο τώρα, στο μετά. Rear Window (1954) και Alfred Hitchcock, Επαναστάτης χωρίς Αιτία (1955), Σαμπρίνα (1954), Υπόθεση Τόμας Κράουν (1968), Wall Street (1987)… Διαλέξτε τη δική σας αγαπημένη, και ντυθείτε ανάλογα. 

ΣΑΝΤΥ ΤΣΑΝΤΑΚΗ
www.sandytsantaki.com