Ονειρευόμαστε κουνιστές πολυθρόνες που σε αποκοιμίζουν στο λεπτό, φορτιστές που λειτουργούν με τηλεκοντρόλ και ηλεκτρικές σκούπες που καθαρίζουν το σπίτι με το πάτημα ενός κουμπιού. Πολλά ζητάμε; Της Σάντυς Τσαντάκη.

Όταν ο άνθρωπος έχει πατήσει το πόδι του στο φεγγάρι, τότε εμείς γιατί να μην έχουμε την απαίτηση από το ντιζάιν να είναι πάντα τουλάχιστον ένα βήμα μπροστά;

Kαι μπορεί να γίνεται όλο και πιο ευφάνταστο και δημιουργικό, αλλά θα περιμέναμε να έχει ακόμη πιο στενή σχέση με την τεχνολογία και να είναι ολοένα και πιο φιλικό και ευρηματικό σε θέματα καθημερινότητας.

Κάπως έτσι διαμορφώνεται το ντιζάιν όπως το γνωρίζουμε σε διεθνείς εκθέσεις του εξωτερικού, με συλλεκτικά αντικείμενα που συχνά δεν βγαίνουν καν στο εμπόριο.

Να σκεφτούμε και να κάνουμε ορισμένες προτάσεις για να τις ρίξουμε στο…τραπέζι; Θα θέλαμε ένα κρεβάτι με νερό, που είναι μαλακό, θερμαινόμενο, δεν βουλιάζεις, δεν κάνει θόρυβο, είναι κρύο το καλοκαίρι και καυτό τον χειμώνα, ακολουθεί τις συνήθειες του ύπνου μας, με μαξιλάρια που γνωρίζουν τις συνήθειές μας…Τα τελευταία υπάρχουν, αλλά κοστίζουν μια περιουσία.

Ονειρευόμαστε ρομπότ που καθαρίζουν τζάμια, σκουπίζουν και σφουγγαρίζουν πατώματα, πλένουν πιάτα και ρούχα στο χέρι, τα απλώνουν, βιβλιοθήκες που ξεσκονίζουν βιβλία και μπιμπελό. Αυτό θυμίζει σενάριο επιστημονικής φαντασίας; Όχι απαραίτητα. Ας ξεκινήσουμε από κάτι πιο απλό. Τι θα λέγατε για καρέκλες που σου ξύνουν την πλάτη (όχι με τη μέθοδο μασάζ) και φουσκωτά ανάκλιντρα για την πισίνα; Το ντιζάιν του μέλλοντός μας πρέπει να έχει χιούμορ και το στοιχείο της υπέρβασης. Για να κλείνουμε τα μάτια και να ανοίγουμε την καρδιά.