Όταν η φιλοσοφία της yoga συναντά την ακροβασία και το χορό, το αποτέλεσμα είναι μαγικό. Ποια τα οφέλη, ποιες οι δυσκολίες και ποια είναι η φιλοσοφία του εναέριου χορού;

Εν αρχή ην ο…κόμπος. Ξεκινάμε τον εναέριο χορό στον κόμπο, διότι μας δίνει τη δυνατότητα να δυναμώσουμε το σώμα μας και συγκεκριμένα να ενεργοποιήσουμε ορισμένους μυς, που δεν γυμνάζονται με τους συμβατικούς τρόπους εκγύμνασης. Επίσης μας δίνεται η ευκαιρία για μια ομαλή και αρκετά ασφαλή μετάβαση από το έδαφος στον αέρα.

Στα πρώτα μας βήματα υπάρχει συχνής εναλλαγή μεταξύ εδάφους και πανιού, λόγω έλλειψης δύναμης και αντοχής ή ακόμα και λόγω φόβου. Με συχνή εξάσκηση και επανάληψη κινήσεων και μικρών χορογραφιών όμως, ο ασκούμενος επιτυγχάνει ενδυνάμωση του κορμού και συγκεκριμένων μυών (κοιλιακοί, μύες ωμοπλάτης και πήχεων, κλπ.) αλλά και σιγουριά και αρμονία.

Το ξεκίνημα είναι δύσκολο, μόλις γίνει όμως η αρχή, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα μετανιώσει κανείς, που ξεκίνησε το χορό στον αέρα.

Ποιες είναι οι κινήσεις- κλειδιά;

Πέντε είναι τα βασικά στοιχεία, που μπορούν να μετατρέψουν τον εναέριο χορό στο ιδανικό τρόπο εκγύμνασης:

1.Μπαίνουμε για μάθημα αποφασισμένοι να αφήσουμε σκέψεις και θέματα … έξω από την προπόνησή.

2. Συντονιζόμαστε με την ομάδα για την προσωπική αλλά και την συνολική πρόοδο.

3. Ακούμε, σεβόμαστε και κυρίως εμπιστευόμαστε τον εκπαιδευτή μας.

4. «Χρωματίζουμε» την κίνηση και τη χορογραφία με το συναίσθημά μας.

5.Μετά από κάθε προπόνηση βρίσκουμε λίγο χρόνο για να σκεφτούμε και ίσως να καταγράψομε τι μας έκανε μεγαλύτερη εντύπωση (κίνηση, εμπειρία, συναίσθημα). Έτσι θα αφομοιώσουμε καλύτερα τη γνώση, αφού ήδη θα έχουμε δουλέψει το σώμα και το συναίσθημα.

Φοβάται κανείς;

Συχνά οι καινούργιοι μαθητές νοιώθουν έντονες ζαλάδες, αναγούλες και κάποιες φορές πανικό. Ο δάσκαλος πρέπει να έχει την υπομονή, την κατανόηση και την ευαισθησία, που χρειάζεται για να βοηθήσει τους μαθητές του να νοιώσουν ασφάλεια και σιγουριά.

Επίσης, ο μαθητής δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να νοιώσει τύψεις ή απογοήτευση, όταν δυσκολεύεται ή φοβάται. Ο δάσκαλος πρέπει να είναι αισιόδοξος, δημιουργικός και πάντα πρόθυμος να βοηθήσει.

Ένας δημιουργικός δάσκαλος βρίσκει καινούργιους τρόπους και ιδέες για να βοηθήσει τους μαθητές του να απεγκλωβιστούν ή ακόμα και να κατανοήσουν την πιο απλή άσκηση.

Πώς φτιάχνουμε τον κόμπο;

Σιγουρευόμαστε, ότι είναι ασφαλής και ανθεκτικός για το βάρος μας. Τραβώντας τη θηλιά δυναμώνουμε τον κόμπο, ο οποίος βρίσκεται στο ύψος του στόματος για τους αρχάριους. Τραβώντας τα πανιά που κρέμονται κάτω από τον κόμπο τον λύνουμε, αλλά προσοχή ποτέ ενώ είμαστε πάνω στον κόμπο.

Πώς ανεβαίνουμε;

1. Διαχωρίζουμε τα πανιά με τα χέρια μας πάνω από τον κόμπο.

2. Με άλμα, σπρώχνοντας το έδαφος με τα πόδια, φέρνουμε το στήθος κοντά στον κόμπο και γυρνάμε με ανακυβίστηση βάζοντας την κοιλιά μας πάνω στον κόμπο.

3. Ελευθερώνουμε το δεξί μας χέρι και περιστρέφουμε τον κορμό μας προς την αριστερή μας πλευρά, τοποθετώντας το δεξί μας χέρι στο πανί και κάτω από το αριστερό μας χέρι.

4. Γλιστράμε και μαγκώνουμε το πίσω μέρος των γονάτων μας στον κόμπο.

5. Τοποθετούμε το αριστερό μας χέρι στην αριστερή μεριά του πανιού και τραβάμε το σώμα μας προς τα πάνω, ώστε να βρεθούμε καθιστοί πάνω στον κόμπο.

6. Με τη βοήθεια του δασκάλου, αφήνουμε το σώμα μας να γλιστρήσει προς το έδαφος και γυρνάμε ανάποδα τοποθετώντας τη μέση μας (ιερό οστό) πάνω στον κόμπο, ενώ το κεφάλι μας είναι με φορά προς το έδαφος. Τα χέρια συνεχίζουν να κρατούν το πανί.

7. Φέρνουμε τη λεκάνη προς το ταβάνι και τυλίγουμε τα πόδια γύρω από τα πανιά με φορά από έξω προς τα μέσα.

8. Ελευθερώνουμε τα χέρια μας αφήνοντας τα πανιά.