Σε έναν κόσμο που απειλείται καθημερινά, αρχιτέκτονες και σχεδιαστές καλούνται να βρουν λύσεις για να περπατάμε και να ζούμε με ασφάλεια στις διεθνείς μητροπόλεις του σήμερα. Της Σάντυς Τσαντάκη.

Όλα έχουν να κάνουν με την ασφάλεια πλέον. Και το ντιζάιν καλείται να βρει τρόπους ώστε να μπορούμε να ταξιδεύουμε και να ζούμε την καθημερινότηταά μας, όπου κι αν είμαστε, χωρίς να φοβόμαστε στο πεζοδρόμιο, στην είσοδο ενός επιβλητικού κτιρίου, στο αεροδρόμιο.

Και τι μπορούν να κάνουν οι ντιζάινερ γι’αυτό; Στην Αμερική τουλάχιστον, ήδη από το 1993 και το τρομοκρατικό χτύπημα στην Οκλαχόμα, οι αρχιτέκτονες άρχισαν να σκέφτονται σοβαρά πως όταν σχεδιάζουν κτίρια θα πρέπει να ενεργούν έξυπνα και πρακτικά πλέον. Πώς μεταφράζεται αυτό; Δεν έχει σημασία μόνο η ομορφιά, αλλά και η προστασία, το περίβλημα της εικόνας. 

Και υπάρχουν αρκετά παραδείγματα. Ήδη μετά την 11η Σεπτεμβρίου, το World Trade Center αποτελεί σύμβολο ασφάλειας, αφού έγινε πιο ψηλό και ισχυρό από πριν, ίσως το ασφαλέστερο κτίριο πλέον της Αμερικής.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η τρομοκρατία και το ντιζάιν μπορούν να βρουν από τη μια μέρα στην άλλη, κοινές λύσεις και να συνυπάρξουν αρμονικά. Σήμερα, δεν θα ξαφνιαστεί κανείς όταν στους δρόμους της Νέας Υόρκης, κοντά στο Χρηματιστήριο, συναντά αστικά γλυπτά, μπρονζέ και επιβλητικά. Μάλιστα παρόμοιες εικόνες υπάρχουν όλο και συχνότερα σε διαφορετικές γειτονιές, προκειμένου να λειτουργούν ως εμπόδια σε αυτοκίνητα και φορτηγά, εν δυνάμει ζωσμένα με εκρηκτικά. Τα εν λόγω γλυπτά τους φράσσουν την είσοδο σε πεζόδρομους και πεζοδρόμια με τον πιο ευρηματικό τρόπο.

Τα σύγχρονα αρχιτεκτονικά γραφεία προσπαθούν να βρουν λύσεις και οι αντιδράσεις είναι στο πρόγραμμα. Οι ποδηλάτες διαμαρτύρονται, οι περαστικοί επίσης. Ισχυρίζονται πως τα μπρούτζινα γλυπτά είναι ογκώδη και ακαλαίσθητα, πως θα ήταν προτιμότερο να μπουν πελώριες γλάστρες ή παγκάκια για να κάθονται όσοι το επιθυμούν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η αρχιτεκτονική των πόλεων αλλάζει και όσοι προνοήσουν να βρουν ασφαλείς και ευφάνταστες λύσεις, θα βγουν σίγουρα κερδισμένοι. Στο παρόν και στο μέλλον. 

ΣΑΝΤΥ ΤΣΑΝΤΑΚΗ
www.sandytsantaki.com