Όσο περνούν τα χρόνια, τόσο περισσότερο εκτιμάμε οτιδήποτε ρετρό, δηλαδή αυθεντικό, δανεικό από την αίγλη του παρελθόντος. Τι είναι στα αλήθεια vintage και πώς μεταφράζεται ως έννοια στον κόσμο του ντιζάιν; Της Σάντυς Τσαντάκη.

Όπως ισχύει και με το κρασί, έτσι και με το καλό ντιζάιν, γίνεται καλύτερο, όσο παλιώνει. Αρκεί να υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες και να μπορούμε πρώτα να το εκτιμήσουμε για να μπορέσουμε να το αναδείξουμε.

Για τον καθένα όμως vintage σημαίνει κάτι διαφορετικό, αν και σίγουρα θα πρέπει να μετράει τουλάχιστον μια δεκαετία ζωής για να μπορεί να χαρακτηριστεί ακριβώς έτσι.

Επειδή παλιότερα πηγαίναμε στις διεθνείς υπαίθριες αγορές και ανακαλύπταμε θησαυρούς, δε σημαίνει ότι μπορούμε εύκολα και σήμερα να ζήσουμε κάτι παρόμοιο, ακριβώς επειδή όσο πιο παλιό είναι ένα συλλεκτικό αντικείμενο, μια πολυθρόνα, ένας καθρέφτης, μια άδεια κορνίζα, τόσο ανεβάζει το κασέ της.

Κι εδώ ακριβώς είναι που πρέπει να είμαστε διαβασμένοι για να μην μπορεί κανείς να μας κοροϊδέψει. Για χρόνια, στην Ελλάδα σνομπάραμε το παλιό, είχαμε πάντα το άγχος του μοντέρνου ως λαός, οπότε τώρα με την κρίση έχουμε αρχίσει να εκτιμάμε το παρελθόν μας και μικρούς ή μεγαλύτερους θησαυρούς που κληρονομήσαμε ή ανακαλύψαμε τυχαία.

Αντίθετα, στη Γαλλία, την Αγγλία, την Αμερική, το vintage αποτελεί, και στο ντιζάιν, αφορμή για έναν σύγχρονο διάλογο. Για να συνειδητοποιήσουμε σιγά-σιγά κι εδώ πως υπάρχει κοινό που μεγαλώνει και ακολουθεί.

Οτιδήποτε παλιότερο του vintage είναι αντίκα, από 20 χρόνια μάλλον και πιο πίσω, ενώ οτιδήποτε νεότερο είναι ρετρό. Πολλοί νομίζουν ότι λέγοντας vintage εννοούμε κάτι μεταχειρισμένο, αλλά, όπως και να έχει, όταν βρίσκεις κάτι μοναδικό, όταν έχεις κάτι που δεν υπάρχει πουθενά αλλού, το αντικείμενο που εκθέτεις στον χώρο σου είναι σπάνιο και σε βοηθάει να αποδράσεις από τη μαζικοποίηση του ομογενοποιημένου ντιζάιν. Και πώς το επιλέγουμε; Το ένστικτό μας δεν κάνει ποτέ λάθος, ειδικά αν γεννά έντονα συναισθήματα με την πρώτη ματιά.